Mei 2007
In de meivakantie hebben mijn baasjes me weer meegenomen naar het heerlijke eiland Ameland. Na een reis waarbij we veelvuldig in de file stonden, mocht ik dan eindelijk om 13.00 uur de auto verlaten waarna ik de veerboot op werd gejaagd. Ik begon toen al langzaam een blik van herkenning te krijgen, helemaal toen de boot weer stil lag en de zeelucht mijn neusgaten vulden. Vrouwtje was zo aardig om mij niet meer in de auto te stoppen maar ze maakte een gezellige wandeling met me. Nou ja, zij vond me niet zo gezellig want ze moest me meermaals terugroepen omdat ik te enthousiast mijn neus volgde. Onderweg kwamen we verschillende loslopende lammetjes tegen, die heb ik netjes terug naar hun weilanden geblaft.
Na een wandeling van een klein uurtje kwamen we aan op bekend terrein, dezelfde villa als vorig jaar. Ik vond het niet eens nodig om binnen even een spoor van mijn aanwezigheid achter te laten, die zat er namelijk nog van vorig jaar. 's Avonds mocht ik eindelijk de zee in...was wel koud hoor ! Ben er maar heel eventjes met mijn tenen...en nog iets verder...in geweest.
Dag "twee" was van het betere werk. Geen lange autorit maar heerlijk lang gaan wandelen. Mijn mensenzusjes lagen in het zwembad en ik ben met de baasjes op stap gegaan. We hebben vrouwtje het licht uit de ogen gelopen...
Maar toen kwam (woensdag) dag "drie" en toen was de pret over. De mannen gingen met de kids naar het grote zwembad en vrouwtje en een andere dame gingen met mij mee aan de wandel. Aangezien vrouwtje nog pijn in de benen had van de dag ervoor, werd mij al beloofd dat ik veel mocht rennen en zwemmen maar dat zij geen kilometers gingen maken.
Nadat ik een tijdje heerlijk gerend en gezwommen had ging het plotseling mis. Ik weet niet waar ik in ben gaan staan maar opeens had ik heel veel bloed aan mijn poot en ging het lopen ook niet meer zo lekker. Vrouwtje had meteen door dat er iets aan de hand was en liet me even gaan liggen waardoor ze de bloeding kon stelpen. Dat was gelukkig zo gebeurd maar daar stonden we dan…midden in een gigantische zandbak. Gelukkig liep er een weg naar het strand toe en heb ik maar een klein stukje hoeven lopen (ik ben toch echt te zwaar om zo ver te worden gedragen en er zat toch al zand in de wond). Na een 50 tal metertjes kon ik gelukkig van de poten af en ben gaan liggen, het andere dametje bleef bij me en vrouwtje ging de auto halen. Ik heb wel even gehuild toen ik haar zag weglopen. Toen ze weer terug was (vrouwtje had heeeeeeel hard gelopen voor me) heeft ze me in de auto gelegd en zijn we teruggereden naar onze villa. Daar bleek hoe enorm de schade was. Mijn hele grote voetzool van mijn linker voorpoot was ingesneden (alsof ik in een vlijmscherp mes was gestapt) de wond was behoorlijk diep en vrouwtje kon mijn halve binnenste bekijken. Aan de zijkant zat ook nog een flinke jaap. Na het schoonspoelen (wat ik echt niet leuk vond) ging vrouwtje onze dierenarts bellen om te vragen wat we eraan moesten gaan doen. Hechten ? Kan dat wel met een voetzool ? De dierenarts moet dat wel weten. Zo gezegd zo gedaan. “Nee,” was het antwoord, kan niet gehecht worden. Schoon houden door baden in de Badedas , geen verband erom, wel een sokje en indien het zou gaan ontsteken dan toch even naar een dierenarts. Vrouwtje nog grommen: “hele tas vol medicijnen, verband en desinfectiespul meegenomen en dan moet het persé met Badedas en moet ie een sokje aan!” Het halve eiland moeten afzoeken naar die stomme Badedas en een paar charmante sokjes maar ze had het graag voor me over.
