Eind 2015
Na mijn avonturen met de grote bal heb ik het nog heel erg druk gehad met andere spelletjes bij het schooltje. Ik moet eens effekes goed in mijn geheugen graven om te weten wat het ook alweer allemaal was. Er was iets met detectiewerk…ruig…CSI de Cock spelen…boeven vangen. Helaas dat viel een beetje tegen. Er kwam een mevrouw met een paar kistjes en wij moesten uitvogelen waar ons speeltje in zat…ja…duh…daar hou je mij geen 10 minuten mee bezig hoor. Dat speeltje heb ik zo gevonden en de speeltjes van die anderen er nog bij ook. Die mevrouw heeft wel een heleboel verteld en, ondanks dat ik de praktijk maar saai vond, had mijn selectief oortje toch het een en ander opgevangen. Je neus gebruiken…daar ben ik heel erg goed in…kan ik dat dan misschien gaan gebruiken om mijn rusteloze ikke wat te temmen?
Wat ook heel erg leuk was om te doen was funnen met mijn kleine mensenzusje. Samen hebben we parcourtjes gelopen, op krukjes geklommen, op een wip ge-heen-en-weert, door tunneltjes gescheurd, voor dood gelegen en ga zo nog maar even door. Het was ontzettend gezellig met mijn mensenzusje en aangezien ik mijn mensenzusje niet teleur wilde stellen heb ik ook nog eens mijn stinkende best gedaan ook, met zelfs een diploma tot gevolg. Tjonge jonge, het moet niet gekker worden!
Wat niet zo leuk was om te doen was een werkmiddagje (of twee) impuls controle…jakkie bah, wat een verschrikkelijk iets. Vooral omdat vrouwtje er juist wel enthousiast over was. Houden ze je wat lekkers voor je neus, mag je het niet pakken!?! Wat is dat nou voor iets stompzinnigs. Koekje...hap... snel door je keel af laten glijden anders heeft die ouwe mopperkont het al geconfisqueerd. Er was echt geen zak aan, ik mocht niet rennen, moest rustig blijven, geen afleiding want iedereen zat wat “zen” te wezen op een yogamatje, niks te keten, we leken wel een stel bejaarden zo bij elkaar. Maar, zoals gezegd vond vrouwtje het wel geweldig. Eindelijk eens iets waarbij er voor mij geen afleidingen waren en er rust gecreëerd werd in mijn superknappe, intelligente kop…al zeg ik het zelf. Bij thuiskomst was ik zo ongelofelijk “zen” dat ik als een blok ben omgekiept en de rest van de dag heb liggen snurken. Ik hoorde vrouwtje nog iets zeggen van…”die is helemaal tuttie kaputtie vandaag, zo hard heeft hij moeten nadenken”…pfff…stomme werkschop…of hoe ze het ook noemen.
Wat wel weer heel erg leuk was om te doen, al zeg ik het zelf, was een cursusje hersenwerk. Sindsdien wordt alle rotzooi hier in huis hergebruikt. Vrouwtje heeft geleerd om met hele simpele dingen puzzeltjes voor ons te maken waarmee we dan onze hersens…blijkbaar hebben we die…kunnen kraken. Ik had het niet gedacht maar ik vond het geweldig, en…nog steeds hoor. Als ze de spullen uithaalt ben ik meteen razend enthousiast. Steeds bedenken ze wat nieuws voor me. Zo hebben we een mat gekregen met allemaal gekke slierten waar zomaar koekjes in groeien…helaas mag ik daar van Diego niet aan. We hebben een ding met dekseltjes, een ding met schuifjes, stapeldingen, rare doeken, omduwdingen, oproldingen, peuterdingen en noem maar op. Met alles ben ik vrouwtje te slim af, ik vind alle koekjes. Diego niet, die is daar te “sumpel” voor. Wat is dat een luie sodemieter. Hij laat mij het werk doen en hij jat de koekjes. Daarom heb ik met vrouwtje een deal gemaakt. Diego heeft dat sliertending om te zoeken en al die andere dingen zijn voor mij. Soms wil Diego ook eens even meedoen met mijn werkjes maar daar is hij eigenlijk niet slim genoeg voor…of is hij juist slimmer en houdt hij zich van de domme om zo met een minimale inzet toch alle koekjes te verorberen?!? Maar goed, als we zo saampjes een half uurtje hebben aangemodderd vindt vrouwtje het welletjes en moeten we ons zelf gaan bezighouden...iets met poetsen of zo…snap niet waarom want binnen een kwartier hebben wij het toch weer terug naar de oude staat gebracht.
Foto's gemaakt door KGC Delphi
Maar, believe it or not, al deze cursussen en workshops...ja, dat is het woord, heb ik goed afgerond en ik heb er zelfs diploma’s voor gekregen. Wie had dat gedacht van deze rauwdouwer. Vrouwtje heeft op deze hondenschool geleerd hoe ze mij het best in het gareel kan houden. Ze heeft leren accepteren dat ik totaal het tegenovergestelde van Diego ben en dat ik, ook al ben ik klein, een ENORM groot karakter heb waarvoor de handleiding nog lang niet af is. Elke dag leren we meer van elkaar en ooit zal de dag wel komen dat ze mij net zo goed aanvoelt als mijn grote broer.
Have fun, Dowan☆
Al dat hondenschoolgedoe is niet aan mij besteed. Ik heb nu nog nachtmerries van dat hele jachtgebeuren. Daar vond ik dus echt geen bal aan, zo’n smerig nepding in je bek nemen. Dan willen ze dat je over hekjes spring en zijn ze pissig als je je eigen hersencellen gebruikt en gewoon het poortje openduwt…kom zeg, waarom moeilijk als het gemakkelijk kan. Vrouwtje kon er hartelijk om lachen en gaf me groot gelijk maar die jaagmevrouw was not amused. Maar goed, ik ben met pensioen en hoef aan die tralala niet meer mee te doen. Ik stond dan ook vreemd te kijken toen ik ineens met vrouwtje naar de school moest…hallo…zo zijn we niet getrouwd, hè! Maar was me dat even een verrassing, het schooltje was omgebouwd tot een heus wellness resort. Niks geen stomme oefeningen doen. We werden heerlijk verwend met een heuse hondenmassage. Baas zegt dat vrouwtje een knijpgraag kreng is als ze haar vingers in zijn pijnlijke spiertjes zet maar ik vond het zalig. Baas is toch echt een watje…of zou ze op mij niet zo hard geduwd hebben? Ik kwam in ieder geval heerlijk ontspannen thuis. Als jullie nog eens een proefkonijn zoeken…call me…ik ben van de partij.
Knuffels, Diego☆