Diego en Dowan doorgelicht

9 april 2012

Een dikke 2 maanden geleden, ben ik lekker met vrouwtje en Dowan gaan wandelen in het veld. We liepen langs mijn speelvijvertje en vrouwtje vond het deze keer prima dat ik even mocht gaan spetteren. Het was heerlijk weer, er zat genoeg water in de poel en ze wilde ook wel eens weten of Dowan er ook in zou gaan. Ik heb heerlijk gespetterd en die sukkel heeft alleen maar om de plas heen gerend, och…daar kun je ook goed moe van worden. Het was weer heerlijk om na de winterstop een duik te nemen maar de gevolgen waren niet zo fraai.

’s Avonds kreeg ik wat problemen bij het opstaan, ik was stijf en stram en vrouwtje dacht dat ik misschien toch wel wat te wild was geweest en nu spierpijn had. De dag erna was het echter niet veel beter, de dag daarna ook niet…ik bleef een oude man. Vrouwtje kon ook niet echt achterhalen waar nu het probleem zat. Had ik een stijve rug, een pijnlijke linker heup of een stramme rechterheup? Ze heeft me even een paar dagen op rust gezet en toen leek het toch wat beter te gaan, maar ik was nog steeds niet de ouwe. Hoewel ik me wel een ouwe voelde. Na een week of twee aankijken, werd ik in de auto gezet voor een bezoekje dierenarts. Altijd leuk want daar krijg je heel gemakkelijk koekjes. De dokter dacht ook dat ik wat te gek was geweest. Het advies was om even een tijdje pijnstillende ontstekingsremmers te slikken en te bekijken hoe het dan zou gaan. Kreeg alvast een eerste shot in mijn derrière. Daar knapte ik van op, wilde weer eens spelen met Dowan en liep ook wat beter. Helaas duurde dit niet lang en verviel ik weer in mijn oude looppatroon. Dat was balen want de wintervakantie stond voor de deur en ik wilde toch echt graag mee. Vrouwtje had toen al een vaag vermoeden dat de oude dag aan me was beginnen te vreten dus, na overleg met de dierenarts, werd besloten dat ik extra supplementen (duur woord voor lekkere pilletjes met gluco-nog-wat, in een heerlijke vissensmaak) ging krijgen en dat we na de vakantie foto’s zouden gaan maken van mijn rug en heupen. Met een extra dosis pijnstillers, een jasje voor als het te koud zou zijn, en een hele raffel aan andere maatregelen kon ik toch mee. Voor vrouwtje was het wel even flink aanpoten want ze moest me elke keer alle trappen op en af dragen als we uit gingen. Iedere keer 2 verdiepingen omhoog en omlaag. Door baas laat ik me niet optillen, dus vrouwtje heeft flinke spierballen gekregen.

Als ik dan eenmaal in de sneeuw was, ging het ook niet echt zoals ik wilde. Zeker niet in de ochtend en tegen de avond als het koud begon te worden. Ik heb dan ook niet veel gewandeld. Gelukkig heeft Dowan wel optimaal kunnen genieten van de sneeuw en wat ik van hem hoorde, was er heel veel sneeuw dit jaar. Zoveel zelfs dat, wanneer je naast de paadjes liep, je er helemaal in kon verdwijnen…chill…maar helaas, het ging echt niet.

Na de vakantie moest ik dus op de foto. Kreeg eerst weer zo’n vreselijk spuit om te gaan slapen. Omdat ik daar altijd heel erg op reageer, kreeg ik deze keer maar een lichte dosis van dat smerige spul. Het duurde een hele tijd eer ik sliep maar toen was ik ook goed vertrokken (zo goed dat, ze na afloop, moeite hebben moeten doen om me wakker te krijgen). De foto’s werden gemaakt en toen werden de vermoedens bevestigd. HD/Artrose in mijn beide heupen. Rechts erger dan links. Ik ben in mijn jonge jaren nooit op de foto geweest dus we kunnen achteraf niet bepalen of mijn heupen in aanleg al niet goed waren. Omdat ik al 7,5 jaar zonder klachten rond ren, had de dierenarts wel goede hoop dat ik nog heel wat jaren mee kan. Ik mag de rest van mijn leven de gluco-dingetjes blijven eten, ik krijg binnenkort ander voer en er waren nog een heleboel dingen die we kunnen gaan proberen. Pijnstillers gebruiken we alleen als ik eens te ver ben gegaan. Voor de rest moeten we ervoor zorgen dat ik mijn belasting ga aanpassen aan mijn belastbaarheid (kijk nu komt er peutentaal naar boven) en dat mijn spieren in de “batsen” goed op orde zijn. Vrouwtje was toch wel blij dat het mijn heupen waren en niet mijn rug. Schijnt dat dat toch nog allemaal een beetje ingewikkelder is.

Achteraf gezien, zegt ze, had ze het moeten weten. Ze vond dat ik de laatste tijd veel achterbleef tijdens wandelingen, ze had ook al een paar keer gemerkt dat mijn bilspieren in volume waren afgenomen en dat ik steeds een hele harde spier in de buurt van mijn rechter heup had. Dus eigenlijk vielen na die foto, alle puzzelstukjes op hun plek. Sindsdien ben ik dus officieel met pensioen, nu niet meer alleen een lege zak maar ook een ouwe zak!

Inmiddels is het 6 weken geleden dat we de foto’s hebben laten maken en het gaat redelijk goed met me. De gluco-dingen lijken hun werk goed te doen. Ik speel weer wat meer met mijn broertje en ik ben spontaan weer de trap op gelopen (was vrouwtje wel niet blij mee). Ook heb ik weer fratsen uitgehaald die ik al heel erg lang niet meer gedaan had. Het was vrouwtje niet opgevallen dat ik het niet meer deed maar toen ik het ineens wel weer deed viel het haar gelijk op. Het gaat allemaal weer wat soepeler met me. Als je goed kijkt, zie je dat ik iets door mijn rechterheup zak, ik belast dat been ook niet zo goed. Links zie je niks meer. We zijn er nog niet maar we hebben goede hoop dat we het onder controle gaan krijgen en dat ik nog heel wat jaartjes mee mag gaan.

Dowan is vlak na zijn eerste verjaardag ook op de foto gegaan. Niet bij onze eigen dierenarts maar ergens anders. Het waren zo’n mooie foto’s dat ze ze zelfs hebben opgestuurd naar de Raad van Beheer. Weet ik veel wat dat inhoudt. Weet wel dat er een leuke rekening kwam en een paar weekjes later de uitslag. Heel officieel allemaal.

Goede heupen en goede ellebogen. Zo goed zelfs dat hij zich bijna mag voortplanten volgens de officiële regels. Hij moet alleen nog, minimaal, één oogonderzoek ondergaan
Maar het belangrijkste is dat hij lekker mag gaan sporten. Hij heeft dat ook echt nodig, ikke ben niet zo van de sport. Word je veel te moe van allemaal en gezien mijn slechte heupjes laten ze me nu ook lekker met rust want ik ben immers met pensioen! Misschien hebben mijn heupen wel altijd parten gespeeld en was ik daarom nooit zo’n actief manneke.

Poot en lebber, Diego☆