De volgende dag (donderdag) zag mijn poot er verschrikkelijk uit. De wond stond helemaal open en er kwam al pus uit. Vrouwtje niet lang geaarzeld en de lokale dierenarts gebeld. En daarna werd vrouwtje heel erg boos. Deze dierenarts vertelde namelijk dat ze me gisteren al had moeten brengen om het te laten hechten (en dat kon niet volgens onze eigen DA). Ik werd meteen in de auto gelegd (ik ben nog nooit zo vertroeteld) en werd linéa recta naar de dierenarts gebracht. De dierenarts had een zeer charmante vrouwelijke collega (met een hele dikke buik) die mij een gemeen spuitje gaf waardoor ik binnen no time in slaap ben gesukkeld. Toen ik weer wakker werd raakte ik helemaal in paniek. Vrouwtje weg (baasje ook maar dat is minder erg), een groene poot (terwijl ik toch echt zeker weet dat die normaal rood met wit is) een vreemde bench en vreemde mensen om me heen…hoewel, die dame met die dikke buik had ik toch wel eens eerder gezien. Tot overmaat van ramp lag er ook nog een kat boven mijn hoofd te miauwen (en dat is toch echt het toppunt!). Ik kreeg weer een spuit in mijn billen om te kalmeren en vrouwtje en baasje werden gebeld dat ze me nog even niet mochten komen ophalen.
Eindelijk was het 18.00 uur en werd ik verlost van dat miauwende beest. Baasje en vrouwtje waren erg blij me weer te zien (en ik ook hoor…heb van vreugde zelfs nog even lekker geplast). Na nog wat adviezen van de meneer die op me had gelet, namen ze me snel mee naar huis (nou ja die vakantievilla dan). Ik was nog helemaal stoned. De bedoeling was om even lekker te plassen om mijn thuiskomst te vieren maar dat lukte niet zo goed, ik was zo slapjes op mijn poten. Eerst heb ik het even op 4 poten geprobeerd maar was toch bang dat ze me gingen uitlachen. Het moest en zou op 3 poten….gelukkig dat vrouwtje op tijd insprong om me te ondersteunen anders was ik zo omgekiept. Na dat plassen werd het tijd om weer eens wat aan de inwendige hond te doen. Eerst maar eens wat drinken en als dat goed ging dan mocht ik van die meneer en die mevrouw met die dikke buik (zou ze soms puppies krijgen?) wat brokjes eten. Ik was zo dolblij dat ik weer bij mijn familie was dat ik me weer helemaal goed voelde en ik heb lekker gedronken en zelf ook een beetje gegeten…ik had me toch een honger?
Vrijdag was ik nog steeds heel suf. Wandelen werd beperkt tot een heel klein rondje en als ik mijn plasje en poepje gedaan had, werd ik weer naar binnen gejaagd. Ik wilde zo graag nog eens naar die zee toe maar ik mocht niet. Vrouwtje werd gek van me. Ondertussen werd ze ook nog steeds bozer op mijn dierenarts thuis omdat ze wel merkte dat het wat beter met mijn poot ging sinds ze die mevrouw met die dikke buik in mijn bil hadden laten prikken.
Zaterdag werd ik weer meegenomen naar die man die ze dierenarts noemden (hij rook heerlijk naar schaapjes vandaag). Het verband mocht er eventjes af om te kijken hoe mijn wond eruit zag. Ze hadden mijn poot helemaal volgeplakt met van die leukotape en ik zag er als een berg tegenop om dat er af te laten halen maar die man had daar een flesje voor met goed spul. Binnen een wip was de tape foetsie en kon ik weer even mijn poot aanschouwen. Het zag er al heel goed uit, de hechtingen zaten er nog heel mooi in en door de pilletjes die ze me hadden gevoerd was het ook een stuk beter met de ontsteking. Helaas werd mijn poot weer ingepakt met dat groene spul en nadat ik een koekje had gekregen (wat ik met lange tanden heb opgegeten want het was MIJN merk niet) werd ons goede reis en tot ziens gewenst. Dat tot ziens zag vrouwtje niet zo zitten. Ze wilde hem nog wel eens terugzien maar dan graag niet in de dierenartspraktijk.
