7 februari 2021
Hallo allemaal, hier nog maar eens een berichtje van ons. Er valt hier op het moment bitter weinig te beleven. Het Coronamonster loopt nog steeds vrij rond en omdat de mensen niet luisteren naar “af” en “blijf” moeten ze nu allemaal in de bench blijven en een muilkorf op. Ze mogen alleen even naar buiten om centjes te gaan verdienen, om boodschappen te doen en een wandelingetje te maken. Als ze braaf zijn mogen ze met een bloot gezicht de straat op maar als ze ergens naar binnen willen moeten ze gemuilkorfd. Het is een gekke bedoeling aan het worden. Onze mensenzusjes zijn al bijna een jaar nauwelijks nog naar school geweest, ze lopen me de hele dag voor mijn voeten (niet dat ik daar zoveel last van heb want ik slaap toch driekwart van de dag). Geen gejats, niks feestjes, alleen maar uren turen naar een beeldschermpje en converseren in een microfoontje…saai! Het worden zo’n luie donders!
Ons jongste zusje moet af en toe even wat energie kwijt en dan gaat ze een rondje rennen. Ben ik blij dat ze die flapdrol uitgekozen heeft om mee te gaan. Mijn spaarzame momentjes rust in een week want ik heb het zwaar te verduren. Die hittepetit is er volgens mij een, die op het gebied van de liefde, alle smaken lust. Hij wil steeds met me knuffelen maar daar heb ik dus absoluut geen zin in. Mijn oren zijn nog nooit zo schoon geweest, Mina Poetsgraag inspecteert ze wel “tig” keer per dag. En heb ik een plasje gedaan…dan is het helemaal erg met hem. Hij is er als de wiedeweerga bij om te kijken of er een druppeltje is blijven hangen dat dan vervolgens zeer vakkundig wordt weggepoetst…tot grote ergernis van mijn mensenmeisjes. Je wil niet weten hoe hij daarna met zijn kaken begint te klapperen. Als een smoorverliefde zot die net de liefde van zijn leven heeft ontmoet. Idioot! Diego zaliger deed dat ook wel eens maar alleen als er echt lekkere chickies voorbij kwamen. Mijn zogenaamde “broer” is volgens mij verliefd op me en ik krijg hem maar niet aan zijn puberale verstand gebracht dat die liefde niet van twee kanten komt. Lig je ergens lekker te maffen, komt ie tegen je aan gekropen…nou ja gekropen, was het maar zo subtiel. Meneer ploft naast je, het liefst half op je. Vaak gaat hij braaf slapen maar soms heeft meneer andere behoeftes. Denk je “doe maar net alsof je niks merkt” dan krijg je eerst een voorzichtig duwtje met één van die lompe voorpoten van hem. Reageer je nog niet dan verandert dat voorzichtige duwtje in een ferme mep. Het schijnt dat er ook het nodige verbale spektakel bij zit maar daar heb ik geen last meer van. Als het me echt “de vot uithangt” dan sta ik op en taai af. Blijft hij me dan “lemmeteren” dan geef ik eens een gil. Niet dat die droplollie zich daar iets van aantrekt maar meestal staat er wel iemand van mijn personeel op om dat wilde geval af te leiden en mij weer mijn rust te gunnen.
Ik hoefde vroeger bij mijn broer niet zoveel “spatjes uit te halen”, die had me al lang op mijn nummer gezet. Ergens heb ik gehoord dat mensen zeker 15 kippestrotjes uit elkaar moeten blijven. Zouden ze dat niet ook kunnen invoeren voor puberale vierbenigen? Vrouwtje vindt dat ik me niet zo moet aanstellen. Ze zegt dat hij ook heel erg vaak gewoon heel lief bij me in de buurt komt liggen en wel netjes rekening houdt met mijn persoonlijke ruimte. “Do”, zegt ze “vergeet niet dat je zelf ook jong bent geweest en dat jij vele malen erger was dan je broertje nu is!” Nou dat kunnen ze wel zeggen maar daar kan ik me allemaal niks meer van herinneren! Wat ik me ook niet meer kan herinneren is wanneer ik hier voor het laatst eens wat te eten heb gekregen. Ik begin honger te krijgen en daar moet NU iets aan veranderen… see you …“mieeeeeeep” “mieeeeeeeeeeeeeeeeeeeep” “mieeeeeeeeeeeeeeeeep”!
