Hakkie-zakkie dag

15 juni 2008

Na lang aarzelen, uitstellen, aarzelen en nogmaals overdenken hebben mijn baasjes besloten dat HET nu toch maar moet gaan gebeuren. Ik weet niet wat ze ermee bedoelen maar het moet toch heel wat zijn. Ik heb een nieuwe riem gekregen, een tuigje om precies te zijn en ze hebben een mooie broek voor me op maat gemaakt. Het staat me wel geinig maar ik heb zo'n vermoeden dat hier iets achter steekt.

Zojuist heb ik wat lekkers gekregen maar ik vertrouw het helemaal niet. Vrouwtje heeft zelfs al yoghurt voor me klaargezet, dat krijg ik normaal toch pas als ik naar bed ga? Moet ik dan nu al gaan slapen? Ik begrijp er helemaal niks meer van maar laat me de yoghurt toch maar goed smaken. Net is mijn kleinste mensenzusje nog een paar hele dikke knuffels komen geven, ze was een beetje verdrietig en ik heb haar lekker getroost.

18 juni 2008

Ik ben erachter wat ze met hakkie-zakkie dag bedoelden en ik kan jullie vertellen dat het niet aan te bevelen is. Het begon er mee dat vrouwtje maandagmorgen vergat om me eten te geven. Dat heeft ze nog nooit vergeten, elke ochtend staat mijn eten keurig op tijd klaar omdat ze weet dat ik misselijk word als ik later eet. Zelfs als ze eigenlijk zou kunnen uitslapen, staat ze toch mooi even voor me op om me te laten eten. Daarom vond ik het ook zo raar dat ik niks kreeg, zelfs niet nadat ik vrouwtje verschillende keren heel zielig had aangekeken. Vrouwtje zei me dat ik niet mocht eten maar waarom dan niet? Ik was toch niet stout geweest of zou ze me soms te dik vinden?

Toen de meisjes naar school waren, ben ik met vrouwtje gaan wandelen maar ook daar was iets vreemds aan. Ze had niet haar jas aan waar de koekjes inzitten en al die andere rommel die ze altijd bij zich heeft en we gingen ook een hele andere kant op als normaal. Ze ging niet eens met me door het veld. Ik dacht nog " als vrouwtje zo blijft, moet ik toch eens een hartig woordje met haar praten." We hebben een half uurtje gelopen, onderweg heb ik moeten overgeven zo misselijk was ik maar ze bleef bij haar standpunt: "geen eten!"
Toen we weer thuis waren, dacht ik dat ik het begreep. Vrouwtje ging plaats voor me maken in de auto, dus we gingen zwemmen met mijn vriend Renzo. Doen we wel vaker, even een klein rondje om de overtollige ballast kwijt te raken en dan in de auto naar een zwemvijver. Joepie, hoewel het me nog altijd niet duidelijk was waarom ik nog steeds niks te eten had gekregen.

Ik voelde me slapjes maar ik kreeg het toch voor elkaar om elegant in de auto te springen. Voor een lekkere zwempartij ben ik altijd wel te vinden. De auto stopte op een erg vreemde plek, ik had zelfs de indruk dat ik hier al eens eerder was geweest maar dat dat niet was om te zwemmen. Met enige terughoudendheid ben ik met vrouwtje mee naar binnen gewandeld...had ik dat maar niet gedaan.
Toen ze mijn naam riepen, hadden ze me al meteen bij de poten. Er kwam een bromding aan mijn poot en voor ik het wist hadden ze me wat bloed gepikt. Gelukkig had ik nog genoeg bloed over en als zij daar nu zo gelukkig mee waren dan konden ze zich dat houden, als ik maar mocht gaan. Maar jullie kunnen het natuurlijk al wel raden; dat was dus niet de bedoeling. Na tien-vijftien minuten lekker luieren kwamen ze met een stinkend watje en een vervelend prikding. Het watje wilde ik al op eten...ik had ook zo'n honger maar bedacht me toch op tijd dat zoiets stinkends echt niet lekker kan zijn en tot overmaat van ramp hadden ze toen al dat prikding in mijn bil gestoken. En vrouwtje...die deed helemaal niks om me te helpen.

