11 februari 2020
Jarenlang was het hier “de ouwe” en “de jonge” maar aangezien die “ouwe” bijna vijftien is geworden, werd vaak vergeten dat die “jonge” toch ook al een senior van negen is. En zeker met zo’n stuiterbal in mijn toko voel je je er echt niet jonger op hoor. Vrouwtje vindt me maar een slome slaapkop en maakte zich toch wel een beetje zorgen om me dus werd er besloten dat ik een seniorencheck zou ondergaan…nouja…zij besloot dat, ik had niks te vertellen. Gisteren werd ik in de auto gezet en we gingen op weg naar “Dok”. Uiteraard ging dat niet zonder slag of stoot. Het monster moest namelijk eerst worden omgekocht want meneer is nogal jaloers aangelegd en kan het echt niet hebben als IK wel mee mag en hij thuis moet blijven…verwende snotaap. Maar goed, het monster werd afgeleid met iets lekkers en wij gingen saampjes op pad. Van El Monstro had ik gehoord dat het een enorm drama is als ze bloed uit je lijf gaan zuigen dus ik was natuurlijk al in standje "stress". Nou, dat viel eigenlijk allemaal best wel mee…aansteller. Het was zo gepiept! “Dok” heeft me zo ook nog effekes van top tot teen bevoeld en bekeken en klaar was de spreekwoordelijke Kees. Hop, naar huis en hopen dat Il Divo geen concert gegeven heeft.
Helaas was dat niet alles en was ik nog niet van het gefriemel verlost. Vandaag stond namelijk de Suzy mevrouw weer eens op mijn agenda...lekker...dus niet! Diaz stond natuurlijk weer meteen op zijn achterste poten te springen: "hallo...heb je mij gezien?...hiero!...ik ben hieeeeer...kom eens kijken...hallo!" Bah aandachttrekker! En ik...ik dacht: “ik verstop me lekker, dan ziet ze me niet en kuurt ze zich maar uit op die druktemaker!” Helaas, truc mislukt, vrouwtje verraadde mijn verstopplek…klikspaan! De Suzymadam begon weer aan me te friemelen, ze trok me de kop zowat van mijn romp af en vrouwtje liet het maar weer allemaal toe hè. Gelukkig zat ik vandaag niet zo vast als de vorige keer en viel de marteling nog wel een klein beetje mee. Voorlopig effekes rustig aan doen…"ja hallo…zeg dat maar tegen die hittepetit." Toen mijn martelaar weg was belde "Dok" nog met goed nieuws. Mijn bloeddruppeltjes zien er nog prima uit, mooi, dan hoop ik dat ze nu weer met rust laten. Geen polonaise aan mijn lijf! Geef me nu maar wat te eten dan kan ik tenminste een dutje gaan doen.
Oh...eten...dat is ook al zo wat. Dat heb ik nog niet verteld. Ik sta op regime! De dames vonden dat ik een beetje te brede heupjes begon te krijgen en dat mijn Goddelijke torso werd bedekt met een isolatielaagje. De laatste tijd beweeg ik wat minder omdat het niet meer zo heel goed lukt om lang te wandelen en omdat vrouwtje erg lui is geworden sinds ze heel raar van de trap af is gesprongen. Omdat ik toch naar "Dok" moest, mocht...sorry...MOEST ik meteen ook even op de weegschaal gaan staan. Oepsie...22 kilo en 200 gram...niet verontrustend maar er moet toch een kilootje af. Ook op je ouwe dag wil je er natuurlijk nog een beetje fancy uitzien. Voorlopig dus even wat minder vlees, geen koekjes en veel groentedinges. Het is een geluk dat ik verzot ben op groenvoer, elke dag wordt er wat anders vers voor me gekookt...maar er gaat toch niks boven een hele echte volle bak vlees! Ik zal me er maar bij neerleggen, ik vrees dat ik weinig keus heb.
Groetsels, Dowan☆
Potjepietjedommedjuu! Zaterdag waren ze druk in de weer met allerlei zooi in de auto te proppen; stinkdinges, slaapdinges, hele grote schoenen en hele lange latten, tassen en het groene vakantieding. Het groene vakantieding betekent altijd dat ze me de volgende dag veel te vroeg wakker maken en ik mee moet in de auto. Na hééééél lang snurken en stinken in de bak kom ik dan op een plek waar ik mijn soortgenoten niet versta en waar ik pijn in de kuiten heb als we de eerste wandeling erop hebben zitten. Of ik het zo leuk vind om daarheen te gaan, dat weet ik eigenlijk niet.