Dowan☆
Buongiorno, buenos días. Voor ik los ga zullen jullie even moeten wachten. “Bro” maakt me knettergek. Hij ligt wel de hele dag te zeuren dat hij last heeft van mij maar je wil niet weten wat voor een last ik van hem heb als meneer vindt dat het etenstijd is. Als hij vindt dat het zover is dan hoor je “mieeeeeeep” “mieeeeeeeeeeeeeeeeeeeep” “mieeeeeeeeeeeeeeeeep”! horendol word ik ervan. Steeds harder en langer. Wat een longvolume heeft die ouwe tenor nog. Als ik het echt beu ben ga ik mijn beklag doen bij vrouwtje. 
Effe een stevige poot op haar arm met een dikke knuffel en ze is verkocht. Negen van de tien keer staat ze meteen op om die ouwe de mond te snoeren. Heeft hij zijn buik vol dan heb ik rust. Aardige bijkomstigheid is dat ze mij ook wat te eten geeft, hihi. Tante “miepmiep” is weer flink bezig dus ik ga eerst eens effekes voor wat rust in de tent zorgen want met dat gemekker kan ik mij niet concentreren. Als ik mijn buikje vol heb, begin ik aan mijn etteruurtje. Ze willen dan dat ergens rustig ga liggen uitbuiken maar ik ga liever mijn zojuist opgedane energie verbranden. Effe lekker iets van de tafel jatten of “Bro” jennen. Ooh, wacht wat zie ik daar…ja…daar ga ik me zo eens even goed op “uitkuren”. Ik ga effekes wat te eten regelen en wat etteren en als ik dan nog energie over heb kom ik verder kletsen.
Tot latersssss,
Diazzz
Zo, hier ben ik weer. Pavarotti slaapt en ik heb me efkes goed uitgeleefd. Het is voor de verandering eens een uurtje droog dus ik heb mijn energie er buiten even uitgegooid. Buurtwachtje spelen…heerlijk. Zeker als het mooi weer is komen van die sukkeltjes langs gelopen die je zo lekker kunt laten schrikken…I love it! Er komt ook iedere dag zo’n mevrouw in een blauw oranje pakje…ooh…die is geweldig! “Niet boos worden, ik ben zo weg hoor”, roept ze dan al op me. Ze heeft hele leuke flapjes aan haar handen hangen, als ik haar wel eens op straat tegenkom wil ik daar graag eventjes aan trekken. Helaas weet vrouwtje dat dus ze houdt wel 15 kippenteentjes afstand waardoor ik er net niet aan kom…jakkie. Maar wacht maar…ooit komt de dag dat ik ze toch te pakken krijg (die flapjes hè, die mevrouw hoef ik niet).
“Gapen” aan het raam is nog steeds mijn allergrootste hobby. Geloof maar niet dat iemand ongezien voorbij komt. Soms heb je van die brutale vlerken die zomaar ons terrein oplopen. Nou, die heb ik er zo weer vanaf gejaagd hoor. En dan spot ik ook nog zo af en toe een gorilla in ons straatje … die kan ik echt niet zien of luchten…dan ga ik echt helemaal uit mijn plaat. Hij blaft ook nog terug maar dan hou ik het niet meer. Kwam er nu nog een fatsoenlijke blaf uit zijn strot, verder als wat onbestendige oerkreten komt ie niet. Lachen joh…echt man…whoahowhoahah…dan pies ik bijna in mijn broek. En die gorilla maar krijsen en brullen…achterlijke koekwaus…whoaahhwhoahaha.
