Ik heb mijn vrouwtje al een aantal keren behoedt voor noodweer. De eerste keer wandelden we in het veld en werd de lucht plots heel erg donker. Mijn vrouwtje wilde nog even doorlopen maar ik vertikte het en wilde de kortste weg naar huis nemen. Vrouwtje kon me met niks verleiden om toch de kant op te gaan waar zij naar toe wilde. Uiteindelijk is ze me maar gevolgd. Een uur later hoorden we dat er een stevige windhoos was geweest waar we waarschijnlijk in zouden hebben gezeten als we vrouwtje haar weg hadden gelopen.
De tweede keer was het minder ernstig; ook nu weer tijdens een wandeling. We waren met stralende hemel vertrokken maar halverwege begon het te betrekken. De paarden in de weilanden werden erg onrustig en we zagen en hoorden dat er een onweer op komst was. Het baasje van mijn vriend Pie had het niet meer maar mijn vrouwtje zei voor de flauwekul: "maak je geen zorgen, zolang Diego blijft doorlopen is er niks aan de hand". Zo gezegd zo gedaan (we konden moeilijk anders want we waren net op het uiterste punt van de wandeling). Op een gegeven moment werd Pie's vrouwtje toch wel erg bang en vrouwtje vroeg haar of ze nog verder wilde. We moesten namelijk op dat moment het veld in gaan. Ze had het echt niet meer en vrouwtje besloot om naar kennissen van mij te bellen die daar ongeveer 1 minuut vandaan wonen om te gaan schuilen (die hebben toevallig ook een toller maar dat is mijn aartsvijand). Op datzelfde moment stopte ik met lopen en was niet meer vooruit te branden. Met de gedachte aan die windhoos heeft vrouwtje toen maar heel snel koers gezet naar die kennissen. We waren goed en wel veilig binnen of er brak een behoorlijk onweer los.

Mijn vrouwtje beslist altijd waar we naar toe lopen maar als ik echt niet meer verder wil, respecteert ze dat. Meestal heeft dat een gegronde reden.