Kort na dat prikje begon de wereld om me heen te draaien, ik had opeens twee vrouwtjes en omdat ik bang was dat er nog meer vrouwtjes bijkwamen, deed ik snel mijn ogen dicht. Ook dat had ik niet moeten doen want toen ik wakker werd, was er geen vrouwtje meer. Ik voelde me zo suf, het leek wel alsof ik met baas was gaan stappen. Ook had ik de indruk dat ik wat kwijt was maar ik wist toen nog niet exact wat. Ik bleef maar suf, af en toe kwamen vreemde mensen naar me kijken en ik heb ze gevraagd: "wat ben ik toch kwijt?" maar ze begrepen me niet. Gelukkig kwam vrouwtje met baas en mensenzusjes rond 18.00 uur om me op te halen en ik was zo blij dat ik haar weer zag dat ik het haar meteen vergaf dat ze me vergeten was te voeren 's morgens. We zijn snel naar huis gegaan, gelukkig hoefde ik niet ver te lopen want ik was echt superwankel. Thuis ben ik in mijn bench gekropen om mijn roes verder uit te slapen.

Die roes is me niet goed bevallen. Ik heb de hele avond liggen bibberen en piepen, ik kon mijn draai niet vinden. Ik moest nodig eens plassen maar dat lukte me niet. Vrouwtje ging slapen en baasje was zo aardig om me naar boven te dragen. Normaal mag ik niet boven slapen, alleen als ik ziek of heel erg zielig ben.
Boven kon ik mijn draai ook niet vinden. Ik wankelde een paar passen, gooide me dan weer neer, piepte, sprong weer op, liep weer wat verder, bleef even liggen, draaide me om, piepte weer en sprong weer op en zo ging het maar de hele tijd door. Vrouwtje kon niet slapen en baas ook niet, ze waren zelfs bang dat ik mijn mensenzusjes wakker zou maken. Uiteindelijk zijn we om 1 uur 's nachts naar beneden gegaan. Baas ging met me naar buiten om te kijken of ik toch een plas zou kunnen maken en vrouwtje maakte een bed op de bank. Die plas was wel een opluchtig, ik was al bang dat ik dat ding kwijt was. Ik was er namelijk al achter gekomen dat ik iets miste wat zich normaal tussen mijn poten bevond.
Na die plas ben ik wat rustiger geworden en nadat ik vrouwtje van mijn bank had gejaagd, ben ik op mijn bank wat gaan dutten. Nog steeds heel onrustig maar ik heb niet meer hoeven piepen.

Vrouwtje zag er 's ochtends niet uit, volgens mij was ze heel erg moe. Zou dat zijn gekomen doordat ze de hele nacht bij mij is gebleven?
Vrouwtje voelde zich toch wel schuldig dat ze me die dag ervoor vergeten was te voeren en gelukkig kreeg ik nu wel weer wat. Dat werd ook tijd want ik had een reuzehonger. Baas was al een rondje met me gaan lopen maar dat was toch nog wel zwaar voor me. Ik had ook de indruk dat het lopen anders was als anders. Ik ben toen na het eten eens goed gaan kijken of ik, nu ik wat helderder was, kon ontdekken wat ik kwijt was. En ja hoor, toen zag ik het: "ze hadden mijn ballen gejat!" er hangt nu alleen nog maar een leeg zakje. Hoe kon dat nou, zou ik die verloren hebben toen ik aan het slapen was? Ik zag ook weer van die bekende paarse draadjes die ik ooit in mijn poot heb gehad.

Ik ben nu twee dagen verder en ik voel me weer een stuk beter. Ik ben nog wel snel moe, na een klein rondje wandelen ben ik blij dat ik thuis ben. Pijn heb ik niet, het kriebelt alleen tussen mijn poten. Van vrouwtje mag ik niet likken aan het lege zakje en de paarse draadjes en dat doe ik dus ook niet. Ze heeft gezegd dat ze me anders die broek aantrekt of de lampenkap op mijn kop zet en daar heb je als stoere ex-vent natuurlijk helemaal geen zin in...