Zoals ik al eens eerder verteld heb, schnabbel ik er een beetje bij als personal trainer voor “zusje staart”. Ze moet een beetje in vorm blijven nu ze niet mag gaan “pletsjen” dus gaat ze wat rondjes rennen. Ik ben de uitverkorene om mee te gaan. Ik heb het ’s morgens al meteen in de “sjmiezen”. Als ik eerst snel met vrouwtje een nummer 1 en een nummer 2 moet gaan “lossen” en geen ontbijt krijg dan is het weer zover. De dwangbuis om en hupsakee rennen maar! Nouja rennen…ik word geacht netjes naast haar mee te draven. Soms krijg ik er wel een beetje de schijt van en dan moet ik even een struikje opzoeken. Uiteraard is niet ieder struikje geschikt dus het kan wel even duren eer ik mijn “makkertje” kwijt ben. Maar als ik hem dan ook kwijt ben, dan ga ik weer als een speer. Ze wil dat ik lekkere chickies en boys negeer maar dat moet zij nodig zeggen. Weet je wel hoe vaak ik te horen krijg “oooh, wat “ein lekker vötje”, oooooh wat een kaaklijn, oooooh, die schouders…en die armen…oooh…ooooooh en die sixpack” ze begint nog net niet te klapperen en te kwijlen. Maar ze heeft alleen maar een grote mond hoor, vooralsnog ben ik de liefde van haar leven. Ze zegt dat ze met me wil trouwen maar daar begin ik niet aan.
Samen oefeningen doen, samen aan het raam "gapen", haar om mijn teentje winden en samen genieten
Maar goed…na een rondje flaneren door het dorp krijg ik dan eindelijk mijn welverdiende ontbijtje. Gaat zusje daarna nog wat grondoefeningen doen dan support ik haar natuurlijk weer. We zijn een goed team, “Staart” en ik. Samen rennen, samen oefeningetjes doen, samen buurtwachten, heel veel samen knuffelen en nog meer knuffelen en nog veel meer knuffelen, samen wandelen, samen spelen, samen stiekem van de slagroom snoepen, hihi, samen slapen en heel veel meer. Eigenlijk vind ik haar ook wel heel erg lief hoor. Maar als ik stout ben, dan “fakkelt” ze ook niet lang met me en dan heeft ze me zo bij mijn “vlerken”. Maar ach…één blik en ik heb haar weer om mijn teentje gewonden, gniffelgniffel.
Ik denk dat ik ook maar eens even een powernapje ga doen. Kan ik daarna nog eens een lekker potje gaan pesten…
Adios Amigos,
Diaz
Sodedjuu het is koud…brrrrr. Moeder natuur is ons echt aan het uitroeien. Eerst stuurt ze zo’n afgrijselijk virusmonster op onze baasjes af en vervolgens gaat ze alles wat buiten leeft ook nog eens koeieneren. Ik hoop dat ze zich nu als doel heeft gesteld om zich eens goed uit te kuren op die nutteloze, smerige teken, vlooien en ander gespuis. Op de “kwetterkast” zagen we dat overal heel veel sneeuw ligt maar wij zijn er goed langsgekomen. Hier ligt alleen een heel dun wit laagje maar de kou hebben we wel gekregen. Het was me verdorie vies koud vanochtend en ik was blij dat ik zo’n dikke jas heb. Naast de kou was het ook nog eens gemeen glibberig op sommige plekken. We waren goed en wel de deur uit en vrouwtje ging al languit op de stoep zitten. Ik heb maar eens heel stom gekeken want meer durfde ik niet (het was best komisch, hihi). Ze keek een beetje woest! El terror kreeg, toen ze van de schrik bekomen was, al zijn eerste aanmaning…oeps…was HIJ het weer schuld?
Na heel wat geglibber en gemopper hebben we het bos kunnen bereiken in de hoop dat het daar beter was. Jammer dan, dezelfde shitzooi! Halverwege kwamen we de baas tegen van Snorre en Sverke zaliger. Snorre was de aartsrivaal van Diego zaliger. Goh, die konden elkaars bloed wel drinken. Ik hoop dat ze elkaar niet zijn tegengekomen bij de regenboogbrug want anders is het daar een bloedbad en vraag ik me af of ik Diego ooit nog compleet met staart en oren terug zal zien. We komen de “Snorrebaasjes” wel vaker tegen, ze hebben nu twee nieuwe maatjes, iets ouder dan El Monstro van ons. Ik weet niet wat die jonge sneuzel zich meende, hij wilde mij iets in een oor fluisteren…nee hè…niet weer een liefdesverklaring…meteen korteletten van maken...”wieof”. Nouja…wat er toen gebeurde, gelooft geen mens.
