07 november 2011
Dowan heeft regelmatig last van het “het is weer woensdag” syndroom. Hier een bekend begrip maar misschien moet ik het voor de niet-insiders even uitleggen. Je neemt een mensenhand, hierbij is elke vinger één werkdag in de week. Dan heb je dus maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag. Dowan heeft een uitgesproken voorkeur voor woensdag. Kijk maar welke vinger dit is:
Vooral op zaterdag heeft hij daar zwaar last van. Dan moet hij naar school en volgens mij heeft hij daar niet zo heel veel zin in. Hij verheugt zich er elke keer op als vrouwtje de spullen heeft klaargelegd en dan is hij ook helemaal blij en vrolijk maar als hij dan terug thuis komt dan is de frustratie bij hem en vrouwtje van het gezicht af te lezen. Wat er daar precies gebeurt weet ik niet (ik hoef gelukkig niet mee) maar volgens mij gaat het daar altijd goed fout. Meestal vraagt baas ook: “enne was het weer woensdag?” en steevast luidt het antwoord een volmondig “ja!” En dat terwijl ik toch echt zeker weet dat het zaterdag moet zijn.
Thuis moet Dowan dan huiswerk maken en soms mag ik ook meedoen. Het gaat mij alleen om de koekjes die er te verdienen zijn want al dingen die hij moet doen, die ken ik al lang. Alleen dat slepen met die vieze nepdingen daar heb ik toch wel iets in bijgeleerd. Niet dat ik het nu van harte terugbreng maar ik wil gewoon niet dat Dowan alle koekjes krijgt. Hij krijgt toch al veel meer dan ik. En dan moet je je bedenken dat Dowan veel meer in zijn bakje krijgt en die eet het niet eens op en IK, die altijd honger heb, krijg maar een klein beetje en moet dan lijdzaam toezien dat het voer van Dowan weer in de kast verdwijnt als hij het zelf niet opeet. In het begin lukte het me nog wel eens om iets te pikken maar dat lukt de laatste tijd niet meer. Vrouwtje let te goed op, ze is bang dat ik te dik ga worden. Natuurlijk heeft ze wel gelijk maar ik heb altijd zo’n honger. Soms slaag ik er nog wel eens in om een aardappeltje of een stuk suikerbiet te snacken in het veld maar ook daar probeert ze steeds een stokje voor te steken.
Afgelopen weekend was Dowan trouwens een dag en een nachtje terug naar zijn ouderlijk nest. Vrijdags ging hij op stap met baas en vrouwtje en tot mijn schrik kwamen ze terug met 2 meiden. Mijn achternichtje Fleur en Dowans mammie Jip. Fleur gaat nog wel, die ben ik gewend maar Jip…help! Toch is het me heel erg meegevallen. Ik heb Jip wel een paar keer ingefluisterd dat ze uit mijn buurt moet blijven en op Fleur heb ik even heel hard gescholden maar daarna wisten ze wie hier Heer en Meester is in dit huis en ging het prima. Gelukkig gingen zaterdag de meiden weer weg en kwam mijn eigen maatje weer thuis. Ik geloof dat hij een beetje moe was, ik hoorde het vrouwtje van Fleur wel nog even mompelen dat het wederom een woensdag was geweest.
Poot, Diego☆
Haha, die woensdag! Ja, dat woord hoor ik heel vaak. Toen ik nog in de puppieklas zat met mijn zusjes hadden ze het al over die woensdag en nu ik in de echte gehoorzaamheidsklas zit, hebben ze het nog steeds over woensdag. Mijn zusje is voorlopig gestopt met school omdat haar vrouwtje sinds kort ook een wit voetje heeft. Ik hoorde dat ze gevallen is en nu pijn heeft aan een achterpootje. Jammer want nu ben ik de enige rooie rakker in ons klasje. Mijn zusje Do is al een klas verder want die is ook zo slim en serieus. Ik baal enorm dat Dena er niet meer bij is en om de gedachte aan haar toch levendig te houden heb ik haar taken overgenomen. Ging ik eerst nog altijd naar vrouwtje toe als ze me riep, nu ga ik er altijd tussenuit. En ik moet zeggen: “dat is leuk!” Even buurten bij de andere groepjes, gezellig! Moet alleen even uitkijken dat ik niet naar mijn moeder ga die dan ook daar is om haar behendigheid te oefenen. Als ik bij haar ga buurten, heeft me er altijd eentje bij mijn nekvel en is het feest voorbij. Al die andere mensen lukt dat niet, die hebben het te druk met gek doen omdat ik even aan hun hondje kom snuffelen. Zo leuk…als ik even de kans krijg ga ik er vandoor. Alleen vrouwtje vindt het eigenlijk niet leuk (maar stiekempjes zie ik haar wel een grinikken), de meester kan mijn actie absoluut niet waarderden en ik geloof dat de baasjes van mijn medeklasgenoten het ook niet zo gezellig vinden. Mijn klasgenootjes wel, die vinden het best gezellig maar die flauwe baasjes gunnen ons niks.
