7 februari 2014
Vanmorgen werd ik wakker als man en vanavond ga ik slapen als een je-weet-weller. Vanochtend ging ik even gezellig op bezoek bij de dierenarts. Ik had niet verwacht dat hét al zou gaan gebeuren, maar daar kwam ik toch even van een koude kermis thuis. Eerst een prik in mijn been, waarbij ze me een hele liter bloed pikten (oké, een klein beetje overdrijven moet kunnen) en even later nog een prik in mijn derrière. Die tweede prik bekwam me niet zo goed. Ik werd ineens een beetje dronken…of zou ik nu wel die molen hebben geraakt… en ben me daar bij de dierenarts in slaap gevallen.
Maar niet nadat ik hem nog even de inhoud van mijn maag over de vloer had gegooid. Helaas was het niet veel, maar er moest toch even een leuke dame voor me op de knieën om te komen poetsen. Dat is eigenlijk het laatste wat ik heb gezien voordat ik in een diepe slaap sukkelde.
Toen ik wakker werd, lag ik tussen allemaal katten…waarom nou katten?...ze weten toch dat ik daar een hekel aan heb! Ik heb even overwogen om die katten te gaan wegzingen maar ik vreesde dat ik dan opnieuw zo’n prikker in mijn kont zou krijgen dus heb ik mijn mond maar gehouden. Geloof me, dat heeft me veel moeite gekost. Even later kwam vrouwtje me gelukkig weer halen en kon ik weg bij dat poezengepeupel.
Thuis waren de meisjes al op me aan het wachten. Ik heb ze even vlug gedag gezegd en ben toen in een mand gevallen om mijn roes verder uit te slapen. Volgens de lieftallige assistente van dok, zou ik na een goede nachtrust wel weer de oude zijn dus dan maar flink slapen. Maar helaas, van dat slapen kwam niet zo heel veel terecht. Ik wilde steeds kijken wat de dokter gedaan had en er ook even mijn eigen geurtje overheen likken. Dat was nou niet de bedoeling volgens vrouwtje dus elke keer werd ik teruggefloten. Uiteraard ben ik zeer creatief en watervlug dus is het me toch al een aantal keren gelukt. Als represaille kreeg ik vervolgens een lampenkap op mijn kop…vreselijk…ik liep overal tegen aan en nadat me dat een paar keer was overkomen, durfde ik niet meer van de plaats af. Ik raakte er helemaal van in de stress dus vrouwtje heeft hem snel afgedaan. Toen dan maar de broek. Werkte bij Diego perfect, bij mij iets minder. Ik was helemaal van de wap en één bonk stress. Met heel veel stress en weinig slaap zijn we de rest van de dag en de nacht doorgekomen.
Zaterdagmorgen bleef ik stresssignalen afgeven, hijgen, trillen en af en toe opspringen alsof ik door een wesp werd gestoken. In de middag van hetzelfde, de nacht idem en zondag uiteraard nog zo’n dagje. Ik wilde niet eten, niet drinken, niet spelen maar gelukkig wel wandelen. Dat wandelen ging prima, dat leidde me af, maar thuis maakte ik één of twee stappen en dan vloog ik weer met een rotgang richting mijn edele delen…althans dat wat er nog van over is. Ik werd er gek van, maar mijn familie ook. Als ik iets wil, dan ga ik er ook helemaal voor. Het was dus een crime om me van dat zaakje af te houden. Vooral het zakje, dat was hetgeen me zwaar irriteerde, de wond liet ik eigenlijk wel met rust. Zondagavond zag mijn onderkant er niet echt prettig uit. Het was erg rood, er kwam hier en daar wat wondvocht uit mijn poriën en uit de wond kwam smurrie. Gelukkig was dat na een nachtje slapen wel wat rustiger geworden en ik denk dat ook de antibiotica haar werk nu goed aan het doen is, maar dat irritante gevoel was er nog steeds en ik word er zo langzamerhand echt knettergek van. Ik slaap niet echt, ik ben één brok spanning en iedereen vindt me heel zielig (zelfs baas!). Vrouwtje vindt het wel heel erg knap van me dat ik, ondanks dat ik er echt horendol van wordt, niet één keer gegromd of gesnauwd heb naar hen.