El guarda sprong er, tjoep, tussenin en maakte zich eens even breed voor mijn belager die wel een kop groter was dan hijzelf. Die snotneus was ook niet van gisteren en stond meteen op zijn achterste poten. Geen probleem voor onze ballerina dus nog voordat we met onze ogen konden knipperen stonden ze, innig gestrengeld en oog in oog met elkaar, vieze woordjes tegen elkaar te roepen. Uiteraard voelde ik me hartstikke vereerd dat hij mij beschermde maar zo maken we wel geen vrienden. Diego zaliger kon ook zo ongelofelijk mopperen op andere honden, doe toch eens relaxed jongens…make love, not war! Oh nee, laat maar...dat “love” maken van jou dat kennen we zo langzamerhand wel, daar zit ik ook niet echt op te wachten.
Meneertje hittepetit mopperde nog even na en toen zijn we verder gelopen maar volgens vrouwtje had hij nog een overdoses adrenaline in “de prie” hij bleef op zijn hoede. Even later kwam er nog even een chickie gedag zeggen en toen was er helemaal geen land meer met hem te bezeilen. Adrenaline in je lijf en denken met je p*k is geen goede combinatie. Vrouwtje heeft flink op hem gemopperd en eigenlijk had ze nog gelijk ook, hij was echt lastig. Maar ik ben wel stiekempjes een heel klein beetje trots op hem dat hij mijn ouwe “knoken” verdedigde. Die euforie verdween helaas meteen bij thuiskomst. Madame vond het nodig om mijn voetjes te wassen alvorens ik op mijn troon mocht gaan liggen. Ze weet toch dat ik daar een gruwelijke hekel aan heb. "Do", zo zei ze "niet aanstellen, het moet...geen gezeur." Potdomme! Don’t touch my pootjes!
Ben nog steeds diep beledigd over deze voetenwasserij, wat een flauwekul! Ik ga maar eens een dutje doen en eens zinnen op wraak. Hihi...heb ik al gezegd dat ze de keuken heeft kunnen dweilen...gniffelgniffel. Al bij de eerste poot heb ik de bak een ferme tik gegeven...plons!
Hihiwhoahoahaha,
Dowan☆
29 juli 2021
Zo, het heeft me anderhalf jaar gekost maar nu heb ik het voor elkaar. Het is toch van de zotte dat ik hier al het werk moet doen en dat die ouwe luie donder het best betaald krijgt. Mooi niet hè! En denk je dat je als puberale hond ergens gehoord wordt als je klachten hebt? Geen mens die je aanhoort, laat staan iets voor je doet. Ik moet hier de hele toko bewaken want die ouwe hoort zogenaamd niks meer (als de voerbak wordt uitgehaald is hij er anders wel als de kippen bij…maarja…logisch als je ziet wat meneer in zijn voerbak krijgt). Ik lig potjedomme de halve nacht wakker om alles hier te verdedigen, door de dag moet ik de straat in de gaten houden, een aantal keren per dag moet ik een ronde door het dorp maken om te kijken of alle chickies nog in orde zijn, “zusje staart” drillen als ze haar oefeningen aan het doen is, de keuken een aantal keren per dag bevochtigen zodat het personeel kan dweilen, de keukenvloer weer van mooie patroontjes voorzien als ze net gedweild hebben, de kussens opkloppen (moet ik wel voorzichtig doen want dat wordt niet geapprecieerd), postbodes de straat uitjagen, buren observeren en voorzien van ongevraagd commentaar, het wasgoed controleren (wordt ook niet gewaardeerd) en ga zo nog maar even door. En wat doet die ouwe knar? Slapen, slapen en…oh ja, slapen! Oké, de controlerondjes door het dorp doen we meestal wel samen maar ook dan doe IK het meeste werk. Het mag nu dus wel duidelijk zijn dat Ik me hier te pletter werk en dat meneer de hele dag op zijn kl*ten ligt (nou ja spreekwoordelijk dan want hij is een “je-weet-weller”)! Goed, nu zou je kunnen denken “Diaz, jij bent een jonge, sterke, vitale man in de bloei van je leven en Do is een senior met kapotte oortjes.” Klopt! Kan ik best mee akkoord gaan maar dan moet daar wel iets tegenover staan en daar gaat het hier dus helemaal mis. In de ochtend krijgt het prinsje een lekker geurend bakje vlees, wil meneer kalkoentje, krijgt meneer kalkoentje! Wil meneertje misschien liever lammetje? Geen probleem hoor, meneer krijgt lammetje. Eendje dan? Ja hoor, dat blieft meneer ook. Meneer likt zich zijn baard goed af bij deze culinaire hoogstandjes. Meneer wordt vorstelijk betaald voor…ja…waarvoor eigenlijk?...slapen? Kan me niet voorstellen dat hij dat krijgt omdat hij in een donkergrijs verleden eens wat prijsjes gewonnen heeft op de dogwalk. Maar goed, dit is dus hoe onze Koninklijke Hoogheid beloond wordt.
Nu zal ik eens even uit de doeken doen wat IK ontvang voor mijn harde werk. Een bak gortdroge bruine onappetijtelijke konijnenkeutels (eerlijk gezegd zijn konijnenkeutels nog lekkerder als wat ik in mijn bak krijg). Elke dag hetzelfde, niks geen kalkoentje, lammetje of eendje! Discriminatie! Jakkes, blèh, getver! Ik vind dat ik het nog lang heb volgehouden om me zo te laten piepelen maar nu is dat voorbij! Kom zeg, ben toch zeker gekke Henkie niet! In eerste instantie ben ik eens voorzichtig begonnen met een lang gezicht te trekken naar die bruine mopjes en ze links te laten liggen maar dat begrepen ze hier niet. Ze mengden dan wat lekkerders door die droge shit heen en dan moest ik het maar eten. Eten wat de pot schaft! Ja…duh…die pot van die ouwe eet ik wel leeg. Omdat het subtiel niet hielp ging ik over op grover geschut…hongerstaking! Hielp ook niet, ze dachten dat ik met mijn kop bij chickies zat. Gewoon even volhouden, dan snappen ze het wel. Noppes…ze gingen me voeren als een baby…djuuh! Sukkels! Dan nòg maar wat duidelijker worden. Mijn maaginhoud over het bankstel gooien…jakkes, de tweede keer smaakt het nog vreselijker dan de eerste keer…maar toen begon er wel een klein lampje te branden bij het mensvolk. Om mijn daden echt alle kracht bij te zetten ben ik nog even gaan googelen en daar vond ik hoe je je moet gedragen als je maagpijn hebt. Nou, ik mag wel zeggen dat ik een Oscar verdiend heb! Het mensvolk niet, tjonge wat zijn die langzaam van begrip maar uiteindelijk waren ze toch zover dat ze doorhadd
en dat het met die gore brokken te maken had. Hèhè…ik had ze toch echt wat slimmer ingeschat! Sindsdien krijgt deze jongen dus ook vleesje uit de diepvries, om de anderhalve dag een ander smaakje…deze jongen is weer helemaal happy! Eindelijk loon naar werken! En weet je wat een mooie bijkomstigheid is? Nu kan ik de koekjes die ik door de dag krijg ook weer appreciëren…eindelijk voel ik me gewaardeerd voor mijn harde werk. Het enige waar ze me niet blij mee maken zijn onderdelen van de koe, die blief ik niet zo. Behalve kaasje dan…dat blief ik nog steeds! Zo zeer zelfs dat ik ze het liefst van de boterhammetjes van mijn bazen zou willen jatten…deed ik anders nooit, hihi. Sowieso heb ik me nooit zo bemoeid met het eten van mijn baasjes maar sinds ik eindelijk meetel als gewaardeerd lid van het gezin ga ik zo af en toe ook eens even kijken of alles wat op hun bord ligt wel goed voor ze is. Ik zie het maar als een nieuwe, extra taak als bedankje voor het vleesje.
Viva la vida,
Diaz