29 maart 2009
Mijn leventje als een je-weet-wel hond is echt een stuk gemakkelijker geworden. Ik raak er langzaam aan gewend dat ik niet steeds een grote bek hoef te trekken wanneer er mannelijke soortgenoten in de buurt komen. Alleen die zwarte varianten (vooral die met ballen) daar blijf ik me toch nog zo af en toe kwaad over maken. Vrouwtje begrijpt nog steeds niet waarom maar ze denkt dat ik daar mijn redenen wel voor zal hebben. En ik laat haar natuurlijk in die waan want zo heb ik tenminste een excuus om nog eens lekker te mogen uitvallen. Niet dat vrouwtje het toestaat, nee hoor, ze moppert dan wel op me maar niet zo erg als wanneer het een andere kleur hond zou zijn. Hihi en dan zijn er mensen die beweren dat een hond kleurenblind is.
Toch is me onlangs iets overkomen dat ons allen zeer verbaasd heeft, ja mij ook! Een paar dagen geleden ben ik gaan wandelen met nog 5 tollertjes maar daar vertel ik straks meer over. Aan het einde van deze wandeling kwamen we een zwarte labrador kerel tegen die, normaal gesproken, een flinke reprimande van mij had kunnen krijgen. Maar ik deed het niet, vraag me niet waarom maar ik kon het gewoon niet. Eerst schaamde ik me wel enorm, wat zouden de anderen denken dat ik zomaar een zwarte heer in ons rode gezelschap duldde? Maar die anderen keken helemaal niet vreemd op en begroetten die zwarte heer zelfs hartelijk. Ik begon me toen af te vragen of dat uitvallen wat ik altijd doe, überhaupt dan wel gewaardeerd wordt door die anderen. Heb ik me misschien al die tijd moe gemaakt en de woede van mijn vrouwtje op de hals gehaald voor niks? Ik maar denken dat ik altijd de grote sterke kerel uit moet hangen? Deze zwarte jongen deed toch ook heel gewoon dus waarom zou ik dan boos moeten worden. Ik geloof dat ik vrouwtje toen een beetje begon te begrijpen. Waarom niet gewoon even gezellig snuffelen? Waarom meteen erover heen vliegen met het risico op kapotte oren en hele boze gezichten? Eigenlijk is dit toch wel veel beter zo.
Maar goed, even terugkomend op die zwarte kerel, Rakker heet hij, volgens vrouwtje ook een je-weet-wel exemplaar. Rakker waren we in het bos tegen gekomen zonder baasje of vrouwtje. Er liep wel een mevrouw in de buurt en onze vrouwtjes dachten dat Rakker bij haar hoorde. Vrouwtje van Renzo had eigenlijk beter moeten weten want zij kent Rakker en zijn vrouwtje (maar ze kwam er pas later achter dat het Rakker was, die labradors lijken ook zo veel op elkaar). Rakker vond het blijkbaar gezellig bij ons want nadat we hem een tijdje uit het zicht hadden verloren, kwam hij weer naar ons toe gelopen. Hij bleek dus toch niet van die ene mevrouw te zijn, daar waren we inmiddels al achter. Er zat dus niks anders op dan Rakker maar mee naar Renzo’s huis te nemen en aangezien ik een riem heb waar twee haakjes aan zitten, koppelde vrouwtje hem aan MIJN riem. We moesten dus naast elkaar lopen en warempel dat ging goed! Hij was niet vervelend, hij stonk niet dus waarom dan ook niet naast elkaar lopen. Op een gegeven moment wilde Rakker niet meer met me mee en toen heb ik eens even flink aan hem moeten trekken. Misschien hoorde hij zijn vrouwtje wel roepen en wilde hij graag naar haar toe. Ik heb hem toen maar verteld dat vrouwtje van Renzo dacht dat ze hem kende en dat ze wist wie zijn vrouwtje was. Vrouwtje van Renzo zou zijn vrouwtje wel opsporen dus alles zou goed komen, alleen even geduld hebben. Toen vrouwtje en ik weer thuis waren, kregen we een sms-je dat Rakker inderdaad Rakker was en dat hij weer heerlijk thuis in zijn eigen mandje lag. En ik kreeg iets heel lekkers omdat ik voor het eerst in mijn leven een zwarte, al was het dan nog maar een “halve”, kerel met rust heb gelaten. Als ik nu ook de “echte” kerels met rust ga laten dan is vrouwtje vast helemaal tevreden.
