5 september 2019
"My Way"
And now, the end is near
And so I face the final curtain
My friend, I'll say it clear
I'll state my case, of which I'm certain
I've lived a life that's full
I traveled each and every highway
And more, much more than this, I did it my way
Regrets, I've had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do and saw it through without exemption
I planned each charted course, each careful step along the byway
And more, much more than this, I did it my way
Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall and did it my way
I've loved, I've laughed and cried
I've had my fill, my share of losing
And now, as tears subside, I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say, not in a shy way
Oh, no, oh, no, not me, I did it my way
For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels and not the words of one who kneels
The record shows I took the blows and did it my way
Yes, it was my way
Writer(s): Paul Anka, Claude François
Dit is mijn laatste verhaal, hierna geef ik de pen over aan mijn broer Dowan. Mijn tijd is gekomen en tegen de tijd dat jullie dit lezen wacht ik bij de regenboogbrug op mijn allerliefste mensenfamilie. Mijn ouwe lijfje is op en hoewel ze er alles aan willen doen om mijn leven te rekken, zal het geen zin meer hebben. Het zal mij geen extra levensvreugde meer brengen en dus kunnen ze nog maar één ding voor mij doen. Met heel veel pijn in hun hart moeten ze mij laten gaan. Treur niet mijn lieve mensenfamilie, ik heb een fantastisch leven bij jullie gehad. Bijna 15 jaar lang ben ik bij jullie geweest, heb lief en leed met jullie gedeeld, heb jullie veel vreugde bezorgd en dit is de allereerste keer dat ik jullie verdrietig maak. Ik was jullie luisterend oor, nooit chagrijnig, hondstrouw maar ook jullie vreetzak die alles wat ook maar enigszins eetbaar was naar binnen slokte, de “gloeieling” die bij een aanblik van een leuk meisje wel eens acute bananen-in-de-oren-doofheid had. De gillende zwemmer, de zwarte honden hater, de macho, het “ruizelbeest”, jullie beschermer.
Baas, dankjewel dat je vrouwtje, na jaren zeuren, toestemming gaf om een hond in huis te nemen. Ik zie haar en mijn mensenzusjes nog binnenwandelen toen ik nog bij mijn mammie woonde. Ik zat daar als enige heer tussen een stel gillende meiden. Wat was ik blij dat ik mee mocht. Mee naar jullie is het beste wat mij in mijn leventje is overkomen, ik zou het zo weer doen als het kon. Wij hebben onze conflicten gehad in het begin. We wilden beide het haantje zijn in de familie en begrepen elkaar niet altijd even goed. Het was me wel meteen duidelijk dat ik bij jou iets beter moest luisteren dan bij de dames, waar dan door de dames ook wel eens gebruik van moest worden gemaakt. In de loop der jaren zijn we elkaar beter gaan begrijpen en werden we dikke maatjes (jij wat dikker als ik…want ik werd meteen op regime gezet als er een paar grammetjes bijkwamen). Samen appeltjes eten of frietjes...mjammie…en soms gewoon effe lekker kriebelen. Baas, dankjewel voor al je zorgen en je liefde.
Vrouwtje, mijn grote vriendin, mijn steun en toeverlaat. Ik was je eerste eigen hond en vanaf dag één was jij diegene die me alles heeft geleerd en voor me heeft gezorgd. Uren hebben we door de velden gebanjerd, genietend van elkaar, de rust en het uitzicht. Waar jij was, was ik. Weet je nog dat je vond dat we samen moesten gaan hondensporten? Doggydance, jacht…wat een fiasco…haha. Het was allemaal niet mijn ding, ik wilde gewoon bij jou zijn. Samen wandelen, samen koken, samen poetsen (jij poetste en ik hield de wacht), ik bracht alle dekens en matten naar buiten die jij dan weer naar binnen bracht als ik ze voldoende had uitgeklopt. Toen ik ouder werd en ik problemen kreeg met mijn darmen heb je heel wat zorgen om me gehad maar toch wist je me elke keer weer op te krikken. We hadden maar één blik van elkaar nodig om te weten wat de ander voelde en jij wist dus ook, als enige van jullie mensen, dat mijn dagen begonnen te tellen. We hebben de laatste weken afscheid van elkaar genomen en je hebt heel wat tranen om mij gelaten. Huil niet meer mijn grote vriendin, ik had me geen beter vrouwtje kunnen wensen. We’ll meet again.
