"The French Song"
Quand le soleil dit bonjour aux montagnes
Et que la nuit rencontre le jour
Je suis seule avec mes rêves sur la montagne
Une voix me rappelle toujours
Écoute à ma porte, les chansons du vent
M'rapelle les souvenirs de toi
Quand le soleil dit bonjour aux montagnes
Je suis seule, je ne veux penser qu'a toi
Now when the sun says good-day to the mountains
And the night says hello to the dawn
I'm alone with my dreams on the hilltop
I can still hear his voice though he's gone
I hear from my door the love songs through the wind
It brings back sweet memories of you
Quand le soleil dit bonjour aux montagnes
Je suis seule, je ne veux penser qu'a toi
Writers: Harry Pease, Larry Vincent
6 december 2021
Ze zeggen dat er een tijd is van komen en een tijd is van gaan. Voor mij is het moment gekomen dat ik van mijn mensenfamilie heen zal gaan en voor mijn broer Diego is het tijd dat ik weer zal komen. Hopelijk staat hij op me te wachten en kunnen we samen ons oude leventje weer oppakken. Zonder pijn en ellende van ouwe botten en gezondheidsproblemen…oh…ja…misschien zelfs weer mét oren. Die dovehondsoren ben ik inmiddels toch echt wel zat.
Kort na mijn elfde verjaardag ging het heel erg snel bergafwaarts met me. Mijn rug heeft me vaak grijze haren bezorgd maar de pijn die ik nu voelde was met geen pen te beschrijven. Zo’n ontzettende pijn in mijn buik en volgens vrouwtje had ik ook ineens een hele dikke en gespannen buik. Lopen deed pijn en aan eten kon ik niet denken. Het deed zoveel pijn dat ik het niet voor mijn familie kon verbergen. Vooral vrouwtje heeft zoiets meteen in de “sjmiezen”. Ze wilde mijn tandvlees bekijken maar ik hield mijn kaken stijf op elkaar, het kleine beetje wat ze kon zien was volgens haar aan de bleke kant. Na een tijdje knapte ik gelukkig weer wat op en heb ik meteen mijn gemiste maaltijd ingehaald...je kent mij, hè!
“Dok” kon zo 1…2...3…niet zoveel vinden maar bloedonderzoek wees uit dat mijn leverwaarden niet helemaal “je-van-het” waren maar slecht waren ze ook niet. De erge pijn was weg en ik kon mijn gewone leventje weer oppakken...wandelen...eten...slapen! Helaas ging het na een week weer mis en begonnen ze zich toch wel serieus zorgen te maken. Ik moest naar een andere “Dok” en moest wel een half uur lang met mijn poten in de lucht liggen terwijl ze met een koud glibberding op mijn buik begonnen te wrijven. Ik begreep er niet veel van maar had vrij snel in de gaten dat het toch echt wél foute boel was. Nog maximaal 3 maanden, zei ze…maar die heb ik niet meer kunnen volmaken. De pijnaanvallen kwamen steeds sneller achter elkaar, duurden langer en werden heftiger. De laatste twee nachten hebben ze me niet meer alleen gelaten en hebben we afscheid genomen. Nog meer pijn wilden ze me besparen, ze hadden liever de pijn van het gemis dan de pijn van het mij zien lijden.
Lieve mensenfamilie, ik heb jullie vaak tot wanhoop gedreven maar op mijn manier hield ik van jullie allemaal en vind ik het vreselijk dat ik jullie nu zo’n pijn moet doen. Ik was absoluut niet jullie luisterend oor maar toch was ik er altijd als jullie iets kwijt wilden en mijn rustige, wijze, blik gaf op één of andere manier toch troost. Een betere zanger als mij zullen jullie nooit meer krijgen. Nooit meer afvragen wie nu wie aan het trainen is, nooit meer de kleine rots in de branding, nooit meer jullie kleine, zingende, goedzak.
Beste baas, wij begrepen elkaar niet zo goed en we leefden een beetje langs elkaar heen. Maar ook al waren we geen hele dikke vrienden, we hielden toch wel van elkaar. Je hoopte dat ik net zo’n knuffelbeer zou zijn als Diego maar dat zat niet in me. Ik ging vaak mijn eigen weg en, ik weet het, het vergde een hoop geduld om met mijn karaktertje om te kunnen gaan. Ondanks dat ik je af en toe behoorlijk kon irriteren, ben je altijd goed voor me geweest. Dankjewel voor de gezamenlijke snackmomentjes (eigenlijk vond ik appel helemaal niet zo lekker maar ik wilde je niet alleen laten eten) en dankjewel dat ik gewoon mezelf mocht zijn.