| |
Zoals gezegd, zijn we dus met 6 tollers gaan wandelen. Mijn vriend Renzo en grote Senna waren erbij, die ken ik al langer en dan was er nog een kleine Senna en nog 2 baby’s. Eentje heette Indy en de andere was Timo, Renzo’s kleine broertje. Ja Renzo heeft pech, die moet zijn territorium nu delen met een broertje, zo’n kleine in-huis-pieser. Je zou er maar mee opgescheept zitten, mij niet gezien. Dat heb ik Renzo ook gezegd maar volgens Renzo viel dat allemaal wel mee. Volgens hem is een vriendje die de hele dag bij je is juist reuze gezellig. Hij is nu wel nog klein maar groot wordt ie vanzelf en volgens mij gaat dat best snel. Een weekje of 3 geleden zijn we even bij die kleine opdonder op kraambezoek geweest en toen was hij nog veel kleiner. Ik heb dat puppiemonster wel meteen even duidelijk gemaakt dat er in MIJN oren niet gehangen wordt, ook niet aan mijn staart en dat er ook niet voor mijn poten mag worden gelopen. Zolang hij zich daar mooi aan houdt, komt vast alles goed. Ze hebben zelfs een foto van ons gemaakt toen ik hem aan het voordoen was hoe je onnozel moet kijken.
Renzo, kleine Senna en ik hebben ons even lekker uitgeleefd in het water. Grote Senna was pas naar de kapper geweest dus die had geen zin om haar kapsel te verpesten.
Pup Indy was even in het water geweest maar was daar helemaal ondersteboven van, die heeft mijn wijze les van onnozel kijken niet nodig gehad, haha.
Blijkbaar was Indy toch wel erg geschrokken want opeens zette ze een sprintje richting huis. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, veeeeeeel te gevaarlijk met al die loslopende auto’s en fietsen. Gelukkig besliste ze toch snel dat ze liever bij haar vrouwtje bleef en toen kwam ze terug. Misschien was ze wel geschrokken van mijn gegil. Ja, dat moest even, kleine Senna was me namelijk te snel af en daar raak ik zo gefrustreerd van. Renzo weet dat ik daar niet tegen kan dus die laat me wel eens winnen maar deze jongedame had daar niet zoveel zin in. Wowwie, wat was dat dametje snel zeg. Ik probeerde nog even om een grote mond op te zetten in het water maar dat effect is natuurlijk minimaal als je je bek vol water hebt.
Na het zwemmen zijn we weer terug gelopen naar Renzo’s huis en toen kwamen we dus de verdwaalde Rakker tegen. Eigenlijk was het maar een korte wandeling maar toch heb ik mij wel geamuseerd. Een lange wandeling was voor de pups veel te vermoeiend, zeiden de vrouwtjes. Nou ja zeg! Die monsters moeten eens niet zo gek doen dan houden ze ook energie over om te wandelen. Die twee ukkies hingen constant in elkaars oren en rennen dat ze deden. Een foto van die twee maken was onbegonnen werk.
Gelukkig was Timo aan het eind wat rustiger en toen is het toch gelukt om een geweldige foto van hem te maken. Baas hier moet nu steeds van vrouwtje naar die foto kijken. “Kijk eens”, zegt ze dan “kijk eens wat een lief bekkie” Ik weet niet waarom ze wil dat baas naar die foto kijkt maar ik heb wel een vaag vermoeden. Ze zullen het mij toch niet aandoen hè?!?!!?
Groetjes, Diego☆