Augustus 2015
Nog een paar weekjes en dan hoop ik mijn elfde verjaardag te gaan vieren. Elf jaar en, al zeg ik het zelf, nog steeds een knappe verschijning. Nauwelijks grijze haren, slank van lijf en leden, nog steeds een grote mond als het nodig is en bovenal…nog steeds de baas hier in huis. Ik voel me goed, eet nog steeds met smaak en doe nog overal aan mee, maar ik merk wel dat ik een dagje ouder word.
Soms zit ik voor me uit te staren en denk aan vroeger, de tijd dat ik door de velden rende met mijn geliefde Yugi , onze liefde is er nog steeds maar we doen het wat rustiger aan nu we ouder zijn. Aan de ruzies die ik maakte met Bèr en Rocky, beiden zijn al naar de Regenboogbrug. Aan mijn teckelnichtje Luka en mijn grote vriend Renzo, die ons plotseling ontvallen zijn. Aan overbuurmannen Pie en Kanu, ze zijn oud en zo goed als doof maar nog steeds van de partij. Des te ouder je wordt, des te meer herinneringen je hebt. Mooie herinneringen, maar natuurlijk ook de minder mooie.
Soms vind ik het een beetje eng om alleen met mijn herinneringen beneden te blijven als vrouwtje gaat slapen. Vrouwtje is echt mijn aller-aller-allerbeste maatje. Vanaf het eerste moment is ze mijn steun en toeverlaat. Waar zij is, ben ik ook. Soms willen mijn oude knoken niet meer zo goed maar ik weet dat zij me altijd een kontje geeft als ik de laatste traptrede niet meer zo goed red. En dat ze me opvangt als ik mijn poot net iets te hoog op wil tillen bij het maken van een plas. Ze is er altijd voor me, en ik voor haar.
Wandelen gaat me nog steeds goed af, op mijn gemakje en niet langer dan een uur. Maar zeg nou zelf, bijna 11 jaar en nog een uur wandelen, dat is toch knap. Ik slik hiervoor wel elke dag een dikke pil glucosamine en ik mag van vrouwtje niet meer los van de lijn wandelen. Eigenlijk vind ik dat aan de lijn lopen niet zo heel erg leuk, maar ik begrijp wel dat het beter voor me is. Ik heb me vaak kapriolen uitgehaald toen ik nog los mocht lopen, tjonge jonge jonge...dat ik nooit iets gebroken heb. Vrouwtje heeft pilletjes voor me voor als ik pijn aan mijn knoken heb, maar die hebben we al heel lang niet meer nodig gehad, goed hè!
In mei dit jaar ben ik bij Dowans vriend “Dok” geweest. Ik had een bloedvatgezwelletje op mijn bil en “Dok” vond het verstandig om dat weg te halen. Omdat ik altijd zo heftig reageer op verdoofspullen, hadden ze me deze keer maar de helft gegeven van wat eigenlijk zou moeten om mij “out” te krijgen, en dat was perfect gegaan. Voor het eerst in mijn leven gewoon bijkomen uit de narcose, op mijn benen kunnen staan na een uurtje rust, gewoon kunnen plassen en geen onrust en stress. Van de wond heb ik helemaal geen last gehad. Het is dat ze me verteld hebben dat ze in me hadden gesneden, anders had ik het helemaal niet gemerkt. Hoewel…het was wel een beetje koud aan die ene bil. Maar gelukkig is mijn vachtje daar weer aangegroeid en nu zie je er helemaal niks meer van.
Ik heb nog een bult, een dikke bij mijn poot, maar die mag blijven zitten. “Dok” heeft er een spuit in gezet en ze hebben er toen iets uit gehaald. Dat hebben ze opgestuurd en de “Speciale Dok” heeft toen een briefje gestuurd dat die bult geen kwaad kon. Het is een soort hoornstof wat erin zit. Daarnaast heb ik hier en daar nog wat taal- en wiskundeknobbels gekregen maar het schijnt dat ook dat gewoon bij de oude dag hoort.
Waar ze hier wel moeilijk over doen, is dat mijn sluitspieren ook een dag ouder worden. Soms floept me nog wel eens iets weg en dan beginnen ze hier met handen en voeten te wapperen. Soms trekken ze me zelfs een deken over mijn billen. Ze stellen zich aan hoor. Je moet eens weten wat mijn neus hier allemaal te verduren krijgt, luchtje onder de armen, luchtje over de haren, luchtje op de wc-pot, daar is een gezond boerenluchtje helemaal niks bij. Het mooie ervan is dat ik ze altijd heel stiekempjes laat wegglijden…des te beter is het verrassingseffect. Ik doe dan net alsof ik slaap, maar inwendig…haha…lig ik helemaal in een deuk.
Zo, nu genoeg over mij. Het gaat, zoals jullie lezen, goed met me en ik ben van plan dat nog heel lang zo te houden. Mijn opa heeft een hele mooie leeftijd behaald en het zou fijn zijn als ik dat kan evenaren. Daarom ga ik vrouwtje nu eens aan het werk zetten om mij een stevige maaltijd te bereiden, zodat ik ook fit en sterk blijf. Daarna nog een wandelingetje maken en dan kruip ik lekker naast mijn mensenvriendin op de bank...en dan heel af en toe...laat ik er eentje tussen mijn achterpootjes door glijden...haha...ik heb er nu al zin in.
Welterusten allemaal!
Poot, Diego☆