28 augustus 2015
In het begin van dit jaar, kort na de jaarlijkse “krijg-een-prik-in-je-bil-ronde”, werd er ineens een hoop heisa gemaakt over mijn “chocolaadjes”. Nou moet ik zeggen dat ik zelf ook al een tijd niet meer helemaal tevreden was over mijn chocoladefabriekje. Ik was aan de “prrrrrrr”, moest om de meter door mijn knieën buigen omdat er toch nog iets uit moest. Mijn “chocolaadjes” veranderden van mooi bruin naar geel, er zat slijm bij, en tot overmaat van ramp kreeg ik daar ook nog een laagje rode saus overheen.
Volgens “Dok “ was het een dikke darminfectie…kan gebeuren…en met een pillenkuurtje zou het snel genezen zijn. Inderdaad…pilletjes erin en mijn chocoladefabriek produceerde weer prachtige bruine exemplaren zonder slijm en zonder rode saus. Ik hoefde niet meer elke meter te knielen, en niemand die zich zorgen maakte over mijn productie. 
Maar toen waren de pilletjes op…en begon het gedoe weer opnieuw. Dan nóg maar een kuurtje erin, is toch wel een hardnekkige ontsteking. Pilletje erin en wederom was ik een keurige drollenmachine. Pilletjes op…en wéér hetzelfde “chocoladegedonder”. Tja, en toen kregen mijn baasjes ook de schijt ervan, zij het figuurlijk.
In de auto en naar “Dok”, leuke vent, steekt meteen een hele arm in mijn achterste… nog voordat ik kon roepen dat ik niet van die faculteit ben, zat hij er al in. “Doet geen pijn hoor”, hoor ik hem nog zeggen. “Ja, ja…buk jij je maar eens voorover”…grrr…”wacht jij maar, ik krijg jou nog wel”. Intussen mocht de assistente zich bezighouden met mijn “chocolaadje met rode dipsaus”. Een half jaartje ervoor heb ik een ontmoeting gehad met een lieftallige puppendame die achteraf een giardia infectie bleek te hebben. Om alles maar even goed na te laten kijken, werd mijn “chocolaadje” hierop getest, maar die vieze kriebelbeestjes werden bij mij niet gevonden. Ik gaf ook geen ongewenst onderdak aan een wormenfamilie dus er waren geen duidelijke oorzaken te vinden voor mijn shit-probleem.
Maar wat was dan wel de oorzaak? Een mogelijkheid om dat te achterhalen, was een hele cameraploeg via mijn achteringang naar binnen te laten. Eigenlijk was “Dok” daar niet zo’n hele grote voorstander van…pfoeh, de eerste keer dat ik die vent eens met een goed idee hoor komen! “Dok” dacht aan een voedingsintolerantie. “Ja…hallo…eerst eet ik niks…word ik ontmand… dan vind ik alles lekker… en nu mag ik niks meer”.
Ik moest dus op dieet! Ik mocht alleen nog speciale brokjes, niks anders. Gelukkig mocht ik wel mijn yoghurtje houden want als je me dat afpakt, word ik echt héél erg zielig. Poeierke (ze noemden het met een duur woord: probiotica) erbij en al vrij snel ging het een heel stuk beter met me, maar klachtenvrij werd ik niet. Ik produceerde nog steeds vieze, slijmerige “chocolaadjes”.
"Tante" Linda werd door vrouwtje erbij gehaald. Ze heeft wel wat verstand van "kleine rooien" én beschikt over hondse culinaire kennis. Zij verdiepte zich eens in mijn geval en dankzij haar werd mijn menu aangepast. Deze jongeheer kreeg vers vlees in plaats van brokken…jammie, die Linda mag ik wel! Dat vlees ging er in als koekie…maar het wilde er niet uit! Ik had al een tijdje last van een moeilijke stoelgang, zoals ze het met een net woord zeggen, maar met dat vlees lukte het bijna helemaal niet meer. Waren net kogels joh. Achter me staan op het moment dat ik er eindelijk eentje uitgeperst kreeg, was met gevaar voor eigen leven. Op een moment deed het zelfs pijn om er iets uit te duwen en werd ik pas echt zielig. Nog steeds slijm op mijn “chocolaadjes” en door het harde persen soms ook weer wat bloed.