Omdat het niet ging zoals we eigenlijk hoopten, heb ik vanmorgen maar weer een bezoekje gebracht aan de dierenarts. Ik liep vrolijk mee naar binnen en zag daar een andere hond die volgens mij ook die beruchte prik in zijn kont had gehad. Haha…zou die ook een lidmaatschap krijgen voor de club? Dok was er al snel uit waarom ik zo gek doe. Volgens hem word ik helemaal gek van de jeuk…hey…dat had vrouwtje ook al eens geopperd.
Vrouwtje kreeg een fles mee, met zo’n “piesj piesj” ding bovenop en dat heeft ze vervolgens op mijn voormalige kroonjuwelen gespoten. Maar niet nadat ze me nog eens zo’n koude lap tussen mijn benen had gelegd. En nu…eindelijk…lijk ik weer een beetje te kunnen ontspannen. Ik heb net zelfs even een slaapje gedaan. Goh, wat was ik daar aan toe zeg. Hopelijk gaat het dan vanaf nu beter met me.
Hèhè…de jeuk is onder controle, maar ik ben me toch door een hel gegaan, niet normaal meer. Ik had dus echt giga jeuk aan dat flubberzakje onder mijn buik en ik mocht er niet aan. Wat deden ze dus om te zorgen dat ik er vanaf bleef? Ik kreeg een broek aan of ze zetten me een toeter op mijn kop. Die broek vond ik niks maar die toeter was het toppunt, ik raakte er helemaal van over mijn toeren. Zo erg zelfs dat vrouwtje ook langzaam in een stresstoestand begon te komen.
Toen vrouwtje ’s middags naar mijn oorlogswond probeerde te kijken (ik laat ze lekker niet kijken, stel ze kijken me de rest ook nog weg) merkte ze dat het allemaal wat begon te plakken daar beneden. Ja…hèhè…snap je nu waarom ik daar steeds wilde poetsen? Er kwam allemaal viezigheid uit de wond, maar ook de huid rondom dat flubberding was vochtig en er waren hier en daar al smetplekjes te zien. Wat goed is voor babybilletjes, is ook goed voor hondenbilletjes werd gedacht, dus mijn zaakje werd ingepoederd en even later werd er nog een zalfje op gesmeerd. Ik was daar uiteraard niet blij mee, maar het werkte wel. Ik voelde me daarna een stuk beter. Zoveel beter zelfs dat vrouwtje het weer aandurfde om bij baas te gaan slapen. Eindelijk hadden Diego en ik weer het rijk voor ons alleen. Uiteraard liet ze me niet in mijn blote billen slapen, ik moest dat stomme broekje aan.
12 februari 2014
Nou zeg, alsof ik nog niet genoeg heb meegemaakt. Vanochtend na de wandeling mocht ik mee naar boven. Ik, sukkel, trapte daar nog in ook. Voordat ik goed en wel in de gaten had dat de badkamer mijn eindbestemming was, was mijn vluchtweg al gebarricadeerd en mijn lot bezegeld. Ze liet het bad vol lopen en ik werd er in gezet. Ze wilde dus dat ik even op mijn achterste zou gaan zitten en de boel daar zou schoon weken, maar daar dacht ik dus anders over. Ben dus lekker blijven staan en heb haar in allerlei bochten laten wringen om het water tegen mijn onderbuik op te laten klotsen. Na een paar minuutjes vond ze dat ze me genoeg had geplaagd en toen werd alles goed schoon gespoten. Het hele bad lag vol met losse huidvelletjes en ik voelde me wel opgelucht dat mijn zaakje schoon was en vrij was van al die schilfers. Daarna moest de boel goed drogen en werd mijn je-weet-wel-kontje weer behandeld als een baby’tje.
13 februari 2014
Vandaag ging het goed met me. De wond lijkt rustiger te worden, mijn huid rond het zakje is droog en begint te genezen. Ik begin weer trek te krijgen en ik drink weer zelfstandig. Langzaam probeer ik weer mijn gewone fratsen en rituelen uit te voeren. Ik ben er nog niet helemaal, maar ik ben op de goede weg.
