22 november 2019
Buenos días! Na een lange Brabantse nacht werd ik vanmorgen heerlijk uitgerust wakker. Ik had lekker gegeten en mijn broertjes en zus wat getreiterd toen opeens onze huisgenoten begonnen te roepen “bezeuk, bezeuk, bezeuk, bezeuheuheuk!” Gezellig…lekker bijten in verse vingers en tenen. Het bezeuk kwam inderdaad effekes bij ons buurten maar toen gingen ze allemaal schrijfdingen doen aan de grote tafel. Nou, dat is niet interessant dus ik ben maar een tukkie gaan doen...je weet hier immers nooit wanneer je daar weer eens tijd voor krijgt. Ik was lekker in dromenland toen ik ineens ons mensenmoeke haar hand voelde en werd opgetild. “Het is tijd mijn jongen, je gaat met je familie naar je nieuwe huis". Ze deed een touwtje om mijn nek en nam me mee naar buiten. We liepen naar een beweegbak en, na me nog een hele dikke knuffel te hebben gegeven, gaf ze mij aan dat meisje met die hele interessante lange staart (waar ik niet in mag gaan hangen). Ik was al eens met ons ma in zo’n beweegbak geweest dus ik vond het niks eng. Wel was ik het na een minuut of 10 al zat. “Diaz, ga maar slapen we zijn er bijna”, zei de staartenmadam. “We zijn er bijna, we zijn er bijna…maar nog niet helemáááhááál! Kontje káááhááál!” Helaas wilde niemand met me meezingen. Ik hoorde ze wel nog zeggen dat Dowan veel harder kon zingen. Ik wilde er al een paar decibellen bij gooien maar gelukkig hoorde ik nog net op tijd dat ze er wel blij mee waren dat ik niet zo’n verschrikkelijke stem heb. Oeps laat dat die Dowan maar niet horen.
Na een uur in die beweegbak te hebben gezeten mocht ik eruit. Aan dat touwtje om mijn nek kwam nog een langer touwtje en toen voelde ik eindelijk weer vaste bodem onder mijn pootjes. Na wat gesnuffel en een flinke plas zag ik ineens een grote rode meneer met een hele lange kwispelstaart op me af komen. Hé…daar zag ik ook die meneer en die mevrouw die bij die "staart" horen. Ooooh… toen ging me een lampje branden…zou dat dan “de Dowan” zijn? Ons mam heeft ons manieren geleerd dus ik ging netjes kennismaken. Wow zeg, die is wel effekes wat groter dan mijn broertjes van vanmorgen. Dit is echt een “grote” broer. Ik zag hem iets heel cools doen, plassen met een poot hoog in de lucht…vet cool…dat ga ik ook leren, zekers weten! Maar goed…nadat mijn grote nieuwe brother from another mister and another mother me wel oké vond, gingen we naar een huis toe. Het rook daar wel erg naar Dowan en familie “staart” dus ik begreep meteen dat dit mijn nieuwe thuis zou gaan worden. Eerst heb ik eens flink door de tuin gesjeesd; stenen, modderbadjes, groene sprietjes…dat is kicken joh! En toen naar binnen…wow…nog meer nieuwe indrukken. Hier is alles anders als bij ons ma en ik zal nog wel effekes een paar daagjes nodig hebben om hier alles te ontdekken maar de eerste indruk is in ieder geval al positief. Dowan moet er ook nog effekes aan wennen. Hij vindt me wel leuk, maar ook weer niet. De mama van "de staart", “mijn vrouwtje”, zegt dat het wel goed komt met ons.
Nadat ik een uurtje flink rondgesjeesd heb, mijn nieuwe kamertje heb bekeken, Dowan zijn staart iets te vaak heb bewonderd en eens lekker op zijn bed heb gesprongen, ben ik in een diepe slaap gevallen. Mijn eerste tukkie in mijn nieuwe huis.
Tot de volgende keer, Diaz
23 november 2019
Mijn eerste nacht in mijn nieuwe huis hebben we allemaal overleefd. “Zusje staart” stopte me gisteravond rond een uur of elf in mijn bedje en na een paar kleine slaapliedjes ben ik toen heerlijk gaan slapen. Om één uur snel een plas gaan doen met “zusje staart” en toen weer snel verder snurken tot een uur of vier. Weer een snelle "pinkelronde" en toen ben ik helemaal zelf mijn bedje ingewandeld. Vervolgens heb ik geslapen tot kwart over zeven…en trots dat ze op me waren! Ik had nog wel wat langer geslapen als die geweldige nieuwe broer van me me niet wakker had gemaakt. Meneer is nogal gesteld op zijn eten en dat moet dan ook iedereen weten! De rest van de dag heb ik me beziggehouden met grote broer plagen (correctie…pogingen gedaan om grote broer te plagen…het mag namelijk niet van vrouwtje), netjes buiten plassen en poepen en mijn familie goed in beweging houden. Ik heb het wel naar mijn zin hierzo!
Oja…weet je wat hier helemaal geweldig is. Dowan heeft dan wel niet van die lekkere melkdingen aan zijn buik hangen (heb de hele dag gezocht maar hij heeft ze echt niet) maar mijn vrouwtje heeft een geit in de koeldinges. Dowan krijgt voor het slapengaan wat “geitejotjetje” (schijnt nog een ritueel te zijn van die oppergod) en vrouwtje vroeg zich af ik dat ook zou lusten. Tuurlijk lust ik dat! Het had niet veel gescheeld of ik had al in de bak van Dowan gehangen. Ik wist niet hoe snel ik bij mijn eigen bakje moest komen…ze hebben me behoorlijk hard uitgelachen maar dat boeit niet. Het was héééééérlijk, ben zelfs nog gaan kijken of Dowan wat had overgelaten…niet dus!
Ikke met mijn brother from the other mister and the other mother
Het is in ieder geval erg vermoeiend allemaal dus ik ga ook maar weer snel op een oor. Ik hoorde dat ik nog effekes op rust mag komen en dat we vanaf volgende week naar “schooltje” gaan. Wat the duck is “schooltje”? Misschien moet ik dat eens aan Dowan vragen als hij wat spraakzamer wordt, hij is op het moment nog wat stilletjes.
Buenas noches, hasta la vista amigos!
Diaz
25 november 2011
Miserie, miserie, miserie, puppenterreur in huis…en dat op mijn oude dag. Dacht ik eindelijk eens van mijn pensioen te kunnen gaan genieten na al dat gemantelzorg voor Diego, word ik nu ineens nog verplicht omgeschoold tot nanny. Vrijdag kwam het rode gevaar MIJN huis binnen, de eerste dag gedroeg hij zich nog best netjes, er zaten ergens nog wat manieren maar inmiddels zijn we op dag vier en als ik niet uitkijk heeft ie binnen een maand de kroon van mijn kop gejat.
¡Ándale! ¡Ándale! ¡Arriba! ¡Arriba! Max Verstappen is er niks bij. Links langs me heen, rechts langs me door, aanval van voor, aanval van achter…ik kan het niet meer bijhouden…over me heen, onder me door. Hey…hallo…ik ben toch ook al 9 hè! Hij springt op mijn kop, trekt aan mijn staart, zoekt de hele tijd naar melkflessen onder mijn buik, pikt mijn mand in, schudt mijn speeltjes (waar ik al jaren niet naar omkijk maar die ik nu ineens moet hebben) helemaal dood. Lebbert MIJN jotjetje op, zit, als ik niet uitkijk, voor mij in MIJN voerbak, piest en poept op mijn terrein, loopt mij telkens voor mijn voeten en ga zo nog maar even door. Wat een brutale vlegel hebben ze in huis gehaald. De eerste paar dagen heb ik nog wat compassie met hem gehad maar nu begin ik toch op hem te mopperen (dat mag gelukkig van vrouwtje). Kijk, het is natuurlijk niet helemaal MIJN “casa” (zo noemt die snotneus mijn huis, meneer spreekt deftig) maar ik heb hier toch wel effekes wat meer te vertellen dan die “molmoes”. Maar als je nu denkt dat meneer onder de indruk is, ho maar. Een seconde…hooguit… huppatee en dan gaat Speedy Diaz Gonzales weer ¡Ándale! ¡Ándale! ¡Arriba! ¡Arriba!
Gelukkig gedraagt hij zich ’s nachts wel redelijk. De eerste twee nachten is ons jongste mensenzusje bij me blijven babysitten en afgelopen nacht had vrouwtje dienst. Vrouwtje heeft zo hard gesnurkt dat die “molmoes” de hele nacht helemaal zen is gebleven. Pas toen ons oudste mensenzusje om kwart over zeven beneden kwam is hij opgestaan…dat was dan wel weer heel netjes van hem. Als het zo nog even doorgaat kunnen ze weer boven gaan slapen…goedzo…opgeruimd staat netjes, na 23.00 uur geen vrouwen meer op mijn bank. Vrouwtje heeft hem net naar zijn kamertje gedirigeerd en nu ligt hij in diepe ruste. Het lijkt mij dan ook heel verstandig als ik ook even een uiltje ga knappen. Misschien wel eerst nog even aan vrouwtje vragen of we even kunnen gaan pinkelen en nog wat eten…met een lege blaas en een volle maag slaapt het altijd wat lekkerder.
Trusten, Dowan☆
30 november 2019
Poeh poeh, wat een week. Mijn eerste week “out of mama’s casa” zit erop. De afgelopen week heb ik het ontzettend druk gehad. Als eerste moest ik natuurlijk even wennen aan mijn nieuwe familie en hun fratsen. Maar nu begin ik ze een beetje te kennen. Zo af en toe komen er nog wat vreemde mensen en ze zeggen allemaal: “oh, wat is ie knap, oh wat een schatje” ja duh…dat hoef je mij niet te vertellen. Naast het leren kennen van al die vreemde mensen heb ik de afgelopen week ook geleerd dat ik in mijn eigen bed moet slapen…dat is toch wel een klein issue. Dowan heeft het hele huis ter beschikking en ik? Ik word in een hok met traliewerk gestopt! Niet eerlijk! Een cel met uitzicht op…ja op wat…niks eigenlijk. Ze hebben er zelfs een gordijn voor gehangen zodat ik maar niet kan kijken wat zij allemaal in vrijheid uitspoken. Volgens vrouwtje is dat omdat ik anders teveel prikkels krijg en ik niet slapen wil. Het schijnt dat slapen heel erg belangrijk is voor me maar zelf zie ik daar niet zo het nut van in. Er is zoveel te beleven. Maar goed…dan stoppen ze me in bed en vertikken ze het om een slaapliedje voor me te zingen. Nou, dat doe ik dan maar lekker zelf…’o solo mio en dan nog wat harder ‘o solo mio en nog wat harder ‘o solo mio en dan nog een toegift Ó SOLO MIO en dan misschien nog een paar keer. Gelukkig voor mijn familie ken ik niet de hele tekst dus het blijft beperkt tot dat ene zinnetje uit het refrein, maar toch kunnen ze het niet echt waarderen. Meestal krijg ik dan eventjes een vinger om op te sabbelen en dan val ik wel in slaap. De eerste paar nachtjes waren een beetje moeilijk voor me maar de derde nacht heb ik al lekker doorgeslapen tot een uur of zeven in de ochtend…en trots dat ze op me waren, goed hè! De hele week is één van de dames bij me blijven slapen maar vanaf gisteren slaap ik alleen met Dowan. Vrouwtje zei dat ze heel erg trots op me is en dat ik vooral zo moet doorgaan.
Poepen en plassen is ook zoiets waar ze bombarie over maken. Doe ik het binnen dan interesseert hun dat helemaal niks maar doe ik het buiten dan maken ze me daar toch een poeha over…nou ja mij boeit het niet, als het maar lekker schuift. Soms ben ik wat te druk met andere dingen bezig en vergeet ik dat buiten poepen en plassen me meer oplevert…tja, ik moet ook aan zoveel dingen denken. Weet je wat echt stom is? Wandelen met zo’n ding aan je nek…ieks. Ze willen dat ik dat ook leer. Daar zal ik toch eerst nog een paar nachtjes over moeten slapen want vooralsnog vind ik het maar een akelig ding. Soms moet ik met het ding wandelen en soms word ik in de koets gezet. Ze pakken de koets als ze verder willen gaan. Het eerste stuk ga ik dan in de koets (leuk ding want er ligt allemaal lekkers in) en als we dan in het veld zijn mag ik een stukje lopen (zonder het ding). Mijn baasjes zijn bang dat mijn pootjes te zeer slijten dus ik mag niet te ver lopen. Als mijn tijd er weer op zit ga ik terug in de koets...en dan zing ik van "rije rije rije in een waaaaaagentje..." 
Tja en wat heb ik nog meer beleefd? Ik heb in de beweegbak gezeten, andere beweegbakken gezien, vliegbakken zien overkomen, racebakken op rails gezien, melkfabrieken in de wei zien staan (maar ik mocht er niet bij), bij de dokter geweest, op het gras gerend, vieze moddervoetjes gemaakt, vriendjes gemaakt, op de stenen gelopen, blaadjes zien waaien, in de kelder bij het was- en droogding gaan kijken, geholpen met plasjes opruimen (mijn favoriete bezigheid), op een stoel met wielen gezeten, bezemen, kennis gemaakt met het brommende alles-op-eet-ding, geholpen met het afwasding, fladderbeesten gezien (helaas nog niet kunnen vangen), geposeerd voor het grote één-oog-ding en…mijn nieuwe grote broer “de vot oetgehange”…als ze dat zeggen dan bedoelen ze dat ik hem aan het plagen ben. Eigenlijk is hij een beetje bang voor me maar hij begint te ontdooien. Gisteren en ook vandaag hebben we heel eventjes met elkaar gerend. Ik denk dat het wel goed komt tussen ons.
¡Chau! Diaz