Tot overmaat van ramp vonden ze hier ook nog dat ik stonk, nouja zeg...alsof zij hier altijd lekker ruiken. Mijn broek was vies dus ze stopten me in bad, maar na een paar dagen was ik weer vies. Raar, want ik was niet aan de “prrrrrr” dus hoe kon ik dan een vieze broek krijgen? Ineens zag vrouwtje dat er etterige smurrie uit mijn poeperd kwam en dat het daarachter gezwollen was. Oeps…vrouwtje kreeg een ingeving waar die stank wel eens vandaan kon komen. Ik had nog zóóó mijn best gedaan om niets te laten merken, maar volgens mij had ze toen in de gaten dat ik in het geniep een enorme wraak-stinkbom voor “Dok” aan het maken was. Wéér naar “Dok” natuurlijk, wéér die hele arm erin…maar nu liet ik me niet meer kloten, haha. Nu was het mijn beurt om te lachen.
Ik had een hele verzameling bloederige en etterige smurrie verzameld in mijn anaalklieren, dat was lekker gaan ontsteken en dat meurde… héérlijk! Aan “Dok” de eer om die zooi eruit te krijgen. Baas ging bijna over zijn nek…zo’n goed bommetje had ik ervan gemaakt. Vrouwtje en “Dok” waren niet zo onder de indruk (vrouwtje is wel wat gewend en “Dok” zal wel vaker ontstoken anaalkieren op bezoek krijgen). Het deed wel even pijn, maar het aroma waar ik “Doks” neus mee verraste (haha…of is het vergaste, hihi), maakte dat meteen goed. Eindelijk pay-back time!
Wat ik echter niet wist, is dat ze die stinkbommenfabriek van me moesten gaan schoonspoelen en dat er antibiotica in moest. Helemaal wrang werd het toen “Dok” zei dat ik over een weekje nog eens terug mocht komen. Een week is toch veel te kort om weer zo’n fantastische bom te kunnen fabriceren! Toen “Dok” een paar dagen later weer zijn hele arm in mijn achterste duwde, kwam er wel nog wat rommel uit maar geen bloed meer. Helaas was de geur ook een stuk minder maar het was toch nog wel een klein beetje de moeite waard, hihi. Wéér die spuit erin met spoelmiddel en wéér een shot antibiotica. Gelukkig heeft dat heel erg goed geholpen want ik was dat gepruts in mijn achterste toen wel zat. Mijn kliertjes kwamen weer tot rust, en ik kon iets gemakkelijker poepen.
In datzelfde tijdsbestek bedacht vrouwtje zich (ze heeft héél soms van die heldere momenten), dat ik misschien wel reageer op mijn geliefde “yotjetje”. Door het niet meer krijgen van pens, het eten van eerst hypo-allergene brokjes en later kalkoentje, werden de klachten al heel snel minder, maar het ging niet over. Vrouwtje had het idee dat Dowan en koe misschien 
niet zo’n goede combinatie is. Daar raakte ze meer van overtuigd toen ik ineens weer een rood sausje produceerde nadat ik wat pens van Diego had weten te jatten (die sukkel was voor de verandering eens een keer niet op het juiste moment op de juiste plek, hihi). Stel dat ik reageer op “koe”… waar is “yotjetje” van gemaakt…juist...van koe. Dus ik kreeg toch nog steeds eiwitjes van mama koe binnen.
Sindsdien krijg ik “yotjetje” van mama geit en voilà...mijn klachten zijn foetsie. Na ruim een half jaar ellende, maak ik weer fantastische “chocolaadjes”, met een normale frequentie, en ik heb geen last meer van vervelende opstoppingen. Voor de vezeltjes krijg ik worteltjes, tomaatjes en komkommertje en nu ploept het er gewoon weer uit. Twee keer per dag lever ik, volgens mijn oude ritme, eindproductjes af. Van "tante" Linda moeten mijn darmpjes nu eerst goed tot rust komen en dan mag ik gaan experimenteren of ik daadwerkelijk reageer op koe. Daarna gaan we bekijken welke dierlijke eiwitten wel, en welke niet goed voor me zijn. Tot nog toe is kalkoen geschikt en geit lijkt ook goed te gaan…dus als je mij hoort mekkeren, dan weet je nu waar dat door komt.
Poot, Dowan☆