19 juni 2008

Vanmiddag mocht ik weer met vrouwtje mee in de auto. Zouden we dan vandaag eindelijk gaan zwemmen of zou ze me weer meenemen naar die ballen(pik)tent? Ja hoor, ze stopte weer voor die grote schuifdeur en ik werd weer geacht om gezellig mee naar binnen te lopen. Gelukkig was ik snel aan de beurt en stond ik nog sneller weer lekker buiten. Die meneer had even met zijn grote handen onder mijn staart gevoeld en een even gekeken naar die paarse draadjes onder mijn buik. Snel werd er nog een thermometer in mijn achterste gestoken en dat was het dan. Het zag er allemaal prima uit, het was zelfs niet erg als ik aan die paarse draadjes zou gaan likken en ook niet als ik er stiekem eentje uit zou peuteren...nou dat heeft hij niet tegen een dove gezegd, daar ga ik eens lekker mee aan de slag. Het is me al gelukt om een knoopje eruit te peuteren dus als vrouwtje vannacht gaat slapen zal die wel helemaal sneuvelen.
Ze hadden het er vanmiddag ook nog even over dat ik zo lang dronken ben gebleven na die prik. Als er ooit een volgende keer komt, moeten ze me minder geven van dat spul.

20 juni 2008

Het is alweer 4 dagen geleden dat ik strontbezopen en ontmand thuiskwam. Het eerste draadje heb ik, zoals beloofd, er al uit gepeuterd. Ik begin langzaam aan weer de oude te worden, ik wist niet dat zo'n shot methadon (dat zat in die prik die ik had gekregen) me zo neer kon meppen. De vermoeidheid wordt minder en ik heb een deel van mijn huishoudelijke taken weer op me genomen. Het is namelijk mijn taak om overvliegende vliegtuigen te vertellen dat ze bijna bij het vliegveld zijn. Langskomende vrachtauto's en tractoren zijn altijd dankbaar met mijn mededeling dat ze een gevaarlijke kruising naderen en de postbode is altijd heel gelukkig dat ik hem wakker houdt tijdens zijn ronde.

Ook heb ik die vervelende beagle hier uit de straat even duidelijk gemaakt dat ik nog steeds een hekel aan hem heb, ondanks dat ze me een paar grammetjes lichter hebben gemaakt. Dat ie zich maar niks gaat menen. Mijn andere rivalen heb ik nog niet gezien. Vanmorgen zag ik wel Sam tijdens mijn wandeling in het veld maar dat is zo'n ongelofelijke sul daar kun je geen ruzie mee maken. Laat het vrouwtje niet horen dat ik hem zo noem want zij vindt hem een hele mooie lieve goedzak. Zijn vrouwtje is wel in orde want die heeft altijd een koekje voor me.

Mijn grote liefde Yugi ben ik ook al tegen gekomen en ik was een beetje bang dat ze me nu niet meer zou willen maar gelukkig was die angst ongegrond. Ik was zo blij dat ze nog steeds van me houdt dat ik haar rug even wilde masseren maar dat was niet zo'n goed idee. Van vrouwtje mocht ik nog niet en van Yugi's vrouwtje ook nog niet. Ja...jullie lezen het goed...NOG niet. Want wat heb ik gehoord? Nog eventjes wachten en dan kan ik Yugi niet meer zwanger maken en dan mag ik gewoon weer lekker met haar rennen en spelen en als ik dan zin heb om haar te masseren dan hoeven de vrouwtjes niet meer in de stress te schieten. Onbeperkt met Yugi aan de zwier...daar wil ik best mijn ballen voor inleveren.

