26 november 2022
Sinds een maand of twee ben ik weer een, nagenoeg, vrij man. Ik sta niet meer onder volledige curatele maar mijn vrijheden zijn wel hier en daar nog beperkt. Er zullen collega’s zijn die mijn huidige leventje erg saai vinden maar ik heb nu veel minder “stress in de prie” en dat was uiteindelijk ook de bedoeling. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen maar ik vind wandelen nu zelfs leuk! Vooral de rammelbak wandeling is helemaal toppie! Zodra de deur van de rammelbak open gaat, zit ik er al in en als ze dan nog wat liggen te tutten nou dan laat ik me wel effekes horen, hè. Een minuutje of 3 in de rammelbak, dan nog effekes wachten tot ik aan de lange lijn zit en dan joheieieie…heerlijk. Omdat ik niet de stress van onderweg heb, kan ik meteen beginnen met mijn dagelijks inspectierondje. Effe kijken of die chickies van het kasteel nog lekker ruiken, of die irritante blonde eikel nog geweest is, of die boze herder in de buurt is (dan moet ik op mijn hoede zijn), of er nog wat nieuw volk in het dorp is en ga zo maar even door. Uiteraard moet ik zelf ook hier en daar wat berichtjes planten anders vervelen mijn collega’s zich als ze hun rondje bos trampelen.
Over het algemeen is vrouwtje wel tevreden maar het lukt me soms toch nog wel eens om haar lekker op de kast te krijgen. Er lopen geregeld twee dames door het bos en ééntje daarvan die zou ik wel willen opvreten (twee is me teveel dus ik hou het maar bij die ene). Dat vrouwmens staat me gewoon niet aan. Volgens vrouwtje is zij nog banger voor mij als ik voor haar maar dat is echt niet zo, hè! Als ze mijn pad kruist dan ben ik…en nu citeer ik mijn vrouwtje “een verschrikkelijk irritante schijtlaars met een veel te grote waffel!” Vrouwtje heeft nu een afspraak met de dames gemaakt…ik weet niet wat ze zich bekokstoofd hebben…maar sindsdien komen ze niet meer dichtbij genoeg om er eens een hapje van te kunnen proeven. Ik snap bij God niet waarom IK dan altijd de “pratsj” in moet en zij op het pad nette pootjes mogen houden maar allè hè, ik zal me maar weer schikken. Doordat ik dus die “pratsjzooi” in wordt gedirigeerd kunnen ze nu ver bij me uit de buurt blijven en kan ik fluiten naar een lekker hapje dametjeskuit. Vrouwtje heeft gezegd dat die dame al heel wat boterhammetjes heeft gegeten en dat die kuiten echt niet meer zo mals zullen zijn, maar dat boeit mij voor geen meter. Als ik de kans krijg zal ik die kans ook zekers grijpen. Nou acht ik de kans heel klein want ze zijn hier erg bedacht op mijn uitspattingen maar je weet het maar nooit. Eén moment van onoplettendheid en hebbes!
Wat ook zwaar irritant is, is dat vrouwtje overal rondbazuint dat ik wat meer persoonlijke ruimte nodig heb waardoor de meesten braaf op afstand blijven…alsof ik zo’n grote boeman ben. Nouja…een beetje gelijk heeft ze wel, maar ik zal altijd blijven ontkennen dat ik dit ooit gezegd heb. Komen er lekkere chickies op mijn pad dan gaat het prima, kleine collega’s gaat ook best goed, krasse senioren wil ik ook nog wel tolereren, evenals de meeste je-weet-wellers maar bij grote, echte kerels…dan schijt ik in mijn broek en is de verbale aanval de beste verdediging. Als ze dan ook nog toevallig zwart zijn dan is mijn persoonlijke ruimte dubbel zo groot. Dowan, onze vredesduif, had de gave om die ander effekes te hypnotiseren en dan kon ik er snel langs spurten maar die tijd is voorbij, ik moet het nu zelf oplossen.
Over het algemeen kunnen we dus, met de nodige aanpassingen, redelijk relaxt wandelen en kan ik daar nu ook echt van genieten. Het allerfijnst zijn de dagen dat we helemaal niemand tegenkomen (en dat lukt ons best vaak). Vrouwtje let altijd heel erg goed op dat ze het voor mij zo ontspannen mogelijk houdt en dat vind ik toch wel heel erg lief van haar. Ik kan me nog steeds voor mijn kop slaan dat ik naar haar uitgehaald heb, ook al was ik toen totaal op van de stress en de zenuwen, dat had ik gewoon nooit moeten doen. Gelukkig heeft ze me vergeven en zijn we nu weer vriendjes, alhoewel we wel zo af en toe nog steeds kleine momentjes hebben dat we het vertrouwen missen in elkaar. Misschien dat dit ook wel weer ooit goedkomt. Vandaag zei iemand dat ik me heel gelukkig mag prijzen dat ik hier terecht ben gekomen en niet ergens anders want die hadden me er misschien al lang uitgedonderd…en ja…inderdaad…dat moet ik me maar eens heel erg goed in mijn oortjes knopen!
Zo, nu ga ik maar eens slaapjes doen, ook dat is heel belangrijk voor mijn gemoedstoestand. Misschien heb ik geluk en gaat vrouwtje ook ergens zitten, dan kan ik lekker bij haar gaan liggen…want ook dat doe ik sinds een paar weken weer. Niet meer afgezonderd ver weg in de mand maar lekker tussen mijn mensvolk op de bank. Heb ik trouwens al gezegd dat ik ook weer alleen thuis durf te blijven? Niet dat ik het leuk vind want het allerliefst heb ik mijn hele roedel om me heen, maar ik kan nu weer een paar uurtjes op het huis passen zonder steeds mijn sirenes aan te zetten. Ik zeg maar zo: "Stay pawsitive, everything will be alright"!
Goh, ik ben best wel een klein beetje trots op mezelfie,
Toedels, Diaz