I
k ben er weer! Eindelijk mag ik weer in mijn blootje rondrennen, kan ik weer lekker liggen met alle vier mijn poten in de lucht, heb ik weer zin om te spelen en kan ik weer genieten van een wandeling. Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar ik voel me heel anders. Ik geniet van alle dingen om me heen en ben niet meer zo in mezelf gekeerd. Volgens mijn familie ben ik nu veel gezelliger en vriendelijker en tijdens het wandelen heb ik wat meer geduld en hoef ik vrouwtje niet meer zo vooruit te trekken. Het is natuurlijk nog te vroeg om al allerlei conclusies te trekken maar nu op dit moment voel ik me helemaal happy. De tijd zal het leren of ik in de toekomst gelukkig zal gaan worden met mijn nieuwe ikke.
Groetjes, Dowan☆
Het is nu ruim twee weken geleden dat de Explosieven Opruimingsdienst Dowan zijn testosteronbommen heeft ontmanteld en dat heeft de sfeer hier in huis zeer goed gedaan. Nouja…in huis niet zo zeer, daar was Dowan volgens vrouwtje altijd wel redelijk braaf maar buitenshuis was het een hel met meneer. Vrouwtje was steeds op hem aan het mopperen, moest hem de hele tijd corrigeren. Stop, volg, stop, hier, volg, stop...ik werd er gek van. Ik kon nog niet eens een plasje doen of ergens inspecteren wie er was langsgelopen of die rouwdouwer trok ons allen al naar de andere kant van de straat. Wilde ik even op mijn gemakkie een Big Mek neerleggen, werd ik overhoop gelopen door die stuiterbal omdat hij ergens een geurtje had opgemerkt. Ging hij nu nog alleen voor de frisse-lekkere-meiden-geurtjes dan kon ik er nog wel wat van begrijpen maar hij werd ook horendol van de aroma’s van de bejaarde dames. Wat moet je daar nou mee? Zelfs de herenliefde bleek hij ineens te kunnen waarderen. Moest echt niet gekker worden.
Ik had hem al een aantal keren flink op zijn sodemieter gegeven maar meneer was not impressed. Wel op het moment zelf maar twee seconden later was hij het dan toch alweer vergeten. Daarbij werd ik telkens teruggefloten door baas, vrouwtje of de meiden als ik mijn superioriteit weer eens even wilde laten zien. Mocht niet…nou, dan los het lekker zelf op! Uiteraard wist ik wel wat die oplossing zou kunnen zijn. Het heeft wel heel erg lang geduurd eer ze dat hier ook begonnen te beseffen. Ach, ze wisten het natuurlijk wel al langer, maar ze hadden er moeite mee om hem te ontmannen. Waarom bij hem wel en bij mij niet? Mij hebben ze ook gewoon die dingen laten amputeren, heeft nooit iemand zielig over gedaan. Eén of ander excuus over mijn prostaat werd er geroepen en daar moest ik het dan maar mee doen. Ik heb inderdaad sinds die tijd geen last meer gehad van dat kreng dus misschien hebben ze toch wel gelijk gehad. Maar goed, ik dwaal af…
Met onze Bambam gaat het nu super. Het is een genot om met hem te gaan wandelen en vrouwtje denkt zelfs dat er een moment gaat komen dat hij los mee mag lopen. Hij is alert, hij luistert en ineens blijkt hij een heleboel commando’s te kennen. Haha, vrouwtje opperde in het weekend al dat ze nu misschien nog eens het EG examen met hem kan overdoen. Zou ze hem dat echt aandoen? Hihi, zou wel grappig zijn. Maar ik denk het niet hoor, vrouwtje heeft zo ook haar principes.
En zo eindigt het verhaal hoe ook mijn broertje een je-weet-weller is geworden. Zoals het nu naar uitziet, een verhaal met een happy ending. Helaas zal ons bestaan niet worden voortgezet in een volgende generatie dus dan moeten we maar zorgen dat we genoeg herinneringen achterlaten zodat ze ons nimmer kunnen vergeten (maar dat zullen ze echt niet doen hoor).
Misschien ook maar beter dat wij ons niet meer zullen vermenigvuldigen. Mijn heupjes zijn helaas kwalitatief niet goed genoeg om door te geven en het moeilijke en wispelturige karakter van Dowan is ook niet iets wat je graag terug wil zien in een volgende generatie. Waren we nu de enige knappe tollerkerels op de wereld, dan zou dat de zaak wel veranderen maar we zijn met zo velen, er zijn er genoeg die onze honneurs wel willen waarnemen.
Veel liefs, Diego☆