22 januari 2014
Een puber moet experimenten, zeggen ze wel eens. Nou, ik (Dowan) heb het gedaan. Is me niet helemaal goed bekomen maar ik ben wel weer een ervaring rijker.
Een jaar geleden ben ik in hongerstaking gegaan. Ik was al geen grote eter en ineens stond het me allemaal tegen. Wat vrouwtje ook probeerde om me aan het eten te krijgen, ik kon haar kookkunsten niet waarderen...er kwam vis, kippetjes en ik-weet-niet-wat-nog-allemaal voorbij…keine lust, geen zin. Mensen om me heen hadden nog nooit een hond met zo’n lange tanden zien eten (àls ik al at). En Diego likte zijn baard elke keer af want een tweede portie gaat er bij hem altijd wel in. Ik had al een paar keer te horen gekregen dat ik wel wat aan de magere kant was maar toen ik ineens nog maar een kleine 18 kilo woog, werd het vrouwtje wel wat gortig. Ik had gewoon geen zin in eten omdat ik veel te veel met andere dingen bezig was. Mijn puberale hormonen waren compleet met mij aan de wandel gegaan. Ik had bananen in mijn oren, ik heb Pavarotti onder de tafel gezongen en ik weet niet wat nog meer allemaal. Die hormonen waren me echt aan het bekruipen en op een gegeven moment werd het ook mij echt teveel. Gelukkig, voordat ik helemaal in een depressie belandde, hadden de experts een oplossing voor me. Een gedragingsdeskundige of zoiets en twee doks hebben vrouwtje geadviseerd want zo kon het echt niet meer. Ik kreeg van dok een middeltje. Was me even een stevige prik, deed wel effe pijn..en ik heb me uiteraard niet laten afkopen met een koekje maar dat zou dan de oplossing moeten zijn voor mijn problemen.
Dacht het even niet, in plaats van rustiger werd het de eerste dagen nog veel erger. Dat had dokter Marc ook wel gezegd maar dat was ik even vergeten (die bananen hè). Ik had zo’n last van gekriebel in mijn buik dat ik zelfs vrouwtje durfde te verleiden. Normaal heb ik daar echt het lef niet voor. Vrouwtje is niet gecharmeerd van dat soort liefdesverklaringen en als Diego in de buurt is dan hoef er ik niet eens over te dromen want dan is het al tijd. Het gaat heel goed tussen Diego en mij hoor, maar ik moet geen spatjes maken want dan vliegt dat oud vel over me heen. Ondanks zijn versleten heupen is hij nog heel duidelijk de baas hier in huis. En, wat ik zo in de wandelgangen gehoord heb, zal hij dat ook echt niet opgeven. Ik blijf dus de underdog.
Maar goed, ik dwaal af…door dat spul, een implantaat, noemden ze het, werd ik dus nog gekker dan ik al was. Godzijdank duurde dat maar een paar dagen en toen werd het kriebelen minder, totdat het helemaal verdween. Eindelijk rust in mijn buik en vervolgens ook rust in mijn hoofd. Mijn figuurlijke wilde haren verdwenen en daarvoor in de plaats kreeg ik letterlijk wilde haren….ik zag er niet uit. Ik kreeg vreetbuien, ging zelfs groenten eten…jakkes. Het leek ook alsof er ineens bananen in mijn neusgaten zaten. Onderweg rook ik veel minder interessante geurtjes en had ik eindelijk eens tijd om mijn ogen goed de kost te geven. Ongelofelijk wat je dan ineens allemaal om je heen ziet gebeuren. Ik kon ineens uren in mijn mand liggen ronken. Het was zelfs zo erg dat ik op school een beetje begon op te letten en iets beter mijn aandacht bij de les kon houden. Maar denk nou niet dat ik ineens de perfect luisterende toller was geworden. Echt niet! Dat zit niet in mijn genen en al helemaal niet in mijn gebruiksaanwijzing. Ik ben, én blijf, een hond die denkt zijn baasjes niet nodig te hebben en ééntje die de hele wereld om zich heen interessant vindt, zijn het niet mijn neusgaten die mij waarschuwen voor naderend plezier, dan doen mijn ogen het wel. Alles is leuk, een vogeltje, een rups, een kat (ja die kat is niet leuk, maar erachteraan jagen wel), een blaadje, een papiertje en ga zo maar door. Ik ben ongelofelijk snel afgeleid en ik vind het ook echt niet leuk om drie keer hetzelfde te doen (je kunt al heel blij zijn als ik het twee keer voor je doe).
