22 mei 2010
Vrouwtje heeft zich weer eens wat nieuws laten invallen. Ik weet niet hoe ze elke keer op die absurde ideeën komt. Ik was net bijgekomen van het vuurwerkspektakel en de jaarlijks prik in mijn achterste toen vrouwtje me in de auto mee nam naar een afgelegen veldje.
Toen ik daar aan kwam, bleken meer tollerbaasjes op hetzelfde idee te zijn gekomen dus ik kwam er snel wat bekenden tegen. Timo, het kleine broertje van Renzo. De dames Indy, Ceeva, Jip en Ciona en...last but not least Noppes...Alles goed en wel maar waarom moet die Noppes er nu weer bij zijn?
Noppes en ik kennen elkaar nog van een wandeling een tijdje geleden. Die snotaap weigerde mijn superieure autoriteit te aanvaarden wat dus op een gegeven moment leidde tot een serieuze woordenwisseling en zelfs enig non-verbaal geweld. Gelukkig waren onze vrouwtjes zo aardig om niet meer naast elkaar te gaan staan...hoewel..ik had hem wel weer van katoen gegeven hoor.
Maar goed, we kwamen daar op dat veldje bijeen en een heerlijk ruikende mevrouw begon te vertellen wat we daar kwamen doen. Ik wist niet wat ik hoorde, ze hadden het over jacht? Hey maar dat is leuk, ik vind het heerlijk om op meidenjacht te gaan. Ondanks dat ze me mijn batterijen hebben gejat, kan ik toch wel eens genieten van een heerlijk dametje. En ik had er al een aantal gezien die ik wel zou lusten!
We begonnen met de “oefening” hoe verleid ik mijn vrouwtje. Dat is geen kunst, daar ben ik heel goed in...en hoe verleidelijker ik kijk, des te meer lekkers levert me dat op. Daarna rondjes lopen en verleidelijk blijven kijken, ook dat is geen probleem. Zitten gaan, bij het vrouwtje komen, blijven, de hele reutemeteut. Niks moeilijks aan, zo heb ik mijn lekkers snel verdiend. We kregen zelfs complimenten van de juf dat we het zo goed deden. “Als dat alles is wat ik hier moet komen doen dan heb ik mijn buikje zo vol”, dacht ik toen nog.
Schijn bedriegt. Opeens kwam er, vanuit het niks, een smerige groene nepworst tevoorschijn. De bedoeling was dat ik die in mijn bek ging nemen. Echt niet!!!
Niet eetbaar dus hoort niet thuis in mijn bek, klaar!
Uiteindelijk heb ik me toch een klein beetje laten overhalen want ik zag dat die anderen iets lekkers kregen als ze die vreselijke worst weer lieten vallen. Ik heb het een paar keer geprobeerd maar het was zoooo smerig, ieks gatver jakkes.
De weken erna werd er steeds meer van me verwacht. Dat lopen met het vrouwtje, verleidelijk kijken, komen, blijven (wist ze maar eens wat ze nu wilde) allemaal geen probleem maar dat smerige ding wilde ik echt niet. Dan probeerde ik het weer maar elke keer was er wel wat. Ik schrok van een lange lijn die aan me hing, ik schrok van de trein die langs denderde en op een gegeven moment schrok ik ook nog van één of andere grapjas die begon te knallen in de lucht. Ze wilden zelfs dat ik zo’n groen ding van iemand anders in mijn bek ga pakken...jakkes! Toen had ik het echt niet meer en de maat was vol!
Ik snap eigenlijk nog steeds niet waarom ik steeds dat smerige groene ding in mijn bek moest pakken. Ze hadden namelijk ook hele leuke dingen. Een groen ding met vleugeltjes van duifjes, vleugeltjes van eendjes en mijn favoriet: een groen ding met een bontjasje. Die wilde ik wel pakken maar toen ik hem eenmaal vast had, moest ik hem weer los laten. Dat was nu weer juist niet mijn bedoeling. Ja zeg, begrijp jij het nog? Ik niet meer.
De meeste anderen in ons gezelschap deden braaf wat van hen werd verwacht, die hebben zeker thuis niks te zeggen. Iemand gooide dat vieze ding in de lucht en dan renden ze met een ongelofelijke sprint er naar toe, pakten dat ding op en kwamen met een zelfde rotgang weer terug naar hun vrouwtje...onnozeligheid, waarom geef je dat ding dan ook aan die kwiebus die er mee gaat gooien? Hou hem gewoon vast. Desnoods wil ik er wel op gaan liggen zodat niemand hem kan pakken.
Ik kreeg dus steeds minder zin om naar dat veldje te gaan en vrouwtje kreeg de mismoed. Ze heeft er zelfs even over getwijfeld of het misschien verstandiger was als we de rollen zouden omdraaien. Zodat IK zou opletten waar dat groene ding landt en dat ZIJ hem dan op gaat halen. Ben benieuwd hoe elegant vrouwtje over een hekje kan springen.
