15 juni 2007
Maar ikke doe dat wel. Maandag (11 juni) ben ik met vrouwtje gezellig gaan wandelen en een beetje zwemmen en plonzen in de beek. Bij thuiskomst ontdekte vrouwtje dat ik wat bloed had aan mijn poot. Zij helemaal in de stress en eigenlijk durfde ze niet te kijken, ze zag de bui alweer hangen. Toen ze alle moed had verzameld, heeft ze mijn poot bekeken en nadat ze toen eens heel hard een heel vies woord heeft gezegd, werd mijn poot weer in het bekende bakje water met een of ander stinkspul gestopt en moest ik stil blijven liggen. De verbanddoos kwam weer uit de kast en mijn poot werd ingepakt in een lange sliert met hier en daar een paar pleisters.
Voor de zekerheid de dierenarts gebeld en toen zei vrouwtje wéér zo'n vies woord (vrouwtje moet de mond toch maar eens met zeep gaan spoelen). Daarna heeft ze nog een telefoontje gepleegd en toen werd ze weer wat aardiger. Uiteindelijk zijn vrouwtje en baasje 's avonds met me naar een onbekend huis met onbekende geurtjes en een onbekende meneer gegaan die mijn poot van alle kanten heeft bekeken. Die meneer had ook een heel aardig meisje rondlopen waar ik heel veel koekjes van heb gekregen. De meneer, het bleek ook een dierenarts te zijn, vertelde dat hij het niet nodig vond om de wond te hechten (hij kon het wel als vrouwtje dat wilde maar dat wilden ze mij niet aandoen als het niet perse noodzakelijk was). Ze hebben een lekker zalfje voor me uitgezocht en daarover een mooi verbandje (zo noemen ze die lange sliert). Over een paar dagen zal het dan wel beter met me gaan.
Gelukkig heb ik het deze keer iets slimmer aangepakt dan de vorige keer. Het wondje was een heel stuk kleiner maar toch nog wel 1 cm lang. Het was minder diep en het voornaamste was dat het nu niet mijn grote voetzool was maar het zooltje van een teen. Daarbij voor de verandering eens een achterpoot...het enige wat hetzelfde is gebleven is dat het aan de linkerkant is.
Na het bezoek aan deze dierenarts zijn we mijn mensenzusjes nog even gaan ophalen want die hadden we naar opa, oma en Luka, mijn zwarte teckelnichtje gebracht. Ze waren heel erg blij dat ik niet weer bij de dierenarts hoefde te blijven. Ik ben helemaal sufgeknuffeld en ook Luka was in een aardige bui (is ze meestal hoor). Ik heb heel veel kusjes van haar gekregen en ik heb me maar goed zielig gehouden (ik ben tenslotte een echte kerel hè!).
Twee keer per dag tovert vrouwtje mijn poot nu eventjes tevoorschijn. Ik mag er niet eens naar kijken van haar, ze denkt steeds dat ik eraan wil gaan likken (wil ik ook stiekem maar ik doe net alsof ik alleen maar wil kijken). Daarna pakt ze mijn poot weer in, ik wordt afgekocht met een koekje en voor de rest wordt ik weer tot kalmte gemaand. Niks geen lange wandelingen, niet zwemmen, niet voetballen, geen frisbee, helemaal niks. Gelukkig krijg ik wel eten maar ik verdenk haar er wel van dat ik minder krijg als gewoonlijk. Wandelen en zwemmen met mijn (toller)maatjes kan ik voorlopig alleen maar in mijn dromen, ik heb ook altijd pech! Nu hoorde ik ook nog dat we dit weekend naar een huisje gaan pal aan het water en op een steenworp afstand van het IJsselmeer... oh, wat ben ik zielig.
21 juni 2007
Vandaag zijn we inmiddels 10 dagen verder en mijn poot begint goed te genezen. Overdag loop ik nog met een mooi gekleurd verbandje en 's nachts krijg ik een kindersokje aan.
Vrouwtje moest vorige week nog wat verband voor me gaan halen bij de dierenarts en ze kwam helemaal van slag thuis. Toen ze bij de dierenarts stond te wachten tot ze aan de beurt was, kwam de dierenarts juist uit een spreekkamer. Hij herkende vrouwtje meteen en vroeg hoe het met mij was. Dat had ze bij mijn vorige dierenarts nog nooit meegemaakt. Deze dierenarts heeft zo wel eventjes een hele hoop puntjes gescoord, ik denk dat ik voortaan mijn prikjes bij deze meneer ga krijgen.
27 juni 2007
Mijn poot is zo goed als helemaal hersteld. Morgen wil vrouwtje weer eens met me "de berg op". Dat is een pas aangelegd wandelgebiedje (veel te klein voor mij) waar ik even lekker los mag lopen en al weer eens een beetje energie kwijt kan. Ze worden zo langzamerhand helemaal gek van me. Als ik niet mijn dagelijkse wandeling krijg dan vind ik dat best prima voor een paar dagen maar niet een paar weken achter elkaar. Ik word dan erg opstandig en blijf om aandacht vragen. Ze doen dan van die stomme spelletjes met me maar daar vind ik niet zo heel veel aan, ik wil gewoon rennen, snuffelen, boompjes water geven, achter de meiden aan en concurrerende reuen op hun sodemieter geven. Ik zal nu wel eens beter gaan uitkijken waar ik mijn poten neerzet.
Lebbers, Diego☆