12 oktober 2010
Het is een feit, die Zweedse macho is het schuld dat ik opgezadeld ga worden met een heus baby-broertje. Maar het wordt wel een heel bijzonder broertje.
Zondag was er al een hoop te doen hier in huis. Vrouwtje had het druk met de mailbox in de gaten houden en ze ging niet de deur uit zonder haar telefoon. De camera werd klaar gezet maar zowel ik als ons huisvriendinnetje de dikke spin, hoefden er deze keer gelukkig niet voor te poseren. Ik had eigenlijk al vrij snel in de gaten dat het iets te maken had met Jip. Jip was erg onrustig en had haar vrouwtje ’s nachts al van haar luchtbed gejaagd omdat ze hoge nood had. De hele dag bleef ze onrustig en het kon haast niet anders dan dat de bevalling niet lang meer op zich zou laten wachten. Voor vrouwtje was die bevalling extra spannend omdat ze er misschien zelfs bij zou kunnen zijn. Het leek haar echt super om de geboorte van haar eigen pup mee te maken. Het lag er een beetje aan of het voor Jip niet te belastend zou zijn met een vreemde erbij.
Maandag 11 oktober: ik had lekker met mijn vrouwtje gewandeld in het veld. Met die telefoon natuurlijk! Bij thuiskomst nog geen bericht van de kraamkamer dus vrouwtje begon maar aan haar dagelijkse dingen. Even voor 11 uur ging de telefoon, Dyonne vroeg of vrouwtje kon komen helpen. Jip was zojuist moeder geworden van een dochter en ze deed dat moederen zo goed dat Dyonne het wel aandurfde om er een vreemde bij te hebben. Dat liet vrouwtje zich geen twee keer zeggen. Ik werd afgescheept met een grote dikke koek en een snelle plas en ze vertrok. Moet je eens kijken hoe snel ik al aan de kant word gezet voor zo’n broekenbijter.
Vrouwtje was rond half 12 in Limbricht waar juist nog een tweede dochter en de eerste zoon was geboren. Het ging allemaal in een sneltreinvaart maar vrouwtje was goed op tijd om de tweede zoon geboren te zien worden. Volgens vrouwtje een prachtig schouwspel, eerst zo’n nat gillend, glibberig grijs-bruin wurmpje wat dan ineens opdroogt tot een prachtig, nog steeds gillend, roodbruin puppenbeestje met alles erop en eraan, zelfs de nageltjes zitten er al aan. Jip deed het echt geweldig, ze zorgde met zoveel liefde voor haar kroost. Wie had gedacht dat die onstuimige wildebras ineens zo’n teder moederke kon worden. Om 12.07 had mijn vrouwtje het genoegen om ook nog Jip’s derde dochter geboren te zien worden en toen werd het rustig. Hoewel…niet helemaal rustig. Ze hadden namelijk de indruk dat Jip toch nog af en toe een wee had en ze dachten ook nog iets te voelen in Jip haar buik. Gekscherend werd er nog gezegd: “Jip wacht tot haar baas thuis is om die laatste pup eruit te duwen.” En geloof het of niet, zo is het ook gegaan. Marc was goed en wel binnen toen zoon nummer 3 het levenslicht zag. Het toetje van de bevalling was in gewicht iets minder dan de rest maar met 336 gram nog steeds een behoorlijke jongen. Vrouwtje is meteen bij thuiskomst gaan kijken wat ik bij mijn geboorte woog maar dat was beduidend minder dan die 336 gram, ik woog er maar 300 en kijk eens wat voor een grote vent ik ben geworden.
Volgens de dierenarts zijn het 6 gezonde pups die over een paar weekjes naar hun nieuwe baasjes mogen. Eén kerel gaat waarschijnlijk naar zijn papa in Zweden, ééntje komt een dorp bij mij vandaan te wonen en met één word ik dus “verblijd” . Eén dochter van Jip zal waarschijnlijk bij haar mama en tante Fleur blijven en de andere 2 dames gaan ook niet zo heel erg ver weg wonen.
Vrouwtje en de meiden zijn nu helemaal door het dolle heen, baas ook maar die moet net als ik stoer doen, al is het maar om de meiden een beetje op stang te jagen. Hij vind het ook helemaal geweldig hoor…en ik misschien ook wel een klein beetje…een heel klein beetje.
Het liefst zouden de meiden elke dag gaan kijken maar ze proberen zich toch maar een beetje in te houden en in de tussentijd genieten ze van heel veel foto's.
15 oktober 2010
Vandaag was vrouwtje weer eens de hort op. Mij eenzaam en alleen achter latend. Toen ze terugkwam rook ze natuurlijk weer naar dat puppengebroed. Krijgt ze er nu nog niet genoeg van?
Ik hoorde dat ze vandaag moest gaan puppy-sitten. Krijg ik dadelijk dan een plat broertje?
Ze hebben ook kopfotootjes gemaakt van het hele spul.
