Augustus 2019
Bijna 15 en dan mag je weer mee op vakantie. In mijn jonge dagen was dat geen probleem maar nu ik toch wel al heel veel daagjes ouder geworden ben, wordt dat allemaal wat moeilijker. In de winter blijft een van mijn mensenzusjes, samen met een vreemdeling die naar kat ruikt, op het huis passen en dan pas ik wel weer op haar…want stel je voor dat die kattenjongen te dicht bij haar in de buurt komt. In de zomer wil zij, samen met de kattenjongen, ook met de familie mee en dan sluit ik mij daar maar bij aan.
Omdat ik niet meer zo heel ver kan lopen, werd er gezocht naar een manier om mij toch mee te kunnen nemen. Vrouwtje zat uren achter het ratelding met het schermpje en ineens…Eureka…ze had het gevonden. Ze zei tegen mij: “uwe Koninklijke Hoogheid, u krijgt een koets”. Hè, een koets? Ja, een koets…een koning hoort in een koets. Zo gezegd, zo gedaan. De postmeneer bracht een joekel van een doos en vrouwtje en mensenzusje wierpen al hun vrouwelijke technische vaardigheden in de strijd om er een koets uit te toveren. Hatsiefratsie, simsalabim…nee, baas moest toch even een klein beetje technische ondersteuning bieden maar toen stond daar toch een geweldige koets voor mij. Volgens mij heb ik zo’n ding eens in een grijs verleden gezien en toen was ik niet bepaald enthousiast. Er werd een heerlijk kussen in mijn koets gelegd en huppakee ik werd er in getild. In het begin vond ik het maar làlà maar omdat er steeds koekjes in vielen, besloot ik mij er toch maar eens bij neer te leggen. Toen het ding ook nog begon te rijden, vond ik het wel weer even eng maar vrouwtje was heel dicht bij me en dat gaf me wel de geruststelling dat het goed was.
Ik moest er dus even aan wennen maar wow, wat een luxe…ik kon lekker in de koets liggen en één van mijn koetsiers zorgde ervoor dat ik zonder veel moeite mee kon met mijn familie. Een stukje lopen en weer een stukje rijden. Ik heb genoten in Oostenrijk, ook al voelde ik dat dit waarschijnlijk mijn laatste keer zou zijn. Mijn familie zag ook aan mij dat het toch wel erg hard met me gaat en zij waren blij dat we dit toch nog samen hebben kunnen doen. We zijn weer samen in een grote vogelkooi geweest om naar de koeiemadammen te kijken en lekkere geitenkeutels te snoepen. Uiteraard zijn we nog op meer plekken geweest maar daar was niks eetbaars te vinden dus daar was niks aan. Iets met een waterval en een kloof…lijkt op “kluif” maar dan toch heel anders…niks aan. Ik lag heerlijk in mijn koets en heb me alles vanaf een afstandje bekeken.
Liebe Grüsse, Diego ☆
Jodelahietiee…ik mocht weer mee naar het land van de jodeljongens. Joepie, lekker koeiemadammen pesten en geitekeutels snuiven. Diego ging ook mee, dat is wat minder want dat betekent dat ik de achterbak met die ouwe snurker moet delen. Vrouwtje zegt altijd dat er plaats genoeg is en dat ik mij niet moet aanstellen maar zij hoeft niet bij die ouwe zaag te liggen. Gelukkig is het in de zomer niet zo druk op de weg dus de reis duurde niet zo heel erg lang.
Aangekomen bij het appartement, moesten we eerst in een grote wiebeldoos naar boven, dan even om het hoekje en we waren in ons tijdelijke thuis. Wat een plek, en heel veel uitkijkposten…ik kon de straat op kijken, de kroeg in kijken, naar de berg kijken…overal had ik volop uitzicht. Er zaten overal hekjes voor dus we konden gewoon lekker los rondlopen. Als we ergens naar toe gingen moest ik lopen en mijn broer mocht in zijn koets. Toch wel fijn dat hij zo nog meekon.
Nu we weer thuis zijn blijft de koets voor meneer gereed staan. Ons ene mensenzusje is met de kattenjongen op vakantie en ons andere mensenzusje loopt gezellig met ons mee in de ochtend. Overal zie je mensen kijken naar onze Hoogheid in de koets en met de kop schuddelen maar daar heeft vrouwtje sch**t aan. De dagen die Diego nog heeft, kan hij zo lekker mee. Hij gaat het eerste stuk van de wandeling in de koets en bij het bos aangekomen haalt vrouwtje hem eruit en struinen we gezamenlijk door de bossen. De terugweg legt meneer dan weer per koets af. Ikke happy, Diego happy, de hele familie happy!
Poot, Dowan☆