De maandag erna hebben we het eiland weer verlaten, weg zee waar ik zo dol op ben. Misschien gaan we volgend jaar de schade inhalen. Bij thuiskomst is vrouwtje eens achter de computer gekropen en eens gaan googelen wat nu gebruikelijk is bij dit soort wonden. Op het tollerforum werd al verteld dat hechten eigenlijk niet zo gebruikelijk was en ook als je de rest van het wereld wijde web afstruint vind je deze mening. Gelukkig werd vrouwtje wat minder boos maar ze heeft toch nog even via de telefoon de dierenarts de oren gewassen (en als ik dat doe dan vinden ze me een viespeuk!). Ze bleven erbij dat ze dit soort wonden niet konden hechten omdat de hechtingen vaak niet houden. Dat was voor vrouwtje een extra aanleiding om mij nog meer gedeisd te houden. Ze zou wel eens even laten zien dat een voetzool wel te hechten is…… Die donderdag mocht ik mee naar mijn eigen dierenarts, die wel lekkere koekjes heeft. Het verband eraf (deed wel pijn want die had niet van dat fijne spul) en wat bleek: de hechtingen zaten er na een week nog steeds heel mooi in. De wond zag er mooi uit en nadat ik eventjes zelf heb mogen kijken ging er weer een nieuw rolletje om (flauw zeg). De dierenarts was wel een beetje bezorgd omdat er smetplekjes begonnen te komen tussen mijn tenen en als dat erger zou gaan worden dan zou ik daar mogelijk nog meer last van gaan krijgen dan van de hechtingen. Maar goed, verband erom en weer naar huis……dinsdag terug voor opnieuw een verbandwissel. Dierenarts vertelde wel nog dat hij, na mijn verwonding te hebben gezien, hij waarschijnlijk ook getracht zou hebben het te hechten. Vrouwtje had al een stage plek voor hem geregeld bij die meneer die zo lekker naar schaapjes rook en de mevrouw met die dikke buik. Moet hij ook maar eens naar Ameland met vakantie gaan. Hij heeft zich in elk geval heel goed mijn poot bekeken en na verschillende "hmmm's" en "oooh zo hebben ze dat gedaan...." hoop ik dat hij er voor de de toekomst iets van heeft geleerd.
Die verbandwissel dinsdag heb ik niet gehaald. Vrijdags begon ik moeilijker te lopen en had ik ook de neiging om steeds aan het verband te gaan likken. Weer terug naar dierenarts…….lijkt wel of vrouwtje een verhouding heeft met dierenarts, en toen bleek inderdaad dat de smetplekjes voor problemen gingen zorgen. Vervolgens was het helemaal niet meer leuk. Ik kreeg een toeter op mijn kop en kreeg een paar vieze snoepjes waarvan ik heel suf werd, ik heb de hele dag niet meer op mijn poten kunnen staan. Dit alles omdat het verband niet meer op mijn poot kon vanwege die smetplekjes maar ik me toch nog rustig moest houden om het naaiwerk te beschermen. Tijdens een wandeling (en dat is echt een heel absurd klein rondje) moet vrouwtje mijn poot even stevig inpakken in het verband zodat ik toch even kan lopen. Doordat ik nu wel heel erg zielig was, heeft vrouwtje aan baasje gevraagd of ik voorlopig even mee naar boven mocht om te slapen. Aan de ene kant wel gezellig maar eerlijk gezegd slaap ik liever in alle rust beneden op de grote bank (die heb ik dan helemaal voor mij alleen!)
Gelukkig waren de pillen zaterdags uitgewerkt en was ik weer de oude. Om me toch een beetje gedeisd te houden kreeg ik nu 1 pilletje (verstopt in de leverworst) en dat ging prima. Op dinsdag ben ik weer even terug geweest om een paar koekjes te halen bij de dokter en hij was heel tevreden. De smetplekjes waren weg en als alles goed gaat, gaan volgende week maandag de hechtingen eruit. Misschien dat ik dan mijn poot weer eens zorgvuldig mag bekijken. Ze trekken me nu steeds een kindersokje aan omdat ik steeds mijn poot wil poetsen (en dat mag niet). Om de ellende helemaal compleet te maken, is ook nog mijn teckelnichtje komen logeren (zij maar de hele tijd blaffen als er iets langsloopt en ik ze steeds op mijn donder krijgen omdat ik niet mee mag blaffen). Het leven van een toller gaat niet over rozen...
De hechtingen eruit
18 mei 2007
Zo, nu eventjes in het kort vertellen hoe het met mijn poot is. Maandag zijn de hechtingen er dus uitgehaald. Ze hebben er 18 dagen ingezeten en ze waren nog steeds in perfecte staat. Eén hechting zat iets los en die is er vanzelf (met een beetje hulp van mijn tong) uitgevallen. Het was nog een behoorlijk gedoe om al die draadjes eruit te krijgen maar ik ben heel braaf en geduldig blijven liggen (dat levert namelijk de meeste koekjes op). Ook ben ik zo aardig geweest om even de geurtjes op de muren van een ander (lees MIJN) geurtje te voorzien en ook daarvoor zal ik wel een extra koekje hebben gekregen.