20 oktober 2010
Ik voel mij een zwaar verwaarloosde hond en als dit zo door gaat, ga ik op zoek naar een ander onderkomen. Mijn meisjes hebben het maar wat druk met bij dat orenbijterding op bezoek te gaan en zelfs baas gaat vreemd. Elke keer als ze terugkomen, ruik ik mijn achternichtje Fleur...hoe zal het met haar zijn? Zal ze langzaam moeten gaan vrezen voor haar oren? Ik hoorde dat de oogjes beginnen open te gaan en de pootjes steeds functioneler worden dus het echte spektakel zal weldra gaan losbarsten. Arme Fleur...
Ik hoorde van vrouwtje dat het Fleur ook helemaal in de bol geslagen is. Ze heeft een nieuwe job als nanny. In het begin wilde Jip de pups voor zich zelf houden maar nu vindt ze het al goed als Fleur komt helpen bij de verzorging. Fleur mag het vieze werk doen en Jip zorgt voor de catering. En dat kan ze goed hoor want de pups zijn al gigantisch bijgekomen. Ik heb eens gekeken hoe ik dat in mijn begindagen heb gedaan maar zo hard als deze dames en heren gaan, zo ging het bij mij niet. Hoop wel dat hij, tegen de tijd dat dat monster bij me komt wonen, ook wat anders eet. Ik moet er toch niet aan denken dat hij bij mij wil komen sabbelen. Dan is het al meteen tijd hoor! Moet ik NIKS van hebben!
Het gaat hard, gisteren waren ze exact 4 weken jong. Ze hebben hun langste tijd bij moeders al gehad. Maar goed ook want ik hoorde dat de tandjes gevaarlijk scherp beginnen te worden. Ben benieuwd of Fleur nog oren over heeft. Ik hoop wel dat mama Jip of tante Fleur ze, op tactische wijze, kan influisteren dat het niet verstandig is om grote macho's aan de oren te gaan hangen. Vorige week kwam ik er eentje tegen die deze wijze les van zijn moeder was vergeten. Slechts 14 weken jong en dacht even dat hij mij kon gaan aanduwen...mooi niet hè…daar beginnen we niet aan. Dat heb ik hem natuurlijk ook wel even laten weten maar blijkbaar had hij toch wat last van de kolderitis want nog geen minuut later dacht hij mij even recht in de ogen te kunnen komen kijken. Nu vind ik dat nooit zo’n geslaagd idee maar als zo’n kleuter daarvoor ook nog op zijn achterpoten moet gaan staan en ook tegen mij aan denkt te moeten leunen om mij in mijn prachtige kijkers te kunnen kijken…dan flip ik. Binnen 1 minuut had deze aanstaande macho-collega al 2 reprimandes te pakken, denk niet dat wij ooit vriendjes zullen worden. Misschien dat mijn aanstaand broertje de aanwezigheid van deze macho wel weet te waarderen maar ik vind hem dus echt niet leuk…wat denkt hij wel…iedereen weet toch dat IK heer en meester ben in het veld.
Ik heb het nu trouwens erg druk in het veld. De boeren hebben geoogst en nu moet ik de landerijen inspecteren. Misschien dat er ergens wel, heel zielig en alleen, een aardappel of een stuk suikerbiet is achtergebleven. Ik ben dan de aangewezen persoon om dit eenzame en verdrietige vondelingetje een warm plekje (in mijn maag) te geven. Helaas is vrouwtje niet zo gecharmeerd van mijn barmhartigheid. Als ik dan ’s nachts op mijn troontje lig en er nog eens over nadenk dan kom ik meestal wel tot de conclusie dat vrouwtje gelijk had. Het is ook niks om zo van de frisse buitenlucht te worden verplaatst naar mijn warme donkere maag. Het kost me dan ook weinig moeite om ze weer de vrijheid te geven en ze de rest van de nacht gezellig door te laten brengen op mijn troon. Alleen, het is niet te geloven, is vrouwtje dan weer niet blij met me. Mopperend pakt ze dan het hele zooitje bij elkaar en gooit het in de GFT bak…nou dat is leuk zeg. Tot overmaat van ramp gooit ze mijn deken dan ook nog in dat stinkende rammelding in de kelder waardoor ik het na een paar uurtjes stinkend en wel weer terugkrijg. Wassen noemen ze dat hier…en ik maar weer mijn best doen om die deken naar mij te laten ruiken.
Maar goed, even terugkomend op mijn aanstaande kwelgeest. Nog een paar weken en ik zal mijn huis moeten gaan delen met een peuter op 4 poten. De meiden en baas gaan elke week wel een paar keer kijken en ik mag dan gelukkig op het huis passen. Nog even rust. Elke keer ben ik bang dat ze met zo'n monster thuiskomen maar ik heb me nu gerealiseerd dat dat nog wel even zal duren. Er is immers nog geen slaapplekje vrijgemaakt voor mijn broertje. Tenminste, ik neem toch aan dat hij een eigen plekje krijgt? Ik kan me nog goed herinneren, van toen ik zelf een kleuter was, dat ik zo’n mooi hok met een deurtje had. Prima, ik hoop dat broertjelief dat ook krijgt. Deurtje dichtduwen, ervoor gaan liggen en mijn leven is in orde.