Lieve mensenzusjes, ik heb de eer gehad om jullie te mogen zien opgroeien van kleine meisjes tot prachtige vrouwen. In mijn beginjaren waren jullie nog te jong om voor mij te zorgen maar naarmate jullie ouder werden gingen jullie ook zorgen voor mij, en later Dowan.
Nog eventjes, lief oudste mensenzusje en dan ga jij dit nest verlaten om, samen met je grote vriend die naar kat ruikt, een eigen nestje te gaan bouwen. Dankjulliewel dat jullie samen zo goed voor mij gezorgd hebben als de rest naar de sneeuw was. Ik was graag mee naar de sneeuw gegaan maar bij jullie blijven was minstens zo gezellig. In het begin heb ik die kattenjongen goed in de gaten gehouden, maar het is een goeierd hoor…hou hem maar. Dankjewel voor al je knuffels, het lekkere eten en je goede zorgen. En kattenjongen…wat ben ik blij dat jij in haar leventje bent gekomen en haar zo gelukkig maakt. Vaak heb ik me wel een beetje zorgen over haar gemaakt maar nu is het goed. Ze heeft haar leventje goed op de rit en kan nu prima op haar eigen pootjes staan. Geniet van het leven en van elkaar!
Lief jongste mensenzusje, wat ga jij mij missen. Toen ik bij jullie kwam wonen was je eigenlijk bang voor honden…nou, dat is nu wel veranderd. Als er eentje niet meer bang is voor honden dan ben jij het wel. Weet je nog van die keer dat je héél, héél, héél erg boos was en dat vrouwtje je wel achter het behang kon plakken? Wat heb ik je toen goed geholpen hè? Altijd als je boos of verdrietig was, kwam je bij me voor troost en goede raad. Geen idee of mijn adviezen goed waren, maar troosten kon ik als geen ander. Samen oefeningen doen, jij zwoegen en ik ervoor zorgen dat je oefendeken niet wegwaaide. Ondanks dat je verstand wel wist dat ik niet het eeuwige leven zou hebben, bleef je hierin toch volharden. "Als je het maar lang genoeg zegt, dan is het zo…!" Helaas lieverd, mijn tijd is nu toch echt gekomen. Ik ben je zo ontzettend dankbaar hoe je, vooral de laatste maanden, voor me gezorgd hebt. Je had vakantie maar je zette alles opzij om bij mij te zijn, je had een hond kunnen zijn zo trouw ben je. Probeer om, tussen je tranen door, te denken aan de mooie momenten die we samen hebben gehad en laat deze een glimlach op je gezichtje toveren. Breek die verdomde muur af en stel je hartje open want jij hebt anderen zoveel te bieden. Dankjewel dat je me op mijn laatste reis hebt begeleid, ik ben gestorven in jouw armen en had me geen betere plek kunnen wensen om te sterven.
Dowan, beste broer. Ik zal eerlijk zijn, in het begin zag ik het echt niet zitten dat jij mijn koninklijke leventje kwam verstoren maar ik moet zeggen dat ik nu toch wel van gedachte ben veranderd. Jij bent het op één na beste wat mij is overkomen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat ik je mijn koninkrijk en mijn familie kan nalaten. Zorg goed voor ze! Probeer een klein beetje beter te waken en probeer een klein beetje meer te genieten van een knuffel…ze zullen het hard nodig hebben als ik er niet meer ben. En…wat ik wel verwacht…zou er ooit tegen je gezegd worden: ”Dowan, je krijgt een broertje”, huiver dan niet maar geniet ervan…maar zorg wel dat jij de baas blijft hè! Voed hem op zoals ik jou heb opgevoed zodat jullie samen de beste maatjes zijn van mijn familie.
Beste allemaal, het ga jullie goed. Het was fijn om hier te zijn en, mocht er meer zijn tussen hemel en aarde, dan kom ik als de sodejuu weer bij jullie terug.
Dikke knuffel, Diego☆