19 november 2008
Ik heb een hele drukke tijd achter de rug. Mijn baas (die waar ik een beetje veel ontzag voor heb) was weggelopen. Het grote groene vakantieding waar ze allemaal rommel in stoppen stond in de woonkamer en de volgende morgen is baas met het vakantieding vertrokken. Ik was eigenlijk best wel een beetje boos want normaal mogen wij altijd allemaal mee als dat groene ding in de woonkamer staat. Maar deze keer ging baas alleen op stap. Van vrouwtje begreep ik dat hij op vakantie is, samen met oma Koekie. Met het vliegtuig helemaal naar Miami. Geen idee waar dat nu weer is maar volgens vrouwtje is het bijna het einde van de wereld. Mijn blond mensenzusje had het hier toch wel erg moeilijk mee. Ik heb het dan ook heel druk gehad met haar te troosten.
Baas had me gevraagd om goed op zijn meisjes te passen en dat heb ik dan ook gedaan. Volgens vrouwtje een beetje te enthousiast want onschuldige voorbijgangers liepen opeens met een boog om me heen. Normaal gesproken vind ik het wel best als er mensen langs ons heen lopen maar nu baas me gevraagd had om goed op te letten, ben ik een beetje erg kieskeurig geworden. Alleen bekenden mochten mijn vrouwtje passeren en alles wat ik niet ken heb ik weggejaagd. Met veel succes moet ik zeggen maar vrouwtje vond het niet zo grappig dat ik de krantenjongen een lantaarnpaal in heb gejaagd en dat ik een oud omaatje een sprintje heb laten trekken. Ze was ook niet zo te spreken over mijn actie waarbij ik een jogger wilde gaan helpen met wat extra conditietraining. Ik was echt niks vervelends van plan hoor, ik wilde alleen kijken wie van ons het hardst en het langst kon rennen. Hihi, ik weet zeker dat ik gewonnen zou hebben als vrouwtje niet zo vooruitziend was geweest en me aan de lijn had gelegd...stom ding!
Omdat ik zo goed op onze meisjes heb gelet, verdiende ik wel een beloning. Maandagmorgen mocht ik op stap met mijn vriendinnetje Indy en mijn grote vriend Renzo. Gezellig joh. Charmante Indy is op vakantie bij Renzo en ze wilde mij toch ook nog eventjes zien voordat ze weer terug gaat naar het hoge Noorden. Ik kan me mijn eerste ontmoeting met Indy nog heel goed herinneren. Indy had een heerlijk geurtje en Renzo en ik konden niet van haar afblijven. Dat was de eerste keer dat we hebben samen gewerkt in de hoop dat tenminste één van ons eens op haar rug mocht krabbelen. Ze was helaas een beetje chagrijnig en hoe goed we ons best ook deden, het is ons niet gelukt. Het jaar daarna heb ik haar weer gezien maar toen rook ze niet meer zo lekker, ze had het toen ook veel te druk om collega Giran van het lijf te houden.
Renzo's vrouwtje en mijn vrouwtje hadden afgesproken bij het grote zwemparadijs. Wij waren er net iets eerder dan Renzo en het duurde me dan ook te lang eer ik kon gaan zwemmen. Ik heb de halve buurt wakker gemaakt met mijn toller-gegil. Gelukkig waren Indy en Renzo er snel en konden we het water in duiken. Renzo en ik lagen er als eerste in. Indy maakte zich nog een beetje zorgen over haar kapsel maar zoiets boeit ons helemaal niks. Vroeger wel, toen wilde Renzo ook het water niet in omdat hij bang was dat zijn mooie krullen zouden verdwijnen. Haha wat heb ik hem toen stiekem uitgelachen. Gelukkig is dat allemaal verleden tijd en nu maken we samen het water onveilig. De vorige keer dat ik met Renzo ging wandelen, maakte ik het wel heel onveilig. Omdat ik water in mijn oren had, luisterde ik niet naar de vrouwtjes en toen ben ik...zo eigenwijs als ik ben...toch het water in gegaan waar het niet mocht. Het gevolg was dat ik kwam vast te zitten tussen twee paaltjes. Vrouwtje van Renzo heeft me toen uit het water gevist. Ze haalde zo niet een wit voetje maar een heel erg nat voetje bij me. Zelfs haar broek was nat (geen idee hoe zoiets kan).
Maar goed, we hadden het over mijn maandagochtend-wandeling met Indy en Renzo. Nadat we wat hadden geplonst in het water, zijn we gaan rennen in het bos. Ik vond het heel leuk om mijn vrienden Renzo en Indy te zien maar mijn liefde voor Indy is helaas toch een beetje bekoeld. Ik vind haar nog wel leuk maar gewoon als een maatje, niet meer als geliefde. Ik begrijp niet dat ik ooit zo verliefd op haar ben geweest. Maar nu ik er zo over nadenk...er is eigenlijk geen enkele dame meer waar ik eens graag mee zou willen rollebollen.
Volgens vrouwtje behandel ik de dames nu eindelijk eens met respect en daar is vrouwtje heel blij mee.
Ondanks dat er geen rugjes te krabbelen waren, hebben we toch heerlijk gezwommen en gerend. Ik heb me zelfs laten verleiden tot het ophalen van een bal...en ik heb er deze keer niet overheen gepiest! Goed he!
Om jullie een impressie te geven van deze wandeling heb ik weer een paar fotootjes gekregen van onze hoffotograaf Wilma.
Knuffel, Diego☆