16 september 2020
Nou, eindelijk weer eens even tijd om bij te kletsen. We hebben het druk gehad joh! Een tijdje terug moest ik toch naar de martelmeneer voor de dollehondenprik? Dat moest toen omdat we op vakantie zouden gaan. Toen wist ik nog niet wat dat betekende maar nu ben ik weer wat wijzer geworden. Als je op vakantie gaat halen ze je ’s morgens in alle vroegte uit je slaap, moet je snel je eten wegwerken en een bruine jongen leggen, word je in een dwangbuis gestopt en zetten ze je achter in de beweegbak. Behoudens die dwangbuis was dat best wel chill. Ze hadden de beweegbak omgebouwd tot een superdeluxe grote hondenmand. Samen met “Bro” had ik de hele kofferbak ter beschikking. Hij een kwart en ik de rest…ja, ik heb nu eenmaal wat langere benen...duh! We hebben de hele reis lekker liggen stinken daar in die mand. Effekes eruit voor een sanitaire stop en dan er snel weer in…ik was toch bang dat Dowan zijn kans zou grijpen om mij ergens achter te laten. Vanuit mijn plekje kon ik, tussen de tralies door, "zusje staart "wat in de oren fluisteren…heel gezellig. Nou...niet altijd heel gezellig, gniffel. Soms mopperde ze wel op me…dan had ik met de verkeerde kant gefluisterd en ging ze bijna over haar nek…haha…ja, daar kan ik wat van, whoawhoaahahaha.
Na heel veel fluisters van mijn beide uiteinden, hihi, kwamen we uiteindelijk aan in een heel groot huis met om ons heen heel veel bergen en koeiemadammen die heel vreemd loeiden. “Bro” voelde zich meteen thuis (hij was daar al vaker geweest) maar voor mij was alles nieuw en ik heb dus wel effekes moeten wennen. Macho als ik ben heb ik er natuurlijk meteen mijn ”hier was ik” stempel neergezet.
Door de dag had ik het er prima naar mijn zin. We hebben met zijn allen lekker gewandeld…wel steeds met die stomme dwangbuis om. Helaas maar korte stukjes want ik mag nog niet zo lang lopen en “Bro” kan niet meer zo lang lopen. Meestal gingen we eerst een stuk met de beweegbak en dan in een hijsbak. Er waren wel heel veel gevaarlijke mensen daar bij die hijsbak, ze hadden allemaal een muilkorf om. Gelukkig is het allemaal goed gegaan en heb ik niemand zien bijten. In het begin vond ik de hijsbak wel een beetje spannend en heeft vrouwtje me naar binnen gedragen maar toen ik er eenmaal inzat was het toch wel leuk. “Bro” lag al meteen te snurken maar ik heb mijn ogen eens goed de kost gegeven. Overal liepen kaboutertjes en hele kleine ieniminie koeiemadammen. Toen ik eenmaal weer vaste grond onder mijn pootjes had heb ik ze overal gezocht maar ik kon ze nergens vinden. Wel hele grote koeiemadammen maar daar mocht ik me niet mee bemoeien...flauw want ze roken eigenlijk best wel heel erg lekker.
De dagen waren prima maar de nachten…breek me de bek niet open. Ik heb geen oog dicht gedaan. Overal herrie, bovenburen die ’s nachts moeten plassen of zich omdraaien in hun bed. Buren die stilletjes proberen een scheet te laten maar niet stilletjes genoeg zijn voor mijn scherpe oren. Lampjes die ineens gaan branden…het spookte daar in die toko. En “Bro” maar zagen, gek werd ik ervan…en mijn familie ook (ze werden gek van mijn gekte, niet van Dowans gezaag). Uiteindelijk werd ik verbannen naar de kamer van "zusje staart", helemaal aan het uiteinde van het grote huis. Daar had ik geen last meer van al dat huiselijke gekreun en gesteun en zag ik geen lichtjes meer...heerlijk, eindelijk kwam ik tot rust. "Zusje staart" iets minder want het schijnt dat ik nogal onstuimig ben in mijn bed. Ach ja, ze moet niet zeuren...heeft ze ook eens een wilde nacht, haha.
