16 oktober 2019
Zei ik de vorige keer niet dat een broertje nog wel een tijd op zich zou gaan laten wachten? Nou, dus niet hè! Vrouwtje had effekes gebabbeld met mijn mensenmammie over waar ze het best een broertje voor mij kon gaan zoeken. Vrouwtje weet natuurlijk wel al een beetje wat ze wel en niet wil maar twee weten er altijd meer dan één zullen we maar zeggen. Afijn, vrouwtje zat een tijdje aan het ratelding met het schermpje en heeft een lang verhaal gestuurd naar een mevrouw die hele lekkere wijven…oeps sorry, dat mag ik niet zeggen van vrouwtje... Ik bedoel een mevrouw die hele knappe dames heeft die, zo af en toe, eens een dansje wagen met een knappe kerel.
Na wat heen er weer gerateld te hebben op het ding met het schermpje, hebben vrouwtje en die mevrouw nog een tijdje aan de telefoon gehangen en na een hele tijd babbelen zei die mevrouw dat ze misschien nu al een broertje voor me had…wat?...nu al!?!...HELP!
Baasje…de overloper…grrr…en de meiden vertrokken een paar dagen later met de auto en toen ze terugkwamen wist ik dat de ellende zou gaan beginnen. Ze roken naar vreemde hond…bah! Niet één, geen twee maar heel veel hondengeurtjes…verschrikkelijk. Ik heb zo aan ze gesnuffeld dat ik nog haast vergat dat ik eigenlijk wel wat te eten zou lusten. Als ik al niet door die geurtjes wist dat er ellende op me af gaat komen dan werd het me wel duidelijk toen ik de mensenzusjes hoorden jubelen. “Een broertje, Dowan, een broertje”…”oh, wat waren ze allemaal leuk en lief en schattig”…en “Jimmy (who the duck is Jimmy?)…oh, die was zóóó schattig, die had ik zo mee willen nemen” zei baas. "Baas!" "Wat zeg je me nou?" "Ben je gek geworden?" Mijn jongste mensenzusje was helemaal happy dat ze weer eens lekker had kunnen knuffelen…ik ben nu eenmaal geen knuffelkont en ze mist dat zo ontzettend...wat dat betreft ben ik natuurlijk wel heel erg blij dat mijn brothers and sisters dat voor haar hebben willen doen. Als het aan haar had gelegen had ze ze allemaal meegenomen…ik moet er niet aan denken zeg!
Tussen al die geurtjes rook ik dus een vaag pupselluchtje en een lekker moedergeurtje. Ik ben niet zo onnozel als Diego dus ik weet hoe de vlag erbij hangt. Eén plus één is bij mij heel snel twee. Niks geen jaartje wachten op een broertje, het kwaad is al geschied. Mijn aanstaand broertje is al geboren en, nog erger, zal over een week of 5 mijn leven op de kop komen zetten. Over 5 weken word ik grote broer van een zoon van de Italiaanse adonis Hubbel en de schone Brabantse jonkvrouwe Mango.
Foto beschikbaar gesteld door Helma van der Hamsvoord, kennel from Cashel Vale
Van Helma, de mensenmama, hebben we wat foto's gekregen...mijn familie is helemaal in de wolken...maar ik geloof dat ik alleen Mango leuk vind.
Foto's beschikbaar gesteld door Helma van der Hamsvoord, kennel from Cashel Vale
Ze zijn nu natuurlijk hard bezig met het bedenken van een naam. Het moet beginnen met een D...nou, ik weet er wel een paar...Demon, Devil of Draak...dat zullen de eerste paar maanden vast hele toepasselijke namen zijn, haha.
Ik ga nog even lekker genieten van mijn rust zodat ik er hopelijk helemaal klaar voor ben als dat pupselgeval zijn intrede komt doen. Tegenhouden kan ik het toch niet dus ik zal me er maar bij neerleggen.
Doeidoei, Dowan☆
25 oktober 2019
Maandag werd ik verrast met hoog bezoek. Mijn mammie was met mijn mensenpaps en -mams helemaal vanuit Zweden naar hier gereisd. Omdat mijn mensenpappie moest werken en mijn mensenmammie wat vrienden wilde gaan bezoeken kwam mijn echte mammie een paar daagjes bij mij logeren. Ik zit nog steeds niet lekker in mijn vel, ik heb nog steeds pijn aan mijn nek, ik mis mijn grote broer en niks gaat zoals ik het wil. Het was fijn dat mijn mammie kwam om me wat op te beuren. Zij weet immers ook hoe het is om een hondenmaatje te verliezen. Mijn mensenmammie zegt altijd dat ik mijn fratsen van mijn pa heb maar het is nu toch echt wel duidelijk dat dat niet waar is. Iedereen heeft het gezien, mijn mammie en ik zijn bijna identiek. We hebben dezelfde looks, we bewegen hetzelfde, we liggen hetzelfde en we miemelen zelfs hetzelfde. Het was reuzegezellig en ik hoop dat ze nog heel vaak mag komen logeren.