Ik ben benieuwd hoe mijn broertje zal komen te heten…niet dat dat iets uitmaakt want luisteren zal hij toch wel niet. Ook ben ik benieuwd welke van de 3 kersverse mannen mijn leven overhoop komt gooien. Zal het “De Zweed” zijn, de eerstgeboren kerel die een perfecte neus heeft voor de beste voedselbron en die daar ook recht op afgaat. Ook al betekent dat dat hij als een mol tussen zijn broertjes en zusjes door moet kruipen?
Wordt het “De Dikke van vrouwtje”? Het eerste hondje wat vrouwtje geboren heeft zien worden en toch wel een speciaal plekje bij haar heeft? Of wordt het” Toetje”, het guitige manneke wat het allemaal wat rustiger aan doet maar ooooh zo hard kan gillen? We zullen het binnenkort te weten komen. Ook dan pas wordt er serieus over een naam nagedacht.
"De Zweed", "De Dikke" en "Toetje"
Foto's: Tollerkennel from Dyonisus Home
21 november 2010
Help, help, help, de dag des onheil komt steeds dichterbij. Ik hoorde vandaag dat mijn mensenzusje aan het tellen was en dat mij nog 12 rustige nachten gegund zijn en dat het dan voorbij is met mijn prinselijke leven. Voorlopig zal ik mijn troon nog niet hoeven af te staan aan dat onderkruipsel maar ik ben benieuwd hoe lang dat mijn privilege blijft. Hoorde namelijk al fluisteren dat het echt geen lieve schattige puppies zijn maar dat het monsters zijn. De meiden hebben overal gaatjes waar eerder geen gaatjes zaten, lakschade op armen en zelfs benen, afgekloven tenen en verwilderde haardossen als ze thuiskomen na een uurtje pups kijken. Leuk zeg en daar willen ze mij mee opzadelen!
Ik voel nattigheid en niet zo'n klein beetje. Zaterdag kwam het vrouwtje van Fleur even langs, gezellig...tenminste...ik vond haar altijd heel erg leuk. Maar deze keer niet, jakkes wat stonk ze naar pupsels...bah zeg! Ze kwam iets brengen voor mij. Nou, als ze daarvoor speciaal naar mij toe is gekomen dan had ze zich die weg mogen besparen. Ze had een ding bij zich en dat stonk...nog erger dan die vreselijke nepworsten die ze me tijdens de jachttraining lieten ophalen. Bah wat een lucht, ik moet er echt niks van hebben. Bijna vergiste ik me en wilde ik het oppakken maar gelukkig kwam ik op tijd tot inkeer. Het schijnt dat dat smerige ding uit het nest komt waar mijn zogenaamde broertje momenteel in verblijft. Wat moet ik toch met dat ding, geef hem terug aan dat bijtgrage roodharig monster.
Vrouwtje heeft dat smerige ding in de bench gelegd...ook zoiets...er staat weer een bench in MIJN woonkamer. Als ze maar niet denken dat IK daar in ga...echt niet. Ik lig op mijn troon en een goeie die mij daar vanaf krijgt.
Nog 2 nachtjes slapen...en dan is het voorbij met mijn prinselijk bestaan. Ik, Diego de grote zal mijn leven moeten gaan delen met Dowan de kleine. Ik ben benieuwd hoe hij is. Hopelijk heeft Fleur hem al een beetje manieren bijgebracht. Ik heb gehoord dat we hem vrijdag gaan halen. Je leest het goed "we", ik mag (moet) namelijk ook mee. Ze willen me op neutraal terrein kennis laten maken met dat monster, ze zijn namelijk bang dat ik hem helemaal niet wil hebben op mijn terrein. Kijk, ze snappen het dus wel! Waarom doen ze het me dan aan als ze toch al weten dat ik er niet op sta te wachten? Ik begrijp soms helemaal niks van die mensen.
Vanmorgen ben ik lekker met vrouwtje het veld in geweest. Nog even genieten van "met zijn tweetjes" zijn. Het was wel koud zeg. Het vroor zo'n graad of 5 maar de wind was zo koud...het leek wel alsof ik op de Noordpool liep. Het heeft een paar dagen geleden ook wat gesneeuwd en die sneeuw was in het veld bij elkaar gewaaid. Ik dacht heel even dat ik op het strand was maar dan wel zonder zee.
Helaas bereikte me vanmorgen ook een triest bericht. Sam, mijn wandelmaatje, is heel ernstig ziek en we zullen hem binnenkort moeten gaan missen. Vrouwtje is er een beetje verdrietig van, het is ook zo raar...de één verheugt zich op de komst van een pup en de ander moet zich gaan voorbereiden op een afscheid. We wensen Sam en zijn baasjes heel veel sterkte toe.
Poot, Diego☆