Mijn allerallerallerliefste vrouwtje, naast Diego’s grote vriendin was je ook mijn grote vriendin. Wat heb jij een geduld met me gehad (nou ja, je had weinig keus), wat heb ik je vaak tot wanhoop gedreven. Weet je nog, die stomme lessen op de hondenschool? Kom voor, blijf, volg…ik had er werkelijk zo de sch**t van. Het spijt me zo dat ik je voor paal heb laten staan maar gelukkig kun je er nu om lachen en is het vast één van de mooiste herinneringen aan mij. Ik kan me nog goed herinneren dat je naast me zat toen ik mijn moeders warme buik verliet. “Die dikke, die wordt van mij!” hoorde ik je zeggen en het lot besliste later inderdaad zo. Elke keer als je op bezoek kwam, zorgde ik dat ik mijn stembanden goed gesmeerd had en zodra je een voet over de drempel zette, begon ik je al toe te zingen. Haha, ja, dat zingen van mij werd niet altijd gewaardeerd. Vooral niet ’s ochtends vroeg als we een kat tegenkwamen onderweg…hihi…ik zie nog menig krulspeldenmadammeke uit het raam hangen om te kijken of er niet een hond werd afgeslacht. Wel jammer dat we, vanwege mijn gezang, weggebonjourd werden door de hondenschoolmadam. Ik ging daar echt graag naartoe, vond het samen mantrailen echt helemaal top, het was echt ons ding! Waar ik ook enorm van genoten heb, zijn onze bergwandelingen in Oostenrijk. De laatste jaren werd het wandelen voor Diego te zwaar en bleef hij thuis bij onze grote mensenzus. Wij gingen met ons tweetjes de bergen verkennen. Wat hebben we ons vaak pijn in de kuiten gelopen maar ik had het voor geen goud willen missen. Bergen in de sneeuw, bergen met een waterstroompje (bij hoge uitzondering geschikt als voetenbadje), bergen in het groen…we hebben ze samen gezien en op ons dooie gemakje verkend. Ik met mijn neus, snuivend over de grond op zoek naar heerlijke onbekende geurtjes en jij met je neus in de lucht, genietend van alle boompjes, bloemetjes en beestjes, groot en klein. Nu bekijk ik onze geliefde bergen vanaf de andere kant en elke ochtend, als de zon de bergen een goedendag toewenst, denk ik aan jou…en jij vast ook aan mij. Lief vrouwtje, ik zal zorgen dat Diego daarboven uit de problemen blijft en we staan je samen op te wachten zodra het jouw tijd is. We’ll meet again.
Mijn allerliefste oudste mensenzus en natuurlijk ook mijn schone mensenbroer, jullie hebben een heel zwaar jaar achter de rug en wat heb ik er een respect voor hoe jullie je hierdoorheen geslagen hebben. Dat ik jullie nu ook nog moet gaan verlaten is extra zuur maar ik weet zeker dat jullie ook dit verdriet samen een plekje kunnen geven. Ik ben heel blij dat ik jullie stekkie nog heb mogen inzegenen en ik hoop dat jullie er heel gelukkig mogen worden. Oh…ja…als het gras net achter de vijver ineens een meter de lucht inschiet…dan komt dat vast door die overheerlijke koeienmest die ik gebracht heb.
En almost last…but not least, mijn allerliefste kleine mensenzusje. Weet je nog dat je baalde dat je niet mee kon toen ik naar jullie verhuisde? Die tijd heb je ruimschoots ingehaald. Ik heb je vaak verwenst hoor…die ringtraining…afgrijselijk…en wat was je streng voor me. Een vuist hoog maar huppakee, daar liep je kordaat met me in het rond. Gelukkig was mijn show carrière maar een korte bevlieging…ik vond er geen bal aan, hihi. Leuker vond ik de funcursussen die we samen gedaan hebben…dat was genieten, hè? Lief mensenzusje, dankjewel dat je me zo goed bijgestaan heb in mijn laatste uren. Ik weet dat jij, diep in je hart, wel wist dat het mijn tijd was maar je was er nog niet klaar voor om afscheid van me te moeten nemen. Het ging ook allemaal veel te snel. Maar onthoud goed “ook loslaten is houden van!”
Tja…en dan hebben we nog Diaz. Eigenlijk weet ik niet wat ik nog tegen jou zou moeten zeggen. In je hart ben je geen kwade maar wat heb jij het mij soms lastig gemaakt. Het spijt me dat ik niet de grote broer voor je kon zijn die Diego voor mij is geweest. Wees maar blij dat ik zo’n grote goedzak was want menig ander hond had jou eens goed de les gelezen. Brutale vlerk die je af en toe was…oudjes behandel je ALTIJD met respect, niet alleen als je in de broek schijt van angst! Maar ik heb het je vergeven en in mijn laatste dagen heb ik je toch af en toe een voorzichtige knuffel gegeven. Bedankt voor het schoonhouden van mijn oren, helaas was dat niet de reden van mijn doofheid…of had je niet in de gaten dat ik doof was en jouw gemopper niet kon horen? Zorg goed voor mijn familie en behandel ze met respect. Een beter thuis kun je haast niet krijgen, waardeer dat dan ook! Diego’s koninkrijk gaat nu over naar jou en ik hoop dat jij met net zoveel waardigheid gaat regeren. Adios Amigo…see you aan de andere kant. Oh ja…denk eraan dat wanneer het jouw tijd is, je mij en mijn broer zult tegenkomen op de regenboogbrug. En o jee als jij je niet gedragen hebt…dan zal Diego jou eens goed de oren wassen!
Beste allemaal, ik ga nu op reis naar mijn grote broer en zal hem namens jullie een hele dikke knuffel geven. Ik ben jullie heel dankbaar voor de 11 mooie jaren die we samen hebben gehad en ondanks dat ik het niet vaak toonde, heb ik van jullie allen heel veel gehouden.
Veel liefs en tot ziens bij de regenboogbrug,
Dowan☆
PS. Vergeten jullie niet te eten want ik kan jullie er niet meer aan laten herinneren als het etenstijd is "mieeeeeeep” “mieeeeeeeeeeeeeeeeeeeep” “mieeeeeeeeeeeeeeeeep”!