8 oktober 2023
Kiekeboe, hier ben ik weer. “Hunsjeskinger” wat hebben ze het hier druk gehad. Eerst met dat witte lompe gevaarte, daar wil ik verder niet over praten…stom ding…punt uit! Het mensenvolk vindt het allemaal prachtig: “hij is zo blij”, “hij is zo vrolijk”, “oh het is zo’n lekker ding”, “koetjiekoetjekoetjiekoeeeeee”…gatverdejakkes…ieks…blèh…k@tsneigingen krijg ik ervan…hier heb ik GEEN ZIN IN! Het is net zo’n vreselijk geval als die wat ik af en toe in het bos tegenkom, echt man, als ik hem te pakken krijg vreet ik hem op. Hij mij ook waarschijnlijk, het is maar even een kwestie wie het snelst is. Mijn hofdame is dan niet bepaald “amused” en dat steekt ze vervolgens ook niet onder stoelen of banken. “Goddjuu Diaz…je trekt me mijn armen van het lijf”, die zitten goed vast hoor maar ze overdrijft nu eenmaal graag
Maar goed, het is dus druk geweest hier. Ze haalden het ineens weer in hun hoofd om de tempel te gaan verbouwen. Wat een puinzooi, de hele keuken lag vol drek en stof. En een herrie…niet te harden! Ze moeten nodig wat van mij zeggen! En allemaal vreemde kuiten over de vloer waar ik niet bij in de buurt mocht komen…alsof ik overal mijn tanden in ga zetten…noujazeg…wat denken ze wel niet van me. Als al het vreemde volk de deur uit was, mocht ik meehelpen maar het schijnt dat ik vier linkse poten heb…hihi… Had me die baas een mooi grijs vloertje gestort…heb ik er mooie pootjes in gemaakt, hahaha, met als toegift ook nog een rondje betonpootjes in de woonkamer gestempeld …whoawhoawhaaaa. Een witte muur geverfd…hihi…ook een extra witte pluim in mijn staart. Doekjes neergelegd waar het druppelde…ik ruimde ze vakkundig op. Ik heb goed “ge-opzigterd” al zeg ik het zelf, het resultaat mag er zijn.
Tussen die hele verbouwshit en die vreemde kerels door, bleven mijn dagelijkse rituelen gelukkig zoveel mogelijk hetzelfde. Met de rammelbak naar het bos om grote jongens te draaien en lekker uit te waaien. Mijn lieftallige hofdames hebben er een sport van gemaakt om alles en iedereen zoveel mogelijk te ontwijken. Zo weinig mogelijk negatieve prikkels en de positieve prikkels is balans houden…en dat gaat top! Als er lekker meisjes komen, mag ik effe knuffelen en komen er grote boze testosteronbommen, dan gaan we ruim aan de kant. Geen gezeik met mensen die denken dat ik het leuk vind om door ze geaaid te worden en al helemaal geen gedoe met dat minderjarige grut. Alles op veilige afstand.
Tussendoor moet ik me ook nog altijd melden bij de reclassering. Mijn shrinkmadam had een medestrijder gevonden voor me. Zorro…gigantische naam voor een ieniemienie teckel. Dat was wel chill. We gingen zo goed samen dat er nog een paar tbs-ers aan ons groepje werden toegevoegd…ook easy peasy. Totdat ze kwamen met…jawel hoor… zo’n groot wit gevaarte. Pffff…daar begon het gedonder weer. Heel snel hadden we iedereen weggepest en bleven wij met zijn tweetjes over. Het was de bedoeling dat we elkaar zouden gaan tolereren...dankje de koekoek...echt niet hè! Wat hebben we op elkaar gescholden. Als we de kans hadden gekregen, hadden we elkaar de oren van de kop gereten maar we hebben het heelhuids overleefd. Vandaag was de laatste les en, wat geen mens meer verwachtte, we hebben op een dikke meter van elkaar relaxt op de grond gelegen…helemaal zen, “woesja”. Niet dat wij dat nou zo leuk vonden maar we dachten “ach, onze groepsleidster deed zo haar best, laten we eens wat aardigs doen voor onze lieftallige Misha" . Allemaal goed en wel hè maar ik wil hierbij wel effekes heel duidelijk vermelden dat behaalde resultaten uit het verleden geen garantie bieden voor de toekomst. Kom ik hem morgen tegen, heb je grote kans dat ik hem alsnog opvreet!
Ik krijg nu twee weekjes herfstvakantie en dan mag ik naar een nieuw groepje. Ben benieuwd! Eentje uit die groep ken ik al…en dat is me toch een bitch. Ik weet nu al dat ik bij haar hééééééél ver uit de buurt ga blijven. Die meent zich wat joh. Omdat ze nou toevallig bij mijn "sjpychepater" woont, wil dat nog niet zeggen dat zij de baas is op het veld. Ze heeft van die intimiderende ogen en als ze haar mond opendoet…echt, daar kieper je van achterover. Het schijnt dat ze bij de politie wilde gaan werken dus ze zal het sowieso wel niet zo hebben op ex-delinquenten. Dat ze maar niet denkt dat ik bang voor haar ben! Ze heeft niet eens een pistooltje dus effe dimme hè, dametje! Mijn pistool staat altijd op scherp en ik heb nog twee volle buidels met kogels. Als ze me teveel mijn vot uithangt, zal ik haar eens een kopje kleiner maken!
Maar goed, we zullen wel zien. Voorlopig ga ik eerst eens even genieten van mijn welverdiende vakantie...
Hasta mañana,
Diaz
Zo, nu toch maar eens even vertellen hoe het staat met mijn vorderingen. Schijnbaar is mijn hofhouding daar best trots op. In de eerste schoolweken werd ik verbannen naar een klein privéveldje, bang dat ze waren dat ik alleen maar moordlustige gedachten zou hebben…nou ja…ikke…kom op zeg! Zoiets zou ik nóóóóóóit doen. We moeten nu werken in een groepje met een aardig klein wit fluffy hondje, een pinnig zwart ding en dan die halve politieagente. Dat zwarte juffie zit steeds op ons te schelden, kijk ik haar aan, is het niet goed, kijk ik een andere kant op is het ook weer niet goed…zucht…vrouwen…je wordt er gestoord van. Gelukkig is het niet persoonlijk want mevrouw de agente krijgt ook steeds de wind van voren. Zo heel slim is het hittepetitje eigenlijk niet want één hap en ze is hap-slik-weg-foetsie. Gelukkig was ik op mijn privéveldje heel ver van haar vandaan en met een bus slagroom in de buurt ben ik toch wel geneigd om naar mijn personeel te luisteren en dat hysterische gekef te negeren. Zo goed zelfs dat ik na een paar weekjes mijn isoleercel mocht verlaten en mee mocht gaan doen op het grote veld. Ruig joh! Door de tunnels, op de wipwap, tussen de paaltjes, onder de boogjes, op het plankje en, mijn favoriet, “valeriaan snuiven”. De eerste les moest ik een blikje zoeken met een “zen-achtig” luchtje eraan…easy peasy…puppyspel. Het was zo simpel dat er geen enkel tussenstapje meer hoefde te worden genomen en ik meteen aan de slag kon met kleine friemelstukjes rubber. Mag ze alleen niet opeten, anders gaat de juf te hard door haar voorraad heen…hihi…gewoon een paar daagjes wachten en dan zijn ze weer te gebruiken hoor…whoawhoahaa…valeriaan met een vleugje Diaz is vast ook lekker. Dat speuren vind ik geweldig en ik ben er ook echt goed in, stiekempjes zelfs beter dan mevrouw de K9. Het is zelfs zo erg met me dat juf Misha het doosje rubbertjes moet opbergen anders blijf ik voor het hek staan kwijlen en heb ik geen oog meer voor alle andere speledingetjes die voor me zijn neergezet. Is niet erg hoor, zo leert zij meteen dat ze alles direct moet opruimen als je het niet meer nodig hebt. Proberen ze mij ook bij te brengen maar dat lukt niet zo goed.
Vooruit dan maar, voor de fun maar vooral voor de slagroom.
Dat andere spul vind ik ook wel leuk maar meestal heb ik daar al snel genoeg van. Het is ook zo onnozel. Zetten ze wat van die stomme paaltjes neer en ik moet daar dan tussendoor…wat heeft dat voor nut…erlangs is toch veel meer plaats? En waarom door zo’n krappe tunnel als je er gewoon omheen kunt wandelen? Ik doe maar mee omdat het me slagroom oplevert en het zo ontzettend lachwekkend is om mijn dames over het veld te zien huppelen in een poging mij aan de gang te krijgen. Baas kan dat trouwens ook wel waarderen, ik krijg altijd een extra groot stuk van zijn boterham als ik ons vrouwvolk flink heb laten stuiteren tijdens de les. Haha, jammer hè baas, dat het nu geen zomer is, whoawhoahahaa. Oeps…dat is op het randje…braaf zijn… #metoo. Over #metoo gesproken, vanmorgen had ik ook een gevalletje ongewenste intimiteiten. Ik werd bijna gevisiteerd door mevrouw de veldwachter. Gelukkig damde ze in toen mijn sjpychepater haar tot de orde riep. Daarna hebben we elkaar even, enigszins beleefd, besnuffeld en een hele kleine aanzet gemaakt tot een mogelijke poging om even met elkaar te sparren. Misschien is ze toch wel een heel klein beetje aardig…misschien hè…volgende week kan ik daar weer heel anders over denken! Voor nu is het effekes over en uit. Van al dat valeriaan snuiven ben ik wel een beetje moe geworden…peace man…trusten…
Diazzzz
Mijn bot, is het alweer zolang geleden dat ik iets heb toegevoegd aan mijn autobiografie? Schandalig! Maar ja eigenlijk valt er niet zo heel veel nieuws te vertellen. Ik sta nog steeds onder toezicht. Iedere zaterdagochtend om 11 uur moet ik me melden en word ik geacht gezellig mee te doen aan stompzinnige spelletjes. De slagroom doet het hem, anders konden ze op hun kop gaan staan. Alleen als de valeriaandoos wordt uitgehaald dan ga ik als een speer. Dan kan me de hele boel gestolen worden, dan ben ik nog maar met één ding bezig. Zelfs die schreeuwlelijkerds van de buren worden volledig genegeerd (nou laat ik even in het midden of ik onze buren bedoel of de buren op mijn trainingsveld, hihihi).
Laatst was me die dame van de visitatiecommissie weer daar, uiteraard weer bazig en bemoeierig…vrouwen…pfff. Ik mag niet aan haarre "poep" komen maar ze kruipt wel steeds met haar neus in mijn gat. Alsof IK dat zo leuk vind! Je zult daar alleen bruine jongens vinden hoor, geen drugsbolletjes! Nou heb ik wel een flinke plank voor mijn kop hoor dus dat gemopper dat ik niet aan haar kont mag zitten, gooi ik zo naast me neer. ...uiteraard met de nodige voorzichtigheid want ze denken nog steeds dat ik bang voor haar ben en soms is het goed je personeel in die waan te laten... Zodra ze haar kont draait, doe ik meteen mijn uiterste best om haar eens grondig te inspecteren. De aanhouder wint, zeggen ze toch wel eens?! Zover is het echter nog niet gekomen want toen ik daar zo druk mee bezig was, stroomde er ineens een vleugje valeriaan mijn neusgat in. Per direct werden alle activiteiten “on hold” gezet en focuste ik me alleen nog maar op mijne “sjnoef”. Misschien dat ik toch eens moet gaan solliciteren bij de narcoticabrigade. "Madam Bemoei" wilde ook even mijne “sjnoef” komen inspecteren maar toen heb ik haar toch even flink op haar flikker gegeven: “DON’T TOUCH MY SJNOEF!”. Ze stoof achteruit zeg…ik wist niet dat ik het in me had. Ze is snel afgedropen en met haar hofdame naar binnen gegaan…moet niet gekker worden zeg…MIJN “sjnoef” is heilig! De weken erna heb ik gelukkig geen kapers op de kust gezien, ik had het hele veld voor mij alleen. En deze keer NIET omdat ik me misdragen heb maar omdat het wat slapjes is en er nieuwe trainingsmaatjes geworven moeten worden. Ik vind het wel prima zo maar mijn hofhouding is van mening dat ik ook moet kunnen trainen met ander honds volk om me heen. Vorige week was er toevallig een uitprobeersel aanwezig op het veld. Zo’n klein, zwaar minderjarig geval. Dat mormel begreep dat ie in het hoekje moest blijven en de overige 99% van het veld van mij was. Kijk…zo kan het ook hè! Prima, op die voorwaarden duld ik nog wel wat medestrijders.
Op de dagen dat ik me niet bij de reclassering hoef te melden, eis ik mijn normale dagprogramma. Geen gelanterfant, tussen 8.30 en 9.00 uur wil dit lekker ding naar het bos. Hoe ze het doen zal me een worst wezen. En gaat het niet goedschiks, dan zal ik ze zolang aan hun kop blijven zeuren tot ze van ellende opspringen en me de rammelbak injagen (ze denken nog steeds dat ik niet zelf naar het bos kan wandelen). Zeuren heb ik gelukkig op tijd geleerd van “der Meister” dus geloof me maar dat dat effect heeft. Zoals met alles ben ik ook in het zeuren de overtreffende trap. Was het bij Dowan een hoog irritant miemeltje, ik ga voor de volle kaart! Ik begin met een whoawhoe, dan een whoahoewhoeeooewahoe…whowauwiiawahowwoeee… Bor de Wolf zou er jaloers op zijn. In plaats dat ze meteen in het gelid springen, zitten ze me dan ook nog wat stom uit te lachen. De buren niet…en dat is mijn geluk...whoawwoha…die worden dan ram leip…gniffelgniffel.
Als ik dan uiteindelijk de boel gemobiliseerd heb en in de rammelbak zit, moet er niet één of andere onverlaat denken dat ie in mijn wijk mag rondlopen. Als me hun gezicht niet aanstaat dan ga ik eens effekes goed uit mijn dak. Mag ik natuurlijk niet…maar doe ik lekker toch!
In het bos kan ik mijn bruine bolletjes lozen…zááálig. Is mijn endeldarm leeg, dan verdwijnt ook langzaamaan mijn ochtendhumeur en ben ik weer enigszins aanspreekbaar en ontvankelijk voor verzoekjes. Geen bevelen hè want daar ben ik allergisch voor. Als ik dan ook nog eens het geluk heb dat ik wat lekkere chickies tegenkom…Bobby blijft mijn favoriet… ben ik voor de rest van de dag een tevreden man. Bij tijd en wijle natuurlijk wel nog wat van tafel jatten, de buren op stang jagen, kussens vermaken tot gatenkaas en mijn egel-knuffel ontleden…ze zullen toch weten dat El Diablo in the house is, gniffelgniffel.
Saludos, El Diaz