Mijn poot is heel mooi genezen, van de snee die erin zat, is niks meer te zien. Wel is het bovenste laagje (de eeltlaag zeg maar) voor een klein gedeelte eraf gevallen. Ik moet nu dus nog (komt er nooit een einde aan!!!) een paar dagen rustig aan doen. Lopen op een vlakke, liefst zachte ondergrond, vooral geen kiezelpaadjes en al helemaal niet trekken aan de riem (ze pakken me alles af wat ik leuk vind). Aangezien ik helemaal niks mag, alleen maar rustig!, rustig!, ben ik me maar gaan uitleven op de “black Sabbath” die hier in huis rondloopt.
Vanmorgen zijn we eens lekker begonnen met touwtrekken (ik laat haar ook maar eens winnen, anders krijgt ze een minderwaardigheidscomplex), vervolgens hebben we tikkertje gedaan door de woonkamer (baasjes moeten toch echt wat groter gaan wonen). Daarna een wedstrijdje wie het hardst kon blaffen en toen...bedierf vrouwtje weer alle pret. We mochten wel nog even naar buiten om af te koelen maar toen we daar onze poging tot het wereldrecord blaffen te verbreken wilden voortzetten, moesten we weer naar binnen en werd er boos naar ons gekeken. Ze kunnen zich wat aanstellen om 7.30 in de ochtend.
Weer helemaal in topvorm
5 juni 2007
Gelukkig, al het leed is geleden. Nadat ik het nog 2 weken rustig aan heb moeten doen en langzaam de belasting heb moeten opvoeren, kan ik nu eindelijk weer goed uit de poten. Gisteren trakteerde vrouwtje me op een gezellige wandeling met mijn vriend Renzo (hij is eigenlijk veel aardiger dan ik altijd dacht) en Senna (en dat is een meisje, heb ik ontdekt).
Het begon rond een uur of 9 in de ochtend, eerst een autorit naar Heerlen (ik ga graag mee in de auto want meestal betekent dit dat we gaan zwemmen). In Heerlen aangekomen zat Senna al op me te wachten. Binnen no time was Renzo er ook en begonnen we aan de wandeling. Ik was zo enthousiast dat ik vrouwtje haar armen eruit heb getrokken (en boos dat ze op me was).
Senna, die de vorige keer nog niet durfde te zwemmen, was nu als eerste in het water. Gevolgd door Renzo en mij. We moesten het water delen met een heleboel eendjes, hoentjes en zelfs een zwaan maar dat mocht de pret niet drukken. Er was wel een papa-eend die ons de stuipen op het lijf wilde jagen maar dat maakte weinig indruk. We hebben heerlijk gespetterd met zijn drietjes.
Onder het zwemmen heb ik vrouwtje nog even heel boos op me gezien. Er liep me toch een stuk langs...wow...ik was helemaal in de wolken. Ik kon me nog van mijn vriend Renzo herinneren dat je achter zo'n stuk moet aanlopen. Niet meer naar je vrouwtje moet luisteren (want die bederven altijd alle pret) en met de blik op oneindig achter die meid aan. Vrouwtje was het er dus niet mee eens en om me te pesten legde ze me aan de riem. Zo heb ik wel 10 minuten moeten zitten (om af te koelen zei ze). Toen ik weer interesse toonde voor het water heeft ze me losgelaten maar ik heb toch nog even stiekem geprobeerd de kant op te zwemmen waar dat meisje naar toe was gegaan...helaas hield vrouwtje me in het oog en ging die truc dus niet door.
Aangezien vrouwtje echt heel boos zou worden als ik nog eens achter dat meisje aan wilde lopen, heb ik toch maar besloten bij haar te blijven (wel moeilijk hoor). We hebben nog een lekker stuk gewandeld en toen heb ik ontdekt dat ik helemaal niet achter vreemde dames aan hoef. We hadden namelijk zelf een meisje bij ons. Wat ben ik toch een ongelofelijke oen. Bij Indy kwam ik er ook pas veel te laat achter dat het een meisje was. Helaas was Senna niet echt gecharmeerd van mijn avances...ze ging er bij zitten...begrijp je dat nu nog. Was dus ook geen echte pret aan te beleven, en het allerergste is ook nog dat Indy jaloers is geworden en nu boos op me is.
Vrouwtje van Renzo had een nieuwe camera gekregen en ze heeft hele mooie foto's van ons gemaakt. Kijk maar eens snel, heeft ze mooi gedaan hè? Bedankt vrouwtje Renzo.
Poot, Diego☆