13 oktober 2019
Mijn hele leven is het “wij” en dan ineens is het “ik” en sta je er helemaal alleen voor. Mijn grote broer is er niet meer en ik heb zijn Koninkrijk overgenomen. Ik weet nog niet zo goed wat ik daarvan vind, ik weet eigenlijk ook niet zo goed of ik hem wel mis, eigenlijk weet ik het allemaal niet meer zo goed. De week na het overlijden van Diego heb ik met een flinke plas op het bed van mijn mensenzusje de kroon aanvaard…mijn familie was hier niet zo blij mee en sindsdien mag ik niet meer naar boven. Hondse rituelen…ze snappen er ook niks van.
Maar goed, het is nu MIJN huis, MIJN familie, MIJN spulletjes, alles is van IKKE! Alleen vrees ik dat dat niet zo heel lang gaat duren. Ik hoorde ze namelijk praten over een broertje. Toch niet die brutale vlegel die een paar straten verderop is komen te wonen? Dat het mijn broertje is, daar kan hij niks aan doen maar die komt niet in MIJN huis. Daar gaan we echt niet aan beginnen! Geen kerels in MIJN huis, een lekker mokkeltje is uiteraard wel welkom. Laatst kwam ik Luca tegen…een dame op leeftijd die heel erg oud lijkt omdat ze heel veel rimpels heeft…maar nog heel jong van geest is. En die rook me daar toch een partij lekker! Hemels! Normaal gesproken mocht ik toekijken als de koning haar het hof maakte maar nu ben ik de koning en heb ik uiteraard mijn charmes eens goed in de strijd gegooid. Ze vond mij ook heel erg leuk en bleef maar met haar Goddelijke billen voor mijn neus draaien...Bwaoh…ik kreeg het me daar toch warm…leek wel of ik zo’n opvliegerding had. Ondanks dat ze me mijn pretballen hebben ontnomen wist ik toch precies wat ze van me wilde. Toen de dames uitgebebbeld waren, werd ik kwijlend en bloedjege*l mee naar huis gesleurd. De dames zeiden nog tegen me: “kerel, meen je nou maar niks want over een week haalt ze haar neus voor je op!” Hè, dat heb ik Diego ook al eens horen zeggen als we deze tante tegenkwamen. Een lellebel die ons alleen leuk vindt als ze jeuk heeft en je daarna nog geen blik waardig meer keurt. Vrouwen…rare wezens. Maar goed, ik heb me toch even lekker mogen uitleven.
Terugkomend op dat broertjeverhaal. Ik hoorde baas en de meiden daarover praten. Vooral de meiden vinden dat er een broertje moet komen. “Baas…dat gaan we toch niet doen hè?” Helaas heb ik aan baas niet zo heel veel. Hij is dan wel niet zo van de broertjes maar hij ziet wel ego-budgettaire voordelen. Als de meiden een broertje krijgen, krijgt hij namelijk meer budget om in de winter te gaan skiën. Mannen…ook daar kun je niet veel mee. Ik vrees dus dat mijn lot bezegeld is en ik op termijn opgescheept ga worden met een broertje. Volgens Diego heeft het schijnbaar voordelen, ik laat me dus maar verrassen. Mijn mensenharem heeft gelukkig wel wat wensen als het over een broertje gaat. Het moet een pupsel zijn, een soortgenoot van mij en Diego en het moet ook nog van goede komaf komen. Godzijdank liggen die pupsels niet op voorraad dus het zal nog wel een hele tijd duren voordat ze me een “plezier” gaan doen met zo’n piranha. Echt, als zo’n monster in huis komt en hij bijt me…dan…dan…ja, wat doe ik dan? Ik ga me toch maar eens verdiepen in van die opvoedingsboekjes. Ook maar eens even kijken hoe ik zo’n pieskont zo snel mogelijk zindelijk krijg…geen gepies in mijn toko! En al helemaal geen bruine jongens in mijn tempel! Jakkiebah! Ook eens vragen aan baas of hij die vogelkooi niet van zolder af kan halen. Ik wil zo’n baby echt niet in MIJN mand, hij gaat maar in zo’n kooi. Als ie dan lastig is duw ik hem erin, snel de deur dicht en ga er lekker riant voor liggen…opgeruimd staat netjes! En als ie gaat zingen, dan zal ik hem wel eens even laten horen dat mijn stembanden supergoed getraind zijn. Haha…over trainen gesproken…die sukkel moet natuurlijk ook naar school…whahaha…vrouwtje veel plezier…ik hoop dat hij nog erger is als mij destijds (…kan het überhaupt nog erger?...Jawel, vast wel!) Misschien moet ik hem tegen die tijd wat trucjes leren, ik weet nog wel hoe ik ze gek krijg hoor. Zelf ben ik inmiddels een wijze, rijpe heer geworden en doe dit soort dingen niet meer maar een vos verliest wel zijn haar maar niet zijn streken…gniffel, gniffel. Ja, dat ga ik doen. Ik zal jullie krijgen met “kijk Dowan, leuk een broertje!”
Voorlopig dus maar even genieten van mijn rust. Ze hebben me nu op absolute rust gezet omdat ik een beetje erg veel last heb van mijn nek. Ik heb daar al een paar keer last van gehad maar nu houdt het wel erg lang aan. Ik krijg van die rare snoepjes die vrouwtje bij dok haalt. Bruinige pilletjes en witte…en van die witte word je helemaal zen. Ze heeft me er net eentje gegeven dus kijk niet raar op als ik zo meteen raar begin te schrijven. Als ik die gehad heb, zie ik alles door een roze bril. Een kloddertje roze hier…een kloddertje roze daar…ik zie overal beestjes...heladieholadiejodelahitieeeeee…wiggel wiggel…ik ga slaapjes doen…zzzzzzzzz
Peace man, Koning Dowan de 1e☆