Na een weekje was de pret voorbij en werden we weer in de beweegbak gehesen. Ik heb ze horen zeggen dat ik me best goed gedragen heb en dat ik de volgende keer weer mee mag...ik laat me verrassen.
Grüss Got, El Diaz
Waarom speel ik toch altijd de tweede viool? Eerst was het Diego zaliger die me altijd voor was en nu is het die hittepetit die me de mond snoert. Ergens heb ik toch wat fout gedaan in mijn leven. Ze zeggen hier dat ik me niet zo op mijn kop moet laten zitten, nou makkelijker gezegd dan gedaan. Dat onderkruipsel steekt bijna een halve kop boven me uit. Ik kan me daar natuurlijk wel over opwinden maar het scheelt dat ik dat gezeiver van hem niet meer hoor. Als hij mij maar met rust laat is mijn leventje in orde. Hij leidt zijn leven en ik het mijne…af, uit, Amen!
Helaas moest dat geval dus mee op vakantie…nou gezellig…een hele dag met dat stinkdier in de auto. Gatver wat kan dat beest meuren…niet normaal meer. Van die geniepige sluipers maar ook van de kletsende knallers. Niet dat ik ze hoor knallen, zoals ik al zei hebben mijn oren het opgegeven, maar ik voel de bodem dan gewoon onder me trillen. Hij krijgt veel te veel te eten. Heb je al eens gezien hoe groot zijn bruine jongens zijn? Hij gaat wel 4 keer per dag door zijn hoeven om een chocoladesoes te leggen. Het wordt tijd dat hij eens op regime gaat. Je zou eens moeten zien wat ik maar te eten krijg op een dag. Twee keer een pietluttig klein hoopje vlees in zo’n grote bak. En alsof dat nog niet veel te weinig is, haalt ze tegenwoordig ook nog een schepje van MIJN vlees af om door de brokken van die meurkoning te roeren. Meneer blieft zijn brokken namelijk niet meer zo…nou en…eten wat de pot schaft, moet ik ook!
Oeps, ik dwaal af. We gingen dus met baas, vrouwtje en "zusje staart" naar mijn buitenverblijf in Oostenrijk. Ze hadden me dit jaar gekloot. Normaal hebben we altijd het appartement rechtdoor dus ik liep daar al meteen vol goede moed op af. Ik verheugde me al op mijn lekkere leunstoel op de kamer van baas en vrouwtje. Gekloot dus, er woonden andere mensen in MIJN appartement en ik moest verkassen naar het appartement beneden…djuu! Maar eigenlijk was het daar beneden zo gek nog niet. Normaal moet ik het doen met een balkon maar nu had ik een hele tuin ter beschikking…we hebben lekker een weekje op stand geleefd. Het schijnt dat El Djazzieman nogal wat stampij gemaakt heeft ’s nachts…joepie…lang leve mijn ouwe oren…hahaha…ik heb nergens last van gehad. Hij moet nog even leren wat “normale” geluiden zijn en wat “ik-moet-me-ermee-bemoeien” geluiden zijn. Thuis schijnt hij daar ook nog soms wat moeite mee te hebben…maar…hahaha, ook daar heb ik geen last meer van.
Zoals “El Terroriste” al verteld heeft, hebben we lekker gewandeld. Sommige weggetjes kende ik al van mijn vorige tripjes maar we hebben ook wegen gezien die ik normaal gesproken alleen in de verte zag. Ik wist niet beter dan dat ze wit waren maar nu ineens waren ze aantrekkelijk groen met hier en daar bemmelende koeiemadammen en…waar koeiemadammen zijn, zijn ook…heerlijke, lekkere koeiemadammeflatten…jammie. Ik moet wel altijd zorgen dat ik er stiekem wat van kan snaaien want als vrouwtje het ziet is ze nooit zo “amused”. We hebben veel heerlijke geurtjes geroken daar op die berg en heel veel gezien (zelfs een heel Schönes Österreichisches Toller Madl...pfiewpfiew).
Na een weekje was het weer tijd om huiswaarts te keren. Gelukkig schoot de terugweg beter op en heb ik niet zolang naast dat stinkbeest hoeven te liggen. Lekker weer thuis in mijn eigen mand en op mijn eigen bank. Oost west…thuis best.
Servus, Dowan☆