Doordat het eten me smaakte, ben ik een kilo of vijf aangekomen. Menig persoon raakt daarvan in de stress maar ik had het nodig. Die 5 kilo extra staat me veel beter. Ik ben dan wel niet zo groot als Diego, toch is mijn bouw forser en past die 23 kilo wel bij me.
Wat niet meegroeide, waren mijn edele delen, die verschrompelden tot puppieformaat…dat was wel even slikken. Ik was zo trots op mijn twee grote jongens (zeker omdat ik zo lang heb moeten wachten tot die tweede jongen was ingedaald) en nu waren het nog maar van die minuscule prulletjes. Zelfs mijn jongeheer was onder de indruk. Moest ik voorheen regelmatig stoppen tijdens de ochtendwandeling om hem te temmen, nu bleef hij netjes in zijn mandje liggen. Ik had geen last meer van groene spetters en ik hoefde niet zo vaak mijn poot op te tillen om te plassen.
Dat vrouwengedoe heeft meer dan een jaar geduurd maar ineens begon ik weer een beetje gekriebel in mijn buik te voelen. Het idee van één grote plas begon me tegen te staan dus ik ben weer gestart met het besprenkelen van elk grassprietje dat ik onderweg tegenkom. Onderweg laat ik me weer leiden door mijn neus, minder door mijn ogen. Zag ik eerst overal katten, nu ruik ik ze, volg hun spoor en ben dan wel eens zo’n sukkel dat ik een andere kat op vijf meter afstand niet zie lachen. Hetzelfde met vogeltjes, was ik eerst helemaal geobsedeerd als ik ze zag, nu vind ik ze niet zo heel spannend. Mijn jongens zijn weer op volle sterkte en mijn jongeheer schreeuwt weer met regelmaat om aandacht. Volgens mij ben ik weer op en top MAN! Op school hebben ze ook gemerkt dat ik van dat vrouwengedoe af was. Ik heb ze weer eens even lekker laten zien wie ik ben! Dowan de verschrikkelijke!
Zo heb ik dus een jaar van mijn mannenleven ingeruild voor een vrouwenleven. Een leuke ervaring…toch? Maar niemand had me verteld dat dit een test was. Diego ook niet en dat vind ik niet zo aardig van hem. Het was namelijk een test om te bepalen hoezeer mijn hormonen mijn hondse leven beïnvloedden.
Vrouwtje is tot de conclusie gekomen dat mijn hormonen mijn pittige karakter zeer zeker versterken. Als een je-weet-wel-hond zou ik evengoed een hond blijven met een wispelturig karakter, snel afgeleid en ongeduldig. Iets minder dat wel, maar dat verschil is niet groot genoeg om op te wegen tegen de nadelen. Vrouwtje vond me namelijk ook wel wat sloompjes en onzeker geworden (ik was niet meer diezelfde kerel waar ze verliefd op was geworden) en mijn ontplofte kapsel kost haar ook handen vol werk. Ook lekker los wandelen in het veld lukte nog steeds niet zonder ervandoor te gaan. Het enige grote voordeel, vond zij, dat ik in die periode wel ben gaan genieten van eten.