13 augustus 2008

Ik ben nu bijna 2 maanden een "je-weet-wel hond" en het eindresultaat zou nu langzaam te merken moeten zijn.
Van mijn prostaat heb ik volgens vrouwtje geen last meer, tenminste ze kan niks meer aan me merken en mijn jongeheer ziet er ook beter uit hoewel ze laatst toch nog wat van die lekkere groene spettertjes van me vond...hihi ze moet toch wat te poetsen hebben.
Vrouwtje had gehoopt dat ik, zonder ballen, wat aardiger zou worden naar andere reuen. Ze denkt zeker dat ik vanwege mijn edele delen steeds ruzie maak. Ik moet wel eerlijk toegeven dat het me de laatste tijd wat minder boeit als een collega-hond bij me komt snuffelen en dat ik wat meer zin heb om eens een praatje te maken met andere honden. Ik heb zelfs ontdekt dat zwarte labradors ook best aardig kunnen zijn, ik begrijp eigenlijk niet waarom ik zo'n hekel aan ze heb gehad...nou ja het zal wel een reden hebben. Vrouwtje heeft goede hoop dat ik me nu wat minder vaak in de nesten ga werken.
Echter van de week kon ik het toch even niet laten. We kwamen een zwarte bouvier tegen en die heb ik toch even alle hoeken van het veld laten zien. Vrouwtje was razend op me...ik had toch al minpunten gescoord want de dag ervoor had ik eens geproefd aan een mensendrol...mjammie (vrouwtje was groen, geel en paars van boosheid). Maar goed, even terugkomend op die bouv, hij kwam me tegemoet en ik kon me van een tijd geleden herinneren dat hij van die smerige zwarte haren had die in mijn bek bleven plakken, gatver ik werd ze niet kwijt. De baasjes hadden me toen nog uitgelachen want het leek net of ik zo'n grote zwarte hangsnor had. Die puberale bouv was toen op me afgestormd met een giga-rotvaart. Zijn baas had hem wel terug geroepen maar deze jongeheer luisterde niet met het gevolg dat hij toch op mij af kwam. Daar was ik dus niet van gediend hè. Geen polonaise aan mijn lijf, ik was aan het genieten van een heerlijk damesgeurtje en daar kan ik geen pottekijkers bij gebruiken en al zeker niet van die minderwaardige pubers. Na een paar niet zo aardige waarschuwingen mijnerzijds vond hij het nog steeds nodig om me lastig te vallen en toen ben ik toch boos geworden. Het gevolg was dus dat ik die snor had en die bouv met wat minder borsthaar naar huis moest....eigen schuld, dikke bult. Ik had hem vaak genoeg gewaarschuwd en wie niet horen wil, die moet dan maar voelen. Toen ik hem van de week weer tegenkwam, begon die arrogante puber me uit te lachen dat ik geen echte vent meer ben en dat was de druppel. Ik ben woest geworden op dat arrogante monster, het was dat vrouwtje me aan de lijn had gedaan (alweer pretbederver) maar anders had ik vast en zeker weer een snor gehad. En die brutale aap begreep het nog steeds niet hè, hij had ook nog een grote mond terug tegen me. Die jeugd van tegenwoordig, ze hebben geen respect meer.
Vrouwtje had natuurlijk weer eens een andere mening dus de rest van de wandeling was niet meer zo gezellig. Ik laat me toch zeker niet uitlachen...maar dat had vrouwtje natuurlijk weer niet gezien!

Vorige week moest ik even naar de dierenarts, waarom weet ik eigenlijk niet. Ik geloof dat ik een spuit moest hebben tegen dolle honden. Snap niet waarom hoor, ik ben toch altijd rustig. Ik ben daar eens even goed gaan rondkijken of ze misschien mijn ballen nog hadden. Meteen toen we binnenkwamen, heb ik mijn grote poten eens op de balie gelegd en gezegd: "zo, kom maar op, geef me mijn ballen terug, ik weet zeker dat jullie ze hebben!" Ze hebben me uitgelachen en ik werd afgescheept met een aai en een koekje. Ben bang dat ik toch de rest van mijn leven platzak zal blijven.

23 augustus 2010

Effe een vette roddel, kan het niet laten. Die irritante beagle van hier uit de straat liep een paar weken geleden rond in een balletpakje, whoahoahoa wat heb ik hem uitgelachen. Volgens mij hebben ze bij hem ook HET gedaan. Ben toch blij dat ik niet in zo'n onnozel pakje de straat op hoefde...hahaha het was nog net niet baby-roze, whoahoahoa, ik lach me dood. Gelukkig weet vrouwtje niet waarom ik zo lig te grinniken in mijn mand want dan zou ik weer een hele preek krijgen dat ik niet aardig ben. "Diegske", zegt ze dan altijd "ben toch eens wat liever tegen je medehond!" "Die arme kloot heeft je toch niks misdaan." Nou, daar denk ik toch het mijne van, ik heb hem wel zien gniffelen toen ze mij een tikkie lichter hebben gemaakt. Eigen schuld, dikke bult...whoawhoahahahaha...oh nee...die bult is nu weg...whooowhoawho...toch?...volgende keer maar eens even goed snuffelen of het inderdaad een "HETJE" was.

Poot, Diego☆