Dat hekje, ook zoiets. Willen ze dat ik over een hekje ga springen! Zijn ze nu helemaal bedonderd. Ik ben al iets verloren wat eerst daar aan de onderkant hing, je meent toch niet dat ik dat andere ding ook nog op het spel wil zetten, kom op zeg. Naast dat hekje was een poortje, toch veel gemakkelijker, waarom nu moeilijk doen? Vrouwtje gaf me stiekem wel gelijk hoor!
Eindelijk, tijdens één van de laatste lessen, kwam er toch weer eens iets wat ik wel leuk vond. Die lekker ruikende mevrouw had een nog lekkerder ruikende zak bij zich. Op een gegeven moment ging de zak open en daar verscheen opa Konijn. Opa had het tijdelijke verruild voor het eeuwige en had zijn lichaam ter beschikking gesteld aan de wetenschap. Er werd een spoor over het veld getrokken met opa en de bedoeling was dat wij opa gingen zoeken. Zo gepiept...opa lag aan de kant in een zak, rook je toch zo, wist ik al toen ik binnenkwam. Maar dat was dus niet de bedoeling. Ik moest dus met mijn neus over de grond gaan zoeken waar opa Konijn overal geweest was...eitje! dat was pas eens een oefening, super! Ik was er zo klaar mee, alleen hadden ze me weer voor de gek gehouden. Aan het einde van die sleep (zo noemde die mevrouw dat) lag dat groene ding met een bontjasje weer. Je denkt toch zeker niet dat ik een bontjas in mijn bek ga pakken als ik weet dat er een heel konijn ligt!! Zo stom ben ik echt niet!! Ik heb hem heel even vastgepakt omdat ze zo door bleven drammen maar ik heb hem snel weer uitgespuugd, jakkes, gatver, blèh .
Na de 10e les kwamen we in een groot dilemma. Vrouwtje vond het wel leuk maar het was niet mijn ding. Ik wil thuis, als niemand het ziet, dat ding wel even in mijn bek nemen maar niet als anderen het kunnen zien. Vrouwtje heeft lang zitten prakkeseren wat ze met me aan moest en uiteindelijk is er besloten dat ik op een andere manier overtuigd moest gaan worden dat dat groene ding leuk is. Ze hadden zich toen bedacht dat ik zo’n groen ding zou krijgen waar ze koekjes in kunnen doen. Die idioten dachten dat ik dat ding op zou halen en naar vrouwtje zou brengen zodat ik één miezerig koekje krijg. Ben je helemaal betoeterd...ik maak hem gewoon zelf open dan heb ik alle koekjes.
Dyonne, vrouwtje van Jip en Fleur had ook nog een idee en kwam vrouwtje ondersteuning geven. Zij heeft vrouwtje geleerd dat ze heel goed op mij moet letten en dan op een knopje moet duwen als ik in de buurt van zo’n ophaalding kwam. Als we dan “click” horen dan betekent dat een koekje voor mij. Super toch...zo kan ik lekker zelf beslissen wanneer het tijd is voor iets lekkers. Vrouwtje begon weer hoop te krijgen (en ik had ook hele hopen...hahahaa...die moest ik kwijt na al die koekjes). Na een aantal dagen thuis oefenen, wat perfect ging, werd de oefening uitgebouwd naar vreemd terrein. Maar voor vrouwtje helaas pindakaas. In de tuin wil ik alles voor vrouwtje ophalen en geef ik haar ook alles netjes terug...dat is iets wat ik in ieder geval wel van de jachttraining heb geleerd. Maar buiten mijn eigen terrein kan ze me de boom in. Ik ga me toch zeker niet voor schut zetten in het veld? Ik heb daar de reputatie dat ik een stoere kerel ben dan ga je toch zeker niet met zo’n groen nepding in je bek lopen en vrouwtjes rommel dragen? Geef mij maar een echt konijn of een lekker fazantje dan wil ik er nog wel eens over nadenken maar zo’n nepding...ECHT NIET!
Het is me dus gelukt om vrouwtje te overtuigen. Ze heeft eindelijk in de gaten dat ik het echt niet leuk vind en eigenlijk wil ze me hierin ook met rust laten. 
Niet gedacht dat ik het ooit zou moeten zeggen maar we zijn het ééns met elkaar. Dat dansen is niks voor zo’n stoere kerel als ik maar de jacht ook niet. We hebben ons best gedaan maar nu gooien we het bijltje erbij neer...en dat kan zonder risico want ik haal toch niks op, hihi.
De passie waarmee mijn toller-collegae werken tijdens de jachttraining is mij totaal vreemd. Ik irriteer me mateloos aan hun geblaf en gegil en wil die jonkies het liefst eens flink op hun nummer zetten. Wil je mij in actie krijgen dan neem me maar eens mee naar een zwemplekje...dan ken je mij niet meer terug. Dat is pas MIJN passie.
Poot, Diego☆