Vrouwtje heeft dus een besluit genomen (baas heeft hierover niet veel te vertellen en zou me ook niet kunnen “redden”). Als ik blijf eten en mezelf niet weer ga uithongeren waardoor ik kilo’s afval, mag ik als echte man door het leven blijven gaan. Mijn pittige karakter neemt zij voor lief, ze houdt van me zoals ik ben. Inmiddels heeft ze geleerd om hiermee om te gaan en past ze de omstandigheden aan mij aan. In het veld maken we gebruik van de lange lijn of we gaan naar het omheinde speelveldje (en ik ben vastbesloten om dan wel te blijven luisteren) en we gaan stoppen met school. Misschien wel nog eens hier en daar een leuke workshop om nog wat ideeën op te doen maar voor de rest houden we ons thuis bezig met oefeningetjes, spelletjes en andere denkdingetjes.
Dus ja…het ligt nu bij mezelf. Ik moet bekennen dat mijn eetlust wel is afgenomen. Begrijp niet dat ik zo gek kon zijn op worteltjes, en komkommer hoef ik al helemaal niet meer. Het eten smaakte me vanochtend ook minder dan anders maar ik heb het toch maar opgegeten. Ik voelde Diego’s hete adem wel in mijn nek maar dat pleziertje gun ik hem toch niet. Sowieso heb ik veel last van Diego’s adem in mijn nek. Ik begrijp niet waar die ouwe bok het nog vandaan haalt maar hij bestijgt me wel tig keer per dag. Hij mag dat niet van vrouwtje (van baas en de meiden trouwens ook niet) maar hij blijft het proberen. Gelukkig helpen de mensen me hierbij altijd want ik vind dat echt niet prettig. Ik weet wel dat HIJ de baas is, ook al ben ik nu weer de enige echte man in huis, dat hoeft hij me echt niet honderd keer op een dag te vertellen! Godzijdank heb ik wel een hele goede schuilplaats, daar kan hij lekker niet aan me.
Knuffel, Dowan☆
27 januari 2014
Nou, de euforie van onze "op en top man" Dowan is gedaald tot onder het vriespunt. Was vrouwtje eerst nog volledig van mening dat hij man mag blijven, nu slaan de twijfels al toe. Sinds dit weekend gaat het niet goed met onze eeuwige puber. Hij is weer in hongerstaking, loopt de godganselijke dag heel onrustig door het huis, neemt geen rust, is gigantisch ongeduldig, piept en zingt alsof zijn leven er vanaf hangt.
Tijdens het wandelen is het een gehijg, getrek, geblaas, gesnuffel en gekwijl van jewelste. Zijn blik is wild en staat op oneindig, onbereikbaar voor alles en iedereen, behalve voor loslopend schoon. Enige pluspunt is dat hij zich op het moment niet opwindt richting andere reuen want daar heeft hij gewoonweg geen aandacht en tijd voor...dus dat doe ik dan maar.
Sinds zaterdag heeft hij nauwelijks nog gegeten. Hij krijgt even min in zijn voerbak als ik maar hij eet nog niet eens de helft ervan op…zonde! In 3 dagen tijd is hij al een kilo afgevallen…niet goed dus. Volgens vrouwtje kan het ook best zijn dat er een lekker loops mokkeltje in de buurt is waar hij zo sterk op reageert. Ik weet natuurlijk precies of dat wel of niet zo is, maardat ga ik haar lekker niet vertellen. Als broertjelief namelijk zo door gaat, moet vrouwtje een knoop gaan doorhakken (haha…eerder AFhakken) want zo is het geen leven voor Dowan en ook niet voor de mensen hier in huis. Het is dat ze geen behang meer hebben, anders hadden ze hem er dit weekend achter geplakt.
Helaas voor mij (ik ben nog steeds een tikkeltje jaloers op zijn kroonjuwelen), gaat het vandaag een ietsiepietsie klein beetje beter met hem. Hij lijkt wat rustiger en heeft nog niet gepiept en gezongen sinds we terug zijn van onze ochtendwandeling. Hij is wel nog even met vrouwtje bij de dokter geweest waar hij een spuit heeft gekregen, misschien is hij daar nog wel een beetje van onder de indruk. We zullen het dus voorlopig maar even afwachten…maar, hihi, ik zie de bui al hangen…of beter gezegd…ik zie het binnenkort niet meer hangen.