Ikke en mijn mammie Jip
Tot ziens, Dowan☆
4 november 2019
Sakkerloot, ik geloof toch echt dat er geen weg terug meer is. Van tijd tot tijd gaan ze weg en als ze terugkomen dan hebben ze die onheilspellende geur om zich heen hangen…puppygeur…griebelgriebel. Gisteren was het weer zover. Dan staan ze ’s morgens al in alle vroegte om me heen te hupsen. “Leuk Dowan, we gaan naar je broertje, lekker knuffelen met de puppy’s en al de andere hondjes!” Als ik dat hoor dan weet ik al voldoende, dan komt er weer zo’n walm allemaal-vreemde-honden-geur mee terug naar huis. Al dat geknuffel, bah, wat vinden ze daar nu aan…mij niet gezien hoor. Dat is ook het enige positieve aan een nieuwe huisgenoot, dat ik eindelijk verlost wordt van dat gepulk aan mijn lijf. Volgens de meiden groeit mijn broertje als kool en zijn hij, zijn zusje en zijn vijf broertjes allemaal even lief en leuk en schattig. Ondanks dat ze ze flink in de tenen hebben gebeten willen ze er toch straks één mee naar huis nemen. Nog 3 weken…sorry, nog 2 weken en 4 dagen…pfff…het komt nu ineens toch wel heel erg dichtbij.
Mijn mammie zei dat het echt heel erg leuk is om weer wat jong grut om je heen te hebben “dat houdt je jong mijn zoon”, zei ze. Misschien heeft ze wel gelijk. Dat hoop ik dan maar want de laatste tijd voel ik me wel een ouwe knar. Gelukkig lijkt het nu wat beter met me te gaan maar ik heb me toch behoorlijk wat gedonder gehad met mijn nek. Het begon een weekje of twee nadat ik het koninkrijk van mijn grote broer overnam. Geen idee wat ik gedaan heb maar ineens begon de ellende. Misschien is mijn kroon wat te zwaar voor me of hebben ze me met de scepter op mijn kop gemept?!? Hoe dan ook, ik had er behoorlijk last van. Van Dok had ik wat pijnstillers en zen tabletjes gekregen maar als het dan weer wat beter ging en ik weer iets ging doen, begon het gedoe weer opnieuw. Pijn, jodelen, mank lopen, niet lekker kunnen liggen, ik kon nog niet eens een lekker pensstaafje van de vloer oprapen. Vrouwtje was het ineens beu en besloot dat ik huisarrest kreeg. “Dowan, het is voor je eigen bestwil, we gaan twee weken op retraite…en denk erom, als je je niet gedraagt krijg je eenzame opsluiting!”…oeps als ze dat zegt, dan meent ze het serieus. Na twee weken rust ging het gelukkig een stuk beter met me, geen oerkreten meer als ik me draaide, ik kon weer enigszins elegant lopen en ik was weer helemaal clean en helder in mijn koppie (die zen tabletjes zijn echt rare dingen). Na die twee weken is er een Suzy mevrouw gekomen die aan me kwam friemelen. Brr…ze had koude handen…ik vond het helemaal niet leuk. Ze zat aan mijn staart, aan mijn rug, aan mijn edele hoofd, hier wat duwen, daar wat knijpen. Soms was het stiekem toch wel een beetje lekker en werden mijn oogjes een beetje zwaar. Toen ze eindelijk klaar was mocht ik in mijn mand kruipen en viel ik als een blok in slaap. Tjonge, ik was tutiekaputie. De Suzy mevrouw zei dat ik blokkades had (in mijn rug zelfs nog erger dan in mijn nek) maar dat nu alles weer los zat. “Denk eraan Dowan, een paar daagjes rustig aan doen en dan rustig beginnen met opbouwen, geen gekke dingen, niet stunten, geen trappen rennen, niet springen en geen hijgende kerels op je rug. ”Jahaa…ik heb het gehoord…zeg je dat ook tegen dat aanstaande puppenmonster?”
Na dat gefröbel van de Suzy mevrouw lijkt het nog wat beter met me te gaan. Ik doe niet meer zo gek bibberen als ze me over mijn rug aaien en ze zeggen dat ik wat rechter sta. Een koning moet natuurlijk mooi recht staan dus dat vond ik wel prettig om te horen. We mogen nu dus langzaam weer gaan opstarten en misschien dat, over een tijdje, de Suzy mevrouw nog eens haar koude handen in mijn nek komt leggen. Nou, vooruit dan maar, er zijn ergere dingen.
Zo, nu ga ik mij weer te ruste leggen. Nog 2 weken en 4 nachtjes slapen en dan zal mijn nachtrust ver te zoeken zijn, snel dus maar wat exra slaap inslaan.
Welterusten, Dowan☆