"Only the lonely"

 

Only the lonely
Only the lonely

Only the lonely
Know the way I feel tonight
Only the lonely
Know this feeling ain't right

There goes my baby
There goes my heart
They're gone forever
So far apart

But only the lonely
Know why
I cry
Only the lonely

Only the lonely
Only the lonely

Only the lonely
Know the heartaches I've been through
Only the lonely
Know I cry and cry for you

Maybe tomorrow
A new romance
No more sorrow
But that's the chance
You gotta take

If your lonely heart breaks
Only the lonely

 

Roy Orbison

Songwriters: R. Orbison / J. Melson

 

27 juni 2022

Hij is er niet meer en met hem stierf er ook een heel groot stuk van mij. Natuurlijk wist ik dat het niet goed met hem ging maar dat ik ineens zo snel afscheid moest nemen en het in mijn eentje moest zien te klaren, viel me toch wel erg rauw op mijn “patsj”. Die vervelende, grote, stoere puber kon je bij elkaar vegen. Verdomme, ik moet toegeven dat ik veel meer op die onderdeur gesteund heb dan dat ik ooit had kunnen denken en nu hij er niet meer is, mis ik hem ontzettend. “Stresspater” zei Dowan altijd tegen me “doe toch eens relaxed man”, “schijthuis”, “angsthaas” en dan werd ik toch boos! Uiteraard moest hij het dan bezuren, hè! Maar toen mijn "grote", wijze, relaxte (behalve als hij honger had) broer niet meer aan mijn zijde stond, heb ik me heel erg vies in de nesten gewerkt. Dowan had me nog zo gewaarschuwd maar ja, ik ben een PUBER en dan hoef je niet te luisteren! Ik heb ruzie gemaakt met mijn hondse collega’s, een grote mond gehad tegen wat mensvolk en, als gigantisch dieptepunt, een hele heftige confrontatie gehad met het hoofd van mijn hofhouding.

Mijn personeel was mijn buien spuugzat (het is het personeel van vroeger niet meer hè, daar kon je gewoon eens flink tegen blaffen). Ze hebben me een ultimatum gesteld: “of je gaat in therapie, of je zoekt je maar nieuw personeel want dit gedrag wordt hier niet getolereerd!” Oeps…ik heb het misschien toch een klein beetje veel te bont (en blauw) gemaakt. Na me een week zwaar ellendig gevoeld te hebben, koos ik toch maar voor de “shrink” en zodoende stond er ineens zo’n zieleknijpster op de stoep. Mijn grote mond is blijkbaar een combinatie van angst en stress en dat moet, zo werd geoordeeld, veranderen willen we het hier gezellig houden. Ze verklaarden me ontoerekeningsvatbaar en ik werd veroordeeld tot het volgen van een rehabilitatie traject omdat mijn, toch al prikkelende ikke, ram overspannen was. Of dat alles nog niet ellendig genoeg was, werd me ook nog eens huisarrest opgelegd…hoe verzinnen ze het! Ik mocht niet naar de chickies, moest gaan pienkelen tegen een geïmproviseerd pispaaltje in de tuin, bruine jongens leggen op mijn eigen territorium (ook hun woonkamer is MIJN territorium…gniffelgniffel)…ze zijn van de pot gerukt hier! Gelukkig vielen er nog wat koekjes te verdienen…eh…sorry…kruimels bedoel ik…wat is die shrink krenterig zeg! In plaats van een heerlijke terroriserende rondgang door de buurt, had ze speltherapie voor me bedacht; ontzettend veel snuffelen, kunstjes doen, hersenwerkjes, nieuwe fratsen leren en een week lang oefenen op het omdoen van een halsband...een hele nieuwe, dat dan weer wel. Ik had ze al snel duidelijk gemaakt dat ik niet werk voor een kruimel, iets fatsoenlijks graag of je doet je dat ding maar zelf om! Ze willen ook dat ik een feestneus ga opzetten…stom ding…maar het schijnt te moeten als ik mee op vakantie wil. Daarnaast willen ze geen risico lopen dat ik ooit nog eens ga proeven aan iets wat daar eigenlijk niet voor bedoeld is (een lekker stukje dierenarts bijvoorbeeld…grrr...ik zie het probleem niet).