Poot, Diego☆
Oeps…vrouwtje is niet zo blij met me. Mijn mannelijkheid is weer een loopje met me aan het nemen. Daarom heb ik ook zo’n verschrikkelijke haast als ik met vrouwtje ga wandelen. In plaats van dat ik met háár mee mag, sleur ik haar naar alle hoeken van het veld. Geloof dat ze dat niet zo apprecieert want ze heeft me continu in de tang. Dan ruik ik wat lekkers en dan wil ik er hééééél graag naar toe en dat mag dan niet. Ze wil dat ik dan eerst tot rust kom en vervolgens wil ze pas verder lopen. Dus dan ren ik weer naar dat lekkere luchie, trapt zij weer op de rem, moet ik weer tot rust komen enzovoort, enzovoort.
Gezellig wandelen zo…dus niet! Meestal ga ik dan na een minuut of vijf, soms pas na tien, maar wat rustiger aan doen en dan gaat het eigenlijk wel goed tussen ons.Soms wil ik nog wel even een uitspatting maken, maar als ze weer met dat stomme spelletje van één stap, zit, rust, zit, rust, volg en zo begint, kies ik snel eieren voor mijn geld en gedraag me toch maar.
Afgelopen weekend was ik helemaal van de wap en heb ik veel gemiemeld en gepiept. Dat is twee dagen wat minder geweest maar vandaag zit de piepert weer in me. Ik heb ook helemaal de bibberitis. Ik lig maar wat naar buiten te staren, te miemelen en te bibberen. Als vrouwtje iets met me gaat doen, al is het maar vijf of tien minuutjes, dan heb ik mijn gedachten weer ergens anders en kan ik rustig een klein dutje doen, maar dan begint een kwartier later het feest weer opnieuw. Eigenlijk word ik er heel erg moe van.
Wat haar echter toch wel ernstig verontrust, is dat ik niet meer wil eten. Ik eet momenteel een halve portie van dat oudje hier in huis, dus dat is veel te weinig voor zo’n jonge, knappe, gespierde bink als ik. Maar het smaakt me gewoon niet. Vandaag heb ik nog niks gegeten, zelfs de pensstaafjes tussen de middag heb ik laten liggen. Dat heb ik nog nóóit gedaan. Nu heb ik wel maandag een spuit gehad dus vrouwtje houdt in gedachten dat ik me daardoor misschien ook niet zo lekker voel want ik heb vandaag ook niet zo’n mooie jongens gedraaid. Het waren een beetje van die fledderkakjes en vrouwtje heeft me zelfs bij thuiskomst de broek moeten wassen want daar hingen nog wat stukjes lunch van een paar dagen geleden in.
Vrouwtje hoopt, en eigenlijk ik ook, dat mijn eetlust gaat verbeteren. Zo niet dan zal ik helaas naar de dokter moeten. En ik hoorde ze maandag, toen ik die spuit ging halen, al praten over mijn kroonjuweeltjes. Volgens vrouwtje zijn die het schuld…en het erge…de dokter (en dat is nog wel een man) gaf haar nog gelijk ook. Enerzijds wil ik een echte kerel blijven maar zoals het nu gaat, kan het niet lang door blijven gaan. Vrouwtje heeft gezegd dat ik zo even op de weegschaal moet. Drie weken geleden bij de dokter woog ik 23 kilo, maandag zat ik net onder de 22 kilo. Al met al dus niet leuk, maar ik kan er echt niks aan doen, snik, snik.
