Maart 2019
One for all, all for one… dat zijn wij, de de twee musketiers. Nooit gedacht dat ik zoveel zou gaan houden van mijn kleine hondenbroertje. Inmiddels ben ik een hoogbejaarde heer met bijna 15 jaartjes ervaring en eigenlijk is de komst van mijn broertje het op één na beste geweest dat mij in mijn leventje is overkomen. Ze lachen me hier nog wel eens uit dat ik het in eerste instantie een klein beetje eng vond dat kleine mormel maar daarna hebben ze me altijd geprezen dat ik hem heb getolereerd en later ook heb geaccepteerd en gerespecteerd. Toen hij nog heel klein was, was hij zo brutaal om bij mij in mijn mand te komen liggen, bah! Maar nu ik een oude man ben, begrijp ik waarom hij dat deed. Zo samen in één mand kun je heel erg goed samenwerken. Sinds een hele tijd hebben mijn oortjes het Oost-Indische ingeruild voor een echte doofheid. Het gevolg is dat ik niet meer hoor wanneer vrouwtje de voerbak uithaalt. Dat is het meest belangrijke moment van de dag en mag ik dus absoluut niet missen. Stel je voor dat het eten verpieterd…dat moeten we niet hebben. Als ik dus wat rammeltjes in mijn buikje krijg, zoek ik het gezelschap van Dowan op…niet dat hij dat zo leuk vindt maar dat is zijn probleem. Zodra Dowan opspringt, weet ik precies aan de manier van opspringen en lopen of ik mijn ouwe knoken moet gaan heffen of dat het loos alarm is. Succes gegarandeerd.
Het gebeurt wel eens dat Dowan, als door een wesp gestoken, opspringt, naar de keuken spurt, nog net niet uit de bocht vliegt en dan met veel bravoure naar buiten rent om dan “woef woef” te zeggen. Twee blafjes…meer niet want dan is hij bang dat zijn stembandjes teveel lijden en hij geen aria’s meer kan zingen. Aan zijn loopje zie ik dan of het menens is en of het nodig is dat ik me er mee moet gaan bemoeien. Helaas sta ik niet meer zo vast op mijn pootjes dus ik vlieg dan al slippend en glijdend naar buiten om daar meteen goed van wal te steken. Ik heb nog steeds behoorlijk overwicht dus het kwaad is zo verdwenen.
Zoals ik vroeger voor mijn kleine broertje opkwam, zo beschermt hij mij nu. Eigenlijk ontzettend lief van hem…bah, ik word nog een ouwe sentimentele zak. Er is de laatste jaren wel wat verloop geweest op het gebied van hondse buurtbewoners. Een paar huizen verder woont ene Roef, een superpuber! Als hij weer eens stuiterend op mij afkomt gaat mijn kleine, sterke, broertje tussen ons in staan. Hij grommelt niet, hij blaft niet, hij staat daar maar gewoon als een rots in de branding. Hij vangt alle “klappen” voor mij op. Ik ben trots op mijn kleine broertje…als de dag ooit komt, en helaas zal dat niet zo heel erg lang meer duren, vertrouw ik hem met een gerust hart mijn koninkrijk en mijn familie toe.
Dikke lebber, Diego☆
Ja…mijn ouwe broer, mijn leermeester en mijn allerbeste vriend. Nog nooit hebben we ruzie gehad, ook al vond hij het in het begin echt niet leuk dat ik zijn koninkrijk kwam verstoren. Hihi, hij was stiekem een beetje bang voor me maar dat vertellen we niemand meer. Toen hij groot en sterk was, beschermde hij mij en nu hij een dagje ouder is, bescherm ik hem, Zo doen echte vrienden dat. Vrouwtje vindt het heel erg lief van mij maar ik vind dat gewoon normaal hoor. Ze vindt het ook heel lief dat ik Diego bijna altijd voor laat gaan als we naar binnen of naar buiten gaan en dat ik nog nooit geprobeerd heb een coupe te plegen. Diego is mijn koning en dat zal zo blijven tot aan zijn dood.
Het is wel jammer dat mijn grote broer steeds meer gebreken krijgt. Meestal wandelen we saampjes een klein rondje dorp (op de betere dagen een groter rondje) en dan gaat hij naar huis en ga ik met vrouwtje nog het bos is. Dat vind ik eigenlijk maar helemaal niks, zo ongezellig…maar het is niet anders, hij kan het niet meer. Ik moet hem ook altijd waarschuwen als het eten klaar is. Soms snurkt hij zo hard dat vrouwtje me daarbij moet helpen…ik wil het ook wel opeten maar dat schijnt niet de bedoeling te zijn. Is niet goed voor mijn BMI zeggen ze dan…weet ik veel wat dat is.
Zo langzaamaan wil Diego de verdediging van ons fort aan mij overdragen maar ik vind dat eigenlijk helemaal niet zo nodig. Wat boeit mij het als er een vreemde hond langsloopt. Oké, er zitten exemplaren tussen die ik niet mag dus dan vind ik het wel belangrijk om even mijn stem te verheffen. Eventjes maar want dat is niet goed voor mijn zoetgevooisde stembandjes. Die ouwe is nog wel eens van mening dat ik het niet alleen aankan en dan komt hij al slippend achter mij aan…niet doen...denk aan je ouwe knoken. Hij komt dan buiten, trekt me toch een partij van leer…en, hahaha, komt dan ineens tot de conclusie dat hij aan de verkeerde kant van zijn koninkrijk staat te blaffen. Lachen joh! Gelukkig horen zijn ouwe oren dat niet meer, anders zou hij nog kwaad worden ook.
Diego en ik, de twee musketiers, one for all, all for one. Ik hoop dat mijn grote broer nog een tijd de scepter kan blijven zwaaien en dat ik er klaar voor ben als hij mij zijn koninkrijk nalaat.
Doeg, Dowan☆