De eerste dagen waren extreem heftig…vreselijk! Mijn blaas “platsjte”, mijn volgepropte darmen werden hun jongens niet kwijt…ik was helemaal geconstipatieteerd! Tot overmaat van ramp werd me opgelegd dat ik al die therapiedingen moest gaan doen met het hoofd van mijn hofhouding…met HAAR…en niemand anders! We moesten onze strijdbijl begraven en elkaar weer gaan vertrouwen. Shit man…wat was dat lastig die eerste week. Ik vertrouwde haar voor geen meter en zij mij waarschijnlijk nog minder. Gelukkig geeft de shrinkmadam goede tips en stapje voor stapje maken we vorderingen.

We zijn nu twee weken bezig en we zijn weer een beetje vriendjes geworden. De shrinkmadam heeft gezegd dat ik mijn personeel moet gaan vertrouwen als iets te spannend voor me wordt en dat ik me moet laten helpen en niet meer moet proberen om alles zelf op te lossen. We oefenen ons het leplazarus maar we zijn goed op weg. Heel langzaamaan zijn we nu aan het oefenen om weer terug naar de hondse maatschappij te mogen gaan. Sinds een paar dagen mag ik mijn neus weer eens effekes buiten de deur steken maar alleen onder hele strenge voorwaarden en ik moet binnen mijn staatsgrens blijven. Uiteraard is hierover het laatste woord nog niet gezegd hè! Ik zal, zodra ik een millimeter ruimte krijg, die ook meteen inpikken. Moet ze maar zorgen dat ik bij de les blijf. Ze zeggen dat de aanhouder gaat winnen…ben benieuwd wie dat zal gaan zijn…gniffelgniffel.

Mijn oogjes beginnen zwaar te worden. Hard werken, die therapie.

Hasta la vista, baby
Diazzzzzz

 

14 augustus 2022

Terror, error, error…wat een ellende weer. Ik zie het niet meer zitten en mijn hofhouding idem. We zijn op vakantie geweest, effekes ontspannen zeggen ze, nou steek dat maar ergens waar het heel donker is. Omdat ik nog steeds onder curatele sta, mocht ik wel mee maar ik moest me houden aan mijn “voorwaarden”. Na een lange reis, waarbij ik even de neiging had om aan de pijpen te gaan hangen van een vuilnisophaalmeneer…oeps…kwamen we op ons logeeradres. Zorgvuldig gekozen zodat het ook voor mij leuk zou zijn en dat was prima gelukt, al zeg ik het zelf. Het rook er heerlijk…naar een lekker mals, loops, chickie… Mijn testosteron stond meteen op standje overload. Wat een lekker wijf. Het duurde een paar dagen en toen zag ik haar lopen…een prachtige, blonde stoot…wow, wat een lekker ding…die lange blonde lokken…awooooooohooooooo, awooohooohooohooo, awooohooohoohooo Helaas was er een kaper op de kust. Een paar keer per dag banjerde er zo’n einheimisch geval op vier poten voorbij die dan begon te zingen onder haar raam. Awoohoooooooo, awooooohoooo en daar moest ik dan natuurlijk weer overheen awoohoohoooo, awooooohooooohoohooo het leek wel een auditie voor “Austria got talent”. Het maakte het er allemaal niet gemakkelijker op. En denk je dan alles gehad te hebben? Helaas, pindakaas! Aan de andere kant van het gebouw woonde een enorm lomp, onbeschoft labradorgeval. Wat een lompe koe zeg…sorry, stier…echt een eikel. Als ik een rondje moest gaan trampelen om te piesen en te k@kken werd iemand vooruit gestuurd om te kijken of die lompe blafzak niet uit het raam hing te blèren. Was hij daar, dan kon ik fluiten naar MIJN rondje en moest er worden geimprovi-nog-wat (djuu…moeilijk woord). Ondanks alle pogingen dat bakbeest te ontlopen ging het toch nog bijna mis. Ik zat me daar lekker een bruine jongen te draaien, komt daar ineens 35 kilo lompigheid aan gedenderd met in zijn kielzog een jochie...tonjk, tojnk, tojnk. Zijn handjes hielden de riem vast maar zijn voetjes stuiterden...tojnk, tojnk...ik vond het jammer dat hij niet op zijn snufferd ging (ja...sorry hoor, ik heb nu eenmaal de pest aan kinderen). Vrouwtje…dat was wel weer lief van haar…ging voor me staan maar gelukkig kwam het net niet tot een confrontatie. Ik had hem verscheurd hoor! Mij wat storen als ik aan het k@kken ben…grrrrr. De toon was nu helemaal gezet hè…als ik hem ooit nog eens te pakken krijg! Ontstressen…nou, ik heb er niks van gemerkt.