Dowan
Het gaat nog steeds niet goed. Onze testosteronbom staat op springen. Het eten is nog steeds ver beneden de norm, zelfs lekkere dingen blieft meneer niet. Ik ben uiteraard altijd gaarne bereid te helpen maar dat wordt niet geapprecieerd. Vrouwtje heeft besloten om geen gekke dingen meer uit te halen om Dowan aan het eten te krijgen want de ervaring heeft geleerd dat dat weinig resultaat oplevert, alleen frustratie. Hij is zijn kop momenteel totaal kwijt. Hij denkt nog maar aan één ding en dat is datgene waarvan vrouwen zeggen dat mannen de hele dag denken.
Het weekend was zwaar voor hem, maar ook voor ons. Hij was heel onrustig en was de hele tijd aan het piepen en heen en weer aan het lopen. Ging iemand iets met hem doen, dan was hij even afgeleid, maar daarna begon het gemiemel opnieuw. Vrouwtje heeft dan ook besloten dat Dowan een je-weet-wel-hond gaat worden. Het is zo zielig voor hem. Hij loopt de halve dag met een grote jongen rond. Als vrouwtje hem even knuffelt dan komt dat stomme ding alweer naar buiten. Tijdens de ochtendwandeling hebben we alle kanten van het veld gezien. Blik op oneindig, ogen zwaar verwilderd en sjezen van hot naar her. Geen grasspriet is ongemoeid gebleven en geen vrouwelijk schoon kon veilig passeren. Ook de meiden hier in huis worden regelmatig voorzien van liefdesuitingen. Ze krijgen heel veel kusjes van onze hittepetit en als hij zou durven, dan zou hij nog wel meer willen geven. Daar ben ik het uiteraard niet mee eens. IK heb hier de oudste rechten en als ik dat al niet mag, dan mag die onderdeur het al helemaal niet. Ik straf hem dus de godganselijke dag af, met als gevolg dat vrouwtje weer boos op mij wordt. Mijn oude gewrichten kraken, maar ik zal hem toch moeten blijven duidelijk maken dat ik dit gedrag niet pik. Kom op zeg…
Poot, Diego☆
Oepsie…ik heb gehoord dat mijn man zijn tot de verleden tijd gaat behoren. De afspraak is gemaakt, het is af uit en over wat betreft mijn testosteron gestuurd leventje.
Maar eigenlijk hebben ze ook wel gelijk hoor. Ik word er zelf ook knettergek van. De laatste dagen heb ik wel weer wat beter gegeten, waardoor vrouwtje natuurlijk begon te twijfelen of ik dan misschien toch mijn juweeltjes kon behouden. Gelukkig heeft haar verstand haar ervan weten te behouden om de afspraak af te zeggen want vanmiddag heb ik een ontdekking gedaan, dat gaat zelfs mij te ver. We waren lekker aan de wandel, Diego aan de wandel, ik aan de ren…toen we Djessie en Sita van hier op de hoek tegen kwamen. Sita is een lekker mokkeltje, wat te fijntjes ten opzichte van mijn postuur en niet helemaal mijn kleur maar ze ruikt heerlijk. Haar "broer" , Djessie, is eigenlijk al een ouder kereltje…hoewel kereltje…ook hij is aan de beurt geweest en behoort nu tot de club van de je-weet-wellen. Uiteraard kon ik mijn blikken niet van Sita afhouden, tot groot ongenoegen van mijn vrouwtje. Maar toen Sita enigszins uit de wind liep, rook ik nog iets veel lekkerders en ik was meteen helemaal in love.
De bron van al dat lekkers had ik zo gevonden en ik schrok me wezenloos. Bleek me daar toch ineens dat ik helemaal “kwetsj” werd van Djessie. Mijn testosteronen leidden mij naar een man. Ah jakkes…dat kan toch niet waar zijn. Ik heb niks tegen de mannenliefde hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik dacht toch echt dat ik voor de vrouwtjes zou gaan. Ik heb me nog afgevraagd of ik misschien te lang in een kroeg was blijven hangen of dat tegen een molen op was gelopen maar dat moest ik allemaal met “nee” beantwoorden. Ik kon niks anders bedenken dan dat mijn eigen hormonenbom was ontploft.
Lots of love...Dowan☆