Om het bij de mensen weer een beetje goed te maken, zing ik af en toe een liedje voor hen maar volgens mij hebben ze allen geen verstand van zangtalenten want ook dat valt niet echt in goede aarde.
Volgens vrouwtje ben ik gefrustreerd omdat ik moet opletten en me niet mag bezighouden met dingen die ik leuk vind. Rennen en spelen met andere hondjes, actie, niet wachten en steeds weer hetzelfde doen...zooo saai! Al die oefeningen ken ik wel maar ik heb gewoon geen zin om die daar te gaan doen als er zoveel leuks om me heen staat. Volgens vrouwtje moet ik me beter concentreren maar we zijn er nog niet achter hoe ze me dat moet leren. Maar nu niet zeuren want dat wisten ze al van tevoren, dat stond namelijk al in mijn allereerste rapport dat trouwens is opgesteld door de directeur van mijn school.
Op maandag ga ik sinds kort met mijn mensenzusje naar een andere school. Ik vind het leuk om dingen met haar te doen. We gaan dan, bij de mensentant van vrouwtje, rondjes lopen, driehoekjes lopen en mooi leren staan. Dan komen ze aan me voelen, tandjes kijken en mag ik weer heen en weer lopen. Mijn mensenzusje is natuurlijk niet zo sterk als vrouwtje dus ik moet bij haar een beetje minder wild doen maar dat haal ik dan wel weer in als vrouwtje de lijn weer overneemt. Mijn mensenzusje vindt het heel leuk om met mij te pronken dus ik laat me dan ook meestal van mijn beste kant zien.
Afgelopen zaterdag werd van mij verwacht dat ik die maandaglessen in praktijk zou gaan brengen. Helaas pindakaas! Geen zin in! Vrijdag werd ik ongevraagd in de auto geladen en werd ik naar mijn mammie gebracht. Tot zover was dat wel leuk. Echter ineens stonden baas en vrouwtje op en ze vergaten mij helemaal mee te nemen. Wel namen ze mijn mammie mee en tante Fleur maar ik moest achterblijven. Gelukkig was ik niet helemaal alleen, mijn zusje Do was wel gebleven, die wilden ze zeker niet. Ik begreep er niet veel van maar ach, ik pas me snel aan en het is een bekende plek voor me dus ik heb me lekker op de bank genesteld en ben gaan snurken. Mijn zusje zag dat wel zitten en heeft samen met me de bank onveilig gemaakt.
Zaterdag in alle vroegte werd ik wakker gemaakt, even snel een rondje lopen en wat eten. Ik had geluk want ik kreeg een lekker schijfje pens dat mijn vrouwtje me de dag ervoor had ingepakt. Ze weet dat ik niet graag ontbijt en ze heeft me natuurlijk iets extra lekkers gegeven zodat ik niet met een lege maag bleef zitten. Na het eten werden we de auto in gejaagd en toen was het 2 uurtjes verder snurken. We kwamen uiteindelijk in Bleiswijk aan en daar stikte het van de hondjes. Wow, wat een speelkameraadjes! Hier gaat het leuk worden…toch? Nou niet dus. Niks spelen, netjes aan de lijn lopen, niet omkijken, zeker niet blaffen of zingen en uiteindelijk ook nog eens rondjes rennen in die betonnen bak. Jakkes, hebben ze me daarvoor zo vroeg uit mijn bed gehaald? Alleen al bij de gedachte eraan raak ik alweer helemaal gefrustreerd. En niet eens rondjes rennen en mooi wezen met mijn mensenzusje…wacht maar ik zal ze wel krijgen. Heb dan ook goed mijn best gedaan met dwarsliggen…en met succes! Die aardige meneer uit Noorwegen vond me best een knappe vent maar vond dat ik iets beter moest laten zien waartoe ik in staat ben. Oeps…hier zal mijn mensenzusje niet blij mee zijn. Ik kreeg best een mooi rapport maar helemaal tevreden was ze niet. Daarvoor gaat ze niet elke maandag met me naar de les.
Knuffel van mij, Dowan☆