Natuurlijk kijk ik met een scheef oog altijd wel wat er allemaal in die kratten wordt gestopt en het viel me op dat ze mijn bak vergat en mijn koekjes (nou zeg…sta ik zo op regime dat ik niet eens meer wat te eten krijg…sjiek is mich dat!) Het was allemaal anders dan anders en zondag bleek mijn gevoel te kloppen…ze vertrokken en lieten mij alleen achter met El Monstro. Nou…voordat nu iemand de dierenpolitie op ons afstuurt…we zijn niet helemaal alleen hoor. Mijn oudste mensenzusje met mijn mensenschonebroer houden ons gezelschap. Gelukkig kunnen die ook mijn prakkie koken en ervoor zorgen dat ik mijn kakkie kwijt kan dus mijn leventje is wel weer in orde. Behoudens dan natuurlijk dat El Monstro nog hier in huis ronddoolt…pfff…ik word gek van dat beest. Deze mensenzus is, door het jaar heen, wat minder vaak thuis dan mijn jongste mensenzus en El Monstro maakt daar nu dankbaar misbruik van…effe testen hoever hij kan gaan…pfff…soms wou ik dat Diego nog hier was, die had daar wel koteletten van gemaakt. Dat hoefde ik mij destijds niet te permitteren, hij zou me hebben opgevreten!
Vrouwtje heeft me wel nog uitgelegd waarom ik niet mee ga. Dat ik wat last heb van mijn rug was nog wel het minste probleem, daar past ze zich wel aan aan. Het grootste probleem is dat vrouwtje nog steeds een dik pootje heeft (dat krijg je als de je laatste trede van de trap in horizontale toestand neemt) en dat het beter is dat ze het eens effekes een weekje rustig aan kan doen. Berg op, berg af, sneeuw en smalle bergpaadjes doen daar natuurlijk geen goed aan. Last… but not least was vrouwtje ook bang dat onze El "Fidel" een coup zou gaan plegen als ik een weekje weg zou zijn. Uiteindelijk zal hij dat toch wel gaan doen want mij boeit dat allemaal niet zo heel veel maar het leek vrouwtje toch beter dat HIJ niet mocht vergeten dat HIJ niet alleen in dit huis mag ronddeddelen.
Ik kan me inderdaad nog herinneren van toen ik klein was en ik de eerste keer niet mee kon. Ik ben toen een weekje bij mijn zus, mammie en mijn liefmammie gaan logeren. Diego mocht wel met de familie mee en die was me toch een partij vervelend tegen me toen ik weer thuis kwam…echt niet normaal. Gelukkig was dat wel weer snel voorbij maar het was wel even heel akelig. Ik helemaal blij dat ik weer bij mijn mensenfamilie was en Diego de hele tijd op me aan het mopperen…niet leuk! Vrouwtje heeft me beloofd dat ik de volgende keer weer gewoon mee ga…helaas El Monstro ook! Wel moet ik dan eerst nog effe bij “Dok” langs voor een nieuwe dollehondenprik…hahaha…en dan moet El Monstro ook mee…lachen…de aansteller…gniffelgrinnik!
Zo, het is drie uur geweest. Mijn avondprakkie heb ik net verorberd (abnormale tijd zegt vrouwtje altijd maar ik blijf net zolang doordrammen totdat ze knettergek van me zijn geworden en het me maar geven) en nu ben ik moe. Ik ga snel wat slaapjes doen.
Nog 5 nachtjes en dan zijn ze weer allemaal thuis.
Trusten,
Dowan☆
Zo, eens even zorgen dat ik nog eens aan het woord komt want dat lukt me de laatste tijd niet meer zo vaak. Dat stuk broer-ellende is hier constant aan het woord, wat een drukte maker. Gelukkig beginnen mijn oren wat te verslijten dus ik hoor niet meer alles. Vrouwtje zegt dat dat eigenlijk helemaal niet kan want ik heb ze nog nauwelijks gebruikt. Ik denk dat de kwaliteit niet helemaal je van het was toen ik ze kreeg. Mijn moedertje was immers ook al vroeg stokkedoof en mijn zus Do heeft ook haar selectieve doofheid ingeruild voor de echte variant. Scheelt ook wel weer hoor, als je niet zo goed meer alles hoort. Des te beter kun je van je slaapje genieten. Broederlief waakt goed over ons dus ik kan met een gerust hart mijn oogjes dicht doen en een paar uur snurken. Zo tegen een uur of twee-drie in de middag word ik dan even wakker om een paar mooie liedjes te zingen in de hoop dat ik wat te eten krijg en daarna snurk ik weer verder.
Vandaag vieren ze bevrijdingsdag maar eigenlijk is het dat vandaag een beetje niet. Het gevaarlijke Coronamonster doolt nog steeds rond en de mensen zijn nog steeds in gevaar. Gelukkig beginnen de witte-jassen-soldaten steeds meer van die krengen te vangen en is hopelijk het einde in zicht. Het is natuurlijk wel gezellig als iedereen de hele dag hier is maar ik zou het toch ook wel prettig vinden als ze eens een paar uur wieberen. Doordat ze meer thuis zijn hebben ze wel meer tijd om leuke dingen met ons te doen maar ik moet toch een beetje voorzichtig blijven met mijn ouwe knoken. Ik heb genoeg gedonder aan mijn lijf gehad, daar heb ik geen zin meer in.
Met mijn rug gaat het de laatste tijd goed…even afkloppen! Dat stuk broers-ellende mag nog niet zoveel wandelen en moet dit heel langzaam opbouwen. Daar profiteer ik nu van mee, ook ik bouw het heel langzaam op en dan zien we wel hoever we komen. Vrouwtje zegt dat het mooi zou zijn als ik weer een uur mee kan wandelen maar als me dat niet meer lukt is het ook goed. Dan gewoon een korter rondje voor mij en daarna verder met het stuk ellende. Vindt hij vast veel leuker want hij wil toch continu de aandacht voor hem alleen hebben. We kunnen blij zijn dat ik het liefst lekker rustig op mezelf ben want als hij samen met Diego had moeten leven dan had hij inmiddels wel een toontje lager gezongen…oeps…eigenlijk ben IK van het zingen maar ik bedoel het spreekwoordelijk.
Zolang er geen eten in de buurt is, gaat het best goed tussen ons tweetjes. Eten is zijn grote passie en hij is daar nogal erg hebberig in. Dat heeft al een paar keer tot wat gegrommel en gesnauwel geleid en nu zijn er strakke regels zodat er geen ruzies van kunnen komen. Vrouwtje zegt dat voorkomen beter is dan genezen en daar zal ze wel gelijk in hebben.
De laatste twee dagen laten ze het stuk ellende los als we gaan slapen. Eerst sliep hij in "zijne casa" maar nu mag hij de bank met mij delen. Wat ik er van vind weet ik eigenlijk nog niet. Wat hij ervan vindt denk ik wel te weten: "lang leve de vrijheid!" Zolang hij niks doet wat niet mag, mag hij zijn vrijheid behouden dus het is nu aan hem. Sinds hij het vertrouwen heeft gekregen, is hij een stuk rustiger door de dag. Hij ettert heel veel minder en slaapt ook eens netjes door de dag…wat een rust…want die kon je gek maken hoor. Nou ja, ik had er niet zo’n last van (voordeel van versleten oortjes hè) maar het mensvolk werd af en toe hysteresisch van hem. Hij weet heel goed wat hij wel en niet mag en op momenten dat HIJ de AANDACHT wil dan loopt hij al die dingen na die hij niet mag. “Kijk, zien jullie mij…ik ga het doen hè…krijg ik NU aandacht…ik ga het écht NU doen…pula…¡Ándale! ¡Ándale! ¡Arriba! ¡Arriba!” ja hoor...daar gaat weer een stuk plant, of een kussen, een schoen, een deken, een fotolijstje, een andere plant, MIJN staart…oh…poetsdoekjes jatten van het aanrecht, is ie verzot op. Maar, ze zoeken het zich maar uit hoor. Ze hebben het monster in huis gehaald dus ze soppen het zich ook maar zelf op. Ik trek me nergens wat van aan! Dit laatste helaas tot groot verdriet van vrouwtje want ze vindt dat ik me te zeer op mijn kop laat zitten door hem. “Do”, zegt ze dan “bijt toch eens van je af jongen, zet hem toch eens op zijn nummer!” Maar ze weet ook dat dat nu eenmaal niet in me zit. Ik ben nu eenmaal een veel te tolerante goedzak. Laat die hittepetit mijn koninkrijk maar regeren. Ik ben dan wel de koning maar hij is hier in huis de minister-president.
Djuu…ik ben over tijd…het is al half vier geweest en ik heb nog niet gezongen voor eten. Snel gaan doen anders blijft dat bakje vlees veel te lang op het aanrecht staan.
Groetjes,
Koning Dowan de (veel te) Tolerante☆
Hier even een kort berichtje van mij. Ik moet wel snel zijn want ons haaiebaaitje ligt alweer op de loer om voor te kruipen. Nou…eigenlijk moet ik eerlijk zijn…hij begint wat aardiger te worden. We hebben een paar helse weken achter de rug. Baas en vrouwtje vonden het nodig om een heleboel herrie, rommel en stof te gaan maken…moeten wij eens doen! Overal lag rommel…een badkuip op mijn terras, een pleepot op het gras, overal kapotte tegels en stukken steen. Allemaal vreemde mannen over de vloer, die natuurlijk ook weer herrie kwamen maken…ja, ze maakten zoveel lawaai dat zelfs IK het af en toe hoorde. Het heeft even geduurd maar nu zijn alle vreemde manen weer weg en is de rust wedergekeerd. El Fidel…de stresspater… was behoorlijk van de wap en werd van alle stress zelfs even brutaal tegen onze zusjes…moet je niet doen jongen! Maar goed, sinds het vreemde volk weg is en er weer rust en regelmaat heerst gaat het hartstikke goed met hem en heeft hij alleen nog last van banaande oren.
Vorige week zijn we samen naar zijn “Dok” geweest en hebben we de dolle hondenprik gehad. Prima maar dat betekent nu helaas wel dat dat pubergeval ook mee mag als we gaan jodelen in de Oostenrijkse bergen. Vorig jaar ging ik nog samen met mijn grote broer en rots in de branding Diego, dit jaar ben ik grote broer en soms rots in de branding. El Diaz is me inmiddels wel boven het hoofd gegroeid maar als er spannende momenten komen (en daar heeft hij er nogal wat van) dan weet hij toch precies bij wie hij steun moet komen zoeken. Vrouwtje vindt het altijd wel grappig dat hij dan, ondanks zijn grote mond, pas iets durft als hij ziet dat ik het durf. Ik geloof dat ik toch wel een beetje zijn grote voorbeeld ben…haha, laat het hem maar niet horen. Vrouwtje hoopt dat ik nog wel een tijd zijn voorbeeld mag blijven. Ze vindt dat ik toch wel een ouwe vent aan het worden ben. De nieuwe “Dok” voelde iets in mijn keel en vond het toch wel verstandig om nog eens bloed te prikken. Mijn bloed was weer prima in orde maar het kan toch zijn dat er iets aan het broeden is in mijn lijf. Het kan ook zijn dat er iets is geweest waarvan ik aan het herstellen ben of het is gewoon mijn ouwe dag. Mijn baasjes vinden me nu in ieder geval een stuk fitter dan een paar maanden geleden en ze hopen dan ook dat het loos alarm is. “Dok” kon er in ieder geval nog niet veel mee en we wachten nu maar af hoe het zich verder ontwikkelt.
Onze stresspater ligt te slapen en dat ga ik nu ook maar eens even doen, zolang hij me nog wat rust gunt. Of zal ik eerst even gaan zingen voor een twaalfuurtje…het is nog wel iets te vroeg maar misschien is dat wel beter want anders slaap ik net en maken ze me weer wakker. Of…en dat is nog erger…ze wachten tot ik weer wakker ben en maken er dan gewoon een éénuurtje van.
Trusten…nee, ik ga toch eerst even zingen “jodelahietiehietiehietiehietie hietie hietie hietieieieieieieie” potverdorie, ze horen me niet. Ik denk dat ik nog wat harder moet zingen, gniffelgniffel.
Groetjes, Dowan Pavarotti☆