 F TD 4 45 2   F TD 4 45 1

     

Eenmaal thuis was ik weer volledig van de wap af, ze werden helemaal gestoord van me. “Potdomme…Diaz…waar hebben we nu al die weken aan gewerkt?” Back to basic en weer opnieuw beginnen! Vrouwtje was me zo spuugzat dat ze er (met een zeer slap excuus van "ik moet werken Diaz") vandoor ging en me de hele dag alleen liet met "zusje staart"…en ik was me daar toch een partij pislink over. Ik heb gescholden, gevloekt en getierd maar luisteren ho maar. Pas nadat ik ’s nachts de boel binnen had ondergepist en –gescheten kwam er actie. Oh, ze was nu pas echt strontchagrijnig…oeps. Ze pakte me bij mijn vlerkjes, pleurde me de beweegbak in en reed met me naar het bos. Ojee…ik heb wel eens gehoord dat ze daar stoute jongetjes vastbinden aan een boom…ze zou toch niet?...toch?...hellup! Eenmaal in het bos probeerde ik alle stress eruit te gooien. Vrouwtje had medelijden met me toen ik als een kip zonder kop rondrende en dat gaf me een klein beetje hoop dat ze me toch niet aan een boom ging vastbinden. Misschien was ze wel helemaal niet boos op me maar was ze even radeloos als ik. Ik doolde hulpeloos en zwaar opgefokt rond en ineens zag ik “hem”. Een vage verschijning van mijn kleine “grote” broer met naast hem een imposante reus. Ik moet het toch wel flink verkloot hebben als ze me vanaf de regenboogbrug komen opzoeken. Die reus keek me heel streng aan en zei dat ik het never, nooitA EngelA Engel 2 meer in mijn kop moest halen om ook maar één poot uit te steken naar ZIJN familie want dan zou hij me persoonlijk een kopje kleiner komen maken. “Diaz, Relax toch eens een keer man”, zei Dowan, “je kunt het, vertrouw op jezelf en je familie". De blik van de reus werd wat milder en hij vroeg me om goed op zijn koninkrijk en zijn familie te letten, hij had er vertrouwen in dat ik het kon, ik moest er alleen nog zelf in gaan geloven.

Thuis heb ik maar niks verteld, ze zouden me voor gek verklaren. Het heeft me wel een boost gegeven en sindsdien gaat het flink bergopwaarts met me. Ze zeggen dat ik weer te genieten ben en dat ik veel rustiger ben geworden. Zelfs bezoek valt het op…gaat het dan toch nog goedkomen met me?

 

1 september 2022

Mijn huisarrest is inmiddels opgeheven maar de komende tijd ben ik slechts voorwaardelijk vrij. Nog steeds sta ik onder behandeling van de "sjpychepater" maar ze zijn wel allemaal heel tevreden over mijn vorderingen. Eigenlijk moet ik zeggen ”onze vorderingen” want mijn vrouwtje moet het toch maar even zien te klaren met mij. Ze heeft haar handjes vol aan me en ik ben blij dat ze een hele grote voorraad blikjes geduld in de kelder heeft liggen. Nog steeds moeten we proberen zoveel mogelijk prikkels te vermijden en zolang dat lukt ben ik het braafste jongetje van de klas. Helaas lukt dat niet altijd en dan neem ik me de vrijheid om even mijn zoetgevooisde stembandjes te testen…lachen joh! Het luchtalarm op de eerste maandag van de maand is dan maar peanuts, haha. Ze zeggen hier dat mijn voorgangers goed konden gillen maar ik schijn toch nog een tikkeltje beter te zijn. Aangezien ik mijn ballen nog heb en het testosteron nog vrijelijk door mijn lijf mag gieren, beschik ik over een prachtig “soprano noncastrato” stemgeluid, whoawhoo. Hier kunnen ze er wel tegen maar “die van hiernaast” flipperen dan helemaal het dak uit. Ze vinden het niet mooi en steken hun afkeer niet onder stoelen of banken, hihi…hoe harder zij schreeuwen, ik kan het altijd nog harder, whoawhoowhaohoo. Vrouwtje vindt dat ik moet laten zien dat ik de verstandigste ben maar daar zijn we het nog niet helemaal over eens.

Maar goed, ik dwaalde effekes af, het zit nu eenmaal diep met die "van hiernaast”. Laten we het er maar op houden dat we elkaar niet aardig vinden. Met Merel "de shrink mevrouw" ben ik echter de beste maatjes. Als ik haar auto de bocht om hoor komen, ben ik helemaal happy. Eindelijk een vrouw die me begrijpt! Hoewel, ik mag zeggen dat ze me hier nu ook langzaamaan beginnen te snappen. Ik ben nu eenmaal een heel onzeker, complex en overgevoelig typetje…oftewel, zoals Dowan altijd zei, “een schijterige stresspater”. Volgende week komt ze voor de laatste keer en dan krijg ik misschien mijn vrijheid terug.

 

10 september 2022

We mogen zeggen dat het goed met me gaat. Ik zal waarschijnlijk altijd wel een heel gevoelig en onzeker manneke blijven maar ik heb deze laatste drie maanden hele goede vorderingen gemaakt en we zijn nog steeds lerende. Vrouwtje zei dat Merel haar, toen we begonnen met het shrinkgedoe, vertelde dat je als je twintig kilo wil afvallen, je ook al heel trots op jezelf mag zijn als je er vijf kwijt bent...en zo is het! Daarbij wil ik wel effekes benadrukken dat ik er geen vijf kwijt ben maar al zeker vijftien! Niet in het echie hè, ik ben maar een sprietje en er mag van vrouwtje geen grammetje van me af. Zo langzaamaan hebben mijn puber-demonen plaatsgemaakt voor grote-mannen-hormonen wat het leven hopelijk ook iets gemakkelijker voor me gaat maken. Dowan zal niet meer terugkomen en ik zal het zonder hem moeten klaren maar hij waakt over me, net zoals Diego, de grote imposante reus.

Ik hoop van harte dat ik nu alle ellende achter me kan laten en verder door het leven mag als een gelukkig en aardig tollermanneke. Misschien dat ik ooit nog eens grote broer mag worden maar voorlopig moet ik eerst nog wat aan mezelf werken. Ik hoorde dat ik misschien zelfs weer naar school mag gaan. Niet meer naar mijn oude school maar naar het speciaal onderwijs van Merel die een klein groepje gaat samenstellen met matties die eveneens een rehabilitatietraject hebben gevolgd. Ze moet effekes zoeken tot ze een geschikt groepje heeft want het is natuurlijk wel de bedoeling dat het voor ons allemaal leuk wordt. Hopelijk heeft ze dan wel betere koekjes in haar zakken want als ze me weer probeert die "paardenzooi" te verkopen dan ben ik er snel klaar mee. Een frisse paardenmop okè, Dowan zaliger was er gek op, maar die koekjes...nou nee...

 

F TD 4 45 3

Snuffelen tot je helemaal "zen" bent

De groetsels,
